ผมตรงเข้าไปในสำนักงานไปรษณีย์อย่างเร่งรีบ ผมมีหลายอย่างที่วางแผนไว้ว่าจะต้องทำ แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปผมก็รู้สึกหงุดหงิดที่เห็นแถวรอยาวมาถึงประตู “เร็วเข้าสิ” ผมพึมพำตาเหลือบมองดูนาฬิกา

ผมยังจับประตูอยู่เมื่อชายชราแปลกหน้าเดินเข้ามาหาผม “ผมใช้เครื่องถ่ายเอกสารนี้ไม่เป็น” เขากล่าว ชี้ไปข้างหลัง “มันกินเงินผมไปและผมไม่รู้จะทำยังไง” ผมรู้ทันทีว่าพระเจ้าทรงต้องการให้ผมทำอะไร ผมออกจากแถวและช่วยแก้ปัญหาเสร็จภายในสิบนาที

ชายคนนั้นขอบคุณผมแล้วจากไป เมื่อผมหันมาจะกลับไปต่อแถว ปรากฏว่าไม่มีแถวแล้ว ผมจึงเดินตรงไปใช้บริการที่เคาน์เตอร์ทันที

ประสบการณ์ในวันนั้นทำให้ผมระลึกถึงคำตรัสที่พระเยซูตรัสว่า “จงให้เขา และท่านจะได้รับด้วย และในตักของท่านจะได้รับตวงด้วยทะนานถ้วนยัดสันแน่นพูนล้นใส่ให้ เพราะว่าท่านจะตวงให้เขาด้วยทะนานอันใด พระเจ้าจะได้ทรงตวงให้ท่านด้วยทะนานอันนั้น” (ลก.6:38)

การรอคอยดูเหมือนสั้นลง เพราะพระเจ้าทรงขัดจังหวะความเร่งรีบของผม การที่พระเจ้าทรงหันสายตาของผมไปมองที่ความจำเป็นของคนอื่น และให้เวลาแก่คนอื่น เป็นของขวัญที่พระองค์ประทานให้กับผม เป็นบทเรียนที่ผมจะจดจำเอาไว้เมื่อผมมองดูนาฬิกาครั้งต่อไป