ภาระที่งดงาม
ฉันตื่นขึ้นมาในความมืด ฉันนอนไปไม่ถึง 30 นาที และใจก็บอกว่าคงนอนหลับต่อไปไม่ได้ สามีของเพื่อนนอนอยู่ที่โรงพยาบาลและได้รับข่าวร้ายว่า “ตอนนี้มะเร็งกลับมาที่สมองและกระดูกสันหลัง” ฉันรู้สึกเจ็บปวดไปกับเพื่อน ช่างเป็นภาระหนักจริง แต่จิตวิญญาณของฉันก็ได้รับการยกชูผ่านทางคำอธิษฐานอุทิศแด่พระเจ้า หรืออาจเรียกได้ว่า ฉันรู้สึกถึงภาระแสนงดงามที่มีต่อพวกเขา เป็นไปได้อย่างไร
เกิดผลจนวันสุดท้าย
แม้ เลนอร์ ดันล็อพ อายุ 94 ปีแล้ว แต่ความคิดของเธอยังเฉียบคม รอยยิ้มของเธอสดใสและผู้คนมากมายสัมผัสได้ถึงความรักที่เธอมีต่อพระเยซู ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่จะเห็นกลุ่มวัยรุ่นที่โบสถ์เรารายล้อมเธออยู่ ยามที่เธออยู่ด้วยและมีส่วนร่วม เธอเป็นแหล่งการหนุนใจและความชื่นชมยินดี ชีวิตของเลนอร์มีพลังมากจนเรานิ่งงันกับการจากไปของเธอ เธอวิ่งสู่เส้นชัยของชีวิตเหมือนนักวิ่งที่มีกำลัง พลังและความกระตือรือร้นของเธอยังคงเหมือนเดิมกระทั่งในวันก่อนที่เธอจะจากไป เธอได้เข้าร่วมการอบรม 16 สัปดาห์เกี่ยวกับการประกาศเรื่องพระเยซูให้ผู้อื่นอีกด้วย
ความปรารถนาที่แท้จริง
หนูเสียงแหลมชื่อ รีพพิชี้พ น่าจะเป็นตัวละครที่กล้าหาญที่สุดในตำนานแห่งนาเนียร์ เขาบุกไปในสงครามกวัดแกว่งดาบเล็กๆ เขาไม่กลัวเมื่อเข้าไปที่เกาะแห่งความมืดกลางทะเล ความลับของความกล้าหาญของรีพพิชี้พคือเขาปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเข้าสู่ดินแดนของอัสลาน “นี่คือความต้องการของหัวใจของข้า” รีพพิชี้พรู้ว่าเขาต้องการอะไรและสิ่งนี้นำเขาไปสู่กษัตริย์ของเขา
รักคนแปลกหน้า
สมาชิกคนหนึ่งในครอบครัวของฉันเปลี่ยนไปนับถือศาสนาอื่น เพื่อนคริสเตียนจึงบอกให้ฉัน “โน้มน้าว” เธอให้กลับมาหาพระเยซู ฉันพบว่าตัวเองเริ่มรักคนในครอบครัวอย่างที่พระคริสต์รัก รวมทั้งในที่สาธารณะที่ผู้คนจ้องมองเธออย่างเดียดฉันท์ที่เธอสวมเสื้อผ้า “แปลกประหลาด” บางคนถึงกับวิจารณ์อย่างหยาบคาย ชายคนหนึ่งตะโกนใส่เธอจากรถว่า “กลับบ้านไปซะ” โดยไม่รู้หรือไม่สนใจเลยว่าเธออยู่ที่ “บ้าน” อยู่แล้ว
เกาะติดง่าย
ทหารที่ต่อสู้ในป่าเขตร้อนเมื่อหลายปีก่อนเผชิญปัญหาที่น่าหงุดหงิด เถาไม้เลื้อยที่มีอยู่มากมายมักพันตัวและเสื้อผ้าของพวกเขา ทำให้ขยับตัวไม่ได้ ยิ่งพวกเขาพยายามปลดมันออก กิ่งก้านก็ยิ่งเกาะพันแน่นขึ้น บรรดาทหารจึงตั้งชื่อวัชพืชต้นนั้นว่า “ต้นรอเดี๋ยว ”เพราะเมื่อพวกเขาถูกพันและขยับไม่ได้ก็จำต้องตะโกนบอกคนอื่นในกลุ่มว่า “นี่ รอเดี๋ยว ฉันติด”
พระบิดา พระองค์อยู่ที่ไหน
"พ่อ พ่ออยู่ไหน” ผมกำลังขับรถเข้าบ้านตอนที่ลูกสาวโทรมาหาผมด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก ผมต้องถึงบ้านตอนหกโมงเย็นเพื่อพาลูกไปซ้อมละครและผมก็ตรงเวลา แต่เสียงของลูกสาวบอกว่าลูกไม่ไว้ใจผม ผมตอบเธอว่า “พ่ออยู่นี่ ทำไมไม่เชื่อใจกันเลย”
จดจ่อที่รางวัล
ในภาพยนตร์ปี 1994 เรื่องฟอร์เรสท์ กัมพ์ ฟอร์เรสท์มีชื่อเสียงจากการวิ่ง เริ่มโดยการวิ่งเหยาะๆ “ไปให้สุดถนน” ต่อเนื่องไปเป็นเวลา 3 ปี 2 เดือน 14 วัน และ 16 ชั่วโมง ทุกครั้งที่วิ่งถึงที่หมาย เขาตั้งเป้าหมายใหม่และเริ่มออกวิ่งอีก ลัดเลาะไปทั่วสหรัฐอเมริกาจนเขาไม่รู้สึกอยากวิ่งอีกต่อไป การ “รู้สึกอยากทำ” เป็นจุดเริ่มต้นการวิ่งของเขา เขากล่าวว่า “วันนั้นผมตัดสินใจออกวิ่งเล็กน้อย โดยไม่มีเหตุผลเจาะจง”
วงล้อมเตือนภัย
ละมั่งพันธุ์อัฟริกาจะสร้าง “วงล้อมเตือนภัย” ตามสัญชาตญาณขณะพักผ่อนในทุ่งหญ้าสะวันนา มันรวมกลุ่มกันหันหน้าออกไปตามทิศทางที่ต่างกัน ซึ่งช่วยให้มันมองเห็นบริเวณโดยรอบได้ทั้ง 360 องศา และสื่อสารกันถึงอันตรายหรือความเสี่ยงที่เกิดขึ้น
