ความอารีที่ไม่คาดฝัน
เพื่อนของฉันกําลังรอจ่ายเงินค่าของชํา แล้วชายที่อยู่ข้างหน้าเธอก็หันมาหาแล้วยื่นบัตรกํานัลมูลค่า 440 บาท ซึ่งจ่ายค่าของให้เธอส่วนหนึ่ง เธอนอนน้อย จึงร้องไห้เพราะความเอื้อเฟื้อของเขา แล้วเธอก็หัวเราะที่ตัวเองร้องไห้ ความอารีที่ไม่คาดฝันสัมผัสจิตใจของเธอ และนําความหวังมาให้ในยามอ่อนล้า เธอขอบคุณพระเจ้าสําหรับความดีของพระองค์ ที่ส่งมาถึงเธอผ่านบุคคลอื่น
นำเรือออกมา
ในปี 2017 พายุเฮอร์ริเคนฮาร์วีย์ ก่อให้เกิดอุทกภัยในฝั่งตะวันออกของรัฐเท็กซัส ฝนที่กระหน่ำทําให้คนหลายพันคนติดอยู่ในบ้าน ไม่สามารถอพยพหนีนํ้าที่ท่วมได้ กลุ่มที่ได้รับการขนานนามว่า “กองเรือเท็กซัส” ซึ่งคือพลเรือนจากส่วนอื่นของรัฐ พากันนําเรือออกมาช่วยอพยพผู้คนที่ติดอยู่ในบ้าน
เก็บข้าวตก
เพื่อนชาวแทนซาเนียของฉันมีวิสัยทัศน์ที่จะไถ่ถอนที่ดินรกร้างผืนหนึ่งในเมืองโดโดมา ซึ่งเป็นเมืองหลวงของประเทศ รูธรู้ถึงความจำเป็นของแม่ม่ายบางคนในท้องถิ่น และต้องการจะเปลี่ยนผืนดินที่มีแต่ฝุ่นให้เป็นที่ปลูกพืชและเลี้ยงไก่ ความตั้งใจที่เธอจะช่วยเหลือผู้ที่ขัดสนนี้เกิดจากความรักที่เธอมีต่อพระเจ้า และเธอได้รับแรงบันดาลใจจากนางรูธสตรีในพระคัมภีร์ที่มีชื่อเดียวกันกับเธอ
เมื่อเราอ่อนล้า
บางครั้งการพยายามทำสิ่งที่ถูกต้องอาจน่าเหน็ดเหนื่อย เราอาจจะสงสัยว่า คำพูดและการกระทำที่เกิดจากความตั้งใจดีของฉันจะสร้างความเปลี่ยนแปลงได้จริงหรือ? คำถามนี้เพิ่งเกิดขึ้นหลังจากที่ฉันส่งอีเมล์ไปหนุนใจเพื่อนคนหนึ่งแต่เธอไม่พอใจฉันทั้งๆ ที่ฉันก็อธิษฐานและใคร่ครวญเป็นอย่างดีแล้ว การตอบสนองอย่างแรกของฉันคือ โกรธและเสียใจ ฉันถูกเข้าใจผิดมากขนาดนี้ได้อย่างไร?
ปรนนิบัติเนืองนิตย์
ตอนที่เบนจามิน บลูม นักจิตวิทยาการศึกษาวิจัยวิธีพัฒนาพรสวรรค์ในคนหนุ่มสาว เขาสำรวจวัยเด็กของผู้มีความสามารถยอดเยี่ยม 120 คน เช่น นักกีฬา ศิลปิน นักวิชาการ และพบว่าทุกคนมีสิ่งที่เหมือนกัน คือพวกเขาได้ฝึกฝนอย่างเข้มข้นเป็นเวลานาน
ของขวัญแห่งเวลา
ผมตรงเข้าไปในสำนักงานไปรษณีย์อย่างเร่งรีบ ผมมีหลายอย่างที่วางแผนไว้ว่าจะต้องทำ แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปผมก็รู้สึกหงุดหงิดที่เห็นแถวรอยาวมาถึงประตู “เร็วเข้าสิ” ผมพึมพำตาเหลือบมองดูนาฬิกา
ความสุขจากการให้
สัปดาห์ที่เฉื่อยชา ฉันรู้สึกเนือยๆ ไม่กระตือรือร้น และไม่รู้ว่าเพราะอะไร
ชัยชนะเหนือสิ่งท้าทาย
เรานัดเจอกันทุกเดือนเพื่อหนุนใจกันและกันให้รับผิดชอบเป้าหมายส่วนตัว แมรี่เพื่อนของฉันอยากเปลี่ยนผ้าคลุมเก้าอี้ในห้องกินข้าวก่อนสิ้นปี เมื่อเราพบกันในเดือนพฤศจิกายน เธอรายงานอย่างฉะฉานถึงความก้าวหน้าในเดือนตุลาคม “ใช้เวลา 10 เดือน และ 2 ชั่วโมงทำเก้าอี้ใหม่” หลังจากหลายเดือนที่ไม่สามารถหาวัสดุที่ต้องการได้ หรือไม่มีเวลาว่างจากงานและเลี้ยงลูกวัยหัดเดิน ความจริงแล้วใช้เวลาเพียง 2 ชั่วโมงก็ทำงานนี้เสร็จ
การปรนนิบัติที่ไม่เห็นแก่ตัว
คนกลุ่มเล็กๆ ที่ยืนอยู่ ดูเล็กมากเมื่อเทียบกับต้นไม้ยักษ์ที่ล้มอยู่ในสนาม หญิงชราซึ่งใช้ไม้เท้าอธิบายถึงการได้เห็นพายุเมื่อคืนโค่น “ต้นเอล์มของเรา ซึ่งแย่ที่สุดเลย” เสียงของเธอสั่นเครือ “พายุทำลายกำแพงหินแสนสวยของเราด้วย สามีของฉันสร้างขึ้นตอนเราเพิ่งแต่งงาน เขาชอบมาก ฉันก็ชอบตอนนี้ไม่มีกำแพงแล้ว และไม่มีเขาด้วยเช่นกัน”
