ผู้เขียน

ดูทั้งหมด

บทความ โดย Cindy Hess Kasper

การล้างเท้า...และล้างจาน

ในวันครบรอบแต่งงานปีที่ห้าสิบของชาร์ลีย์และแจน พวกเขาทานอาหารเช้าที่ร้านกาแฟกับลูกชายชื่อจอน วันนั้นร้านอาหารมีพนักงานไม่พอ มีเพียงผู้จัดการ แม่ครัว และเด็กสาววัยรุ่นหนึ่งคนซึ่งทำหน้าที่เป็นพนักงานต้อนรับ พนักงานเสิร์ฟ และพนักงานเก็บโต๊ะ เมื่อพวกเขารับประทานอาหารเช้าเสร็จ ชาร์ลีย์หันไปหาภรรยาและลูกชายแล้วพูดว่า “ภายในอีกสองสามชั่วโมงนี้ ทั้งสองคนมีอะไรสำคัญที่ต้องไปทำหรือเปล่า” พวกเขาไม่มีอะไรต้องไปทำ

ดังนั้นเมื่อได้รับอนุญาตจากผู้จัดการ ชาร์ลีย์และแจนจึงเริ่มล้างจานที่ด้านหลังของร้าน ในขณะที่จอนเริ่มเก็บกวาดโต๊ะที่เลอะเทอะ จอนบอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้นไม่ใช่เรื่องผิดวิสัยแต่อย่างใด พ่อแม่ของเขามักปฏิบัติตัวเป็นแบบอย่างเหมือนพระเยซูผู้ “มิได้มาเพื่อรับการปรนนิบัติ แต่ท่านมาเพื่อจะปรนนิบัติเขา” (มก.10:45)

ในยอห์น 13 เราได้อ่านเรื่องอาหารมื้อสุดท้ายที่พระคริสต์ทรงรับประทานร่วมกับสาวกของพระองค์ ในคืนนั้นพระอาจารย์ทรงสอนหลักแห่งการปรนนิบัติโดยการล้างเท้าที่สกปรกให้พวกเขา (ข้อ 14-15) หากพระองค์เต็มพระทัยที่จะทำงานต่ำต้อยโดยการล้างเท้าของชายสิบสองคน พวกเขาก็ควรปรนนิบัติผู้อื่นด้วยความชื่นชมยินดีเช่นกัน

ช่องทางของการรับใช้ที่เราพบอาจดูแตกต่างกันออกไป แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน นั่นคือความสุขในการรับใช้ จุดประสงค์ที่อยู่เบื้องหลังการรับใช้ไม่ใช่เพื่อให้ผู้ที่รับใช้นั้นได้รับการยกย่อง แต่คือการรับใช้ผู้อื่นด้วยความรัก โดยมอบถวายคำสรรเสริญทั้งสิ้นแด่พระเจ้าของเราผู้ทรงอ่อนน้อมและยอมเสียสละพระองค์เอง

เงามืดและแสงสว่างของพระเจ้า

เมื่อเอเลนได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งระยะลุกลาม เธอและชัคสามีต่างรู้ว่าเหลือเวลาอีกไม่นานก่อนที่เธอจะได้ไปอยู่กับพระเยซู ทั้งคู่ยึดมั่นพระสัญญาในสดุดี 23 ที่ว่า พระเจ้าจะทรงสถิตอยู่ด้วยในขณะที่พวกเขาเดินไปตามหุบเขาที่ลึกและยากลำบากที่สุดในช่วงห้าสิบสี่ปีที่อยู่ด้วยกัน พวกเขายึดความหวังในความจริงที่ว่าเอเลนพร้อมแล้วที่จะได้พบกับพระเยซู เพราะเธอได้เชื่อวางใจในพระองค์เมื่อหลายสิบปีมาแล้ว

ในพิธีไว้อาลัยของภรรยา ชัคแบ่งปันว่าเขายังคงเดิน “ไปตามหุบเขาเงามัจจุราช” (สดด.23:4) ชีวิตในสวรรค์ของภรรยาเขาได้เริ่มขึ้นแล้ว แต่ “เงามัจจุราช” ยังคงอยู่กับเขาและกับคนอื่นๆที่รักเอเลนอย่างยิ่ง

ขณะที่เราเดินไปตามหุบเขาแห่งเงามืดทั้งหลายนั้น เราจะหาแหล่งแห่งแสงสว่างได้จากที่ใด อัครทูตยอห์นประกาศว่า “พระเจ้าทรงเป็นความสว่าง และความมืดในพระองค์ไม่มีเลย” (1 ยน.1:5) และในยอห์น 8:12 พระเยซูประกาศว่า “เราเป็นความสว่างของโลก ผู้ที่ตามเรามาจะไม่เดินในความมืด แต่จะมีความสว่างแห่งชีวิต”

ในฐานะผู้เชื่อในพระเยซู เรา “เดินในสว่างแห่งพระพักตร์ของพระองค์” (สดด.89:15) พระเจ้าของเราทรงสัญญาว่าจะสถิตกับเราและเป็นแหล่งแห่งแสงสว่างให้กับเรา แม้ขณะที่เราเดินทางผ่านเงาที่มืดมิดที่สุด

ไม่ย่อท้อ

ฉันจำช่วงเวลาที่โดโรธีแม่ของฉันมีสุขภาพแข็งแรงไม่ได้เลย ตลอดหลายปีในฐานะผู้ป่วยโรคเบาหวานที่ควบคุมได้ยาก ระดับน้ำตาลในเลือดของแม่ไม่คงที่อย่างรุนแรง เกิดภาวะแทรกซ้อนขึ้นและไตที่เสียหายของแม่จำเป็นต้องได้รับการฟอกไตอย่างถาวร โรคระบบประสาทและกระดูกที่หักทำให้ต้องใช้รถเข็น สายตาของแม่เริ่มเสื่อมลงจนบอดสนิท

แต่ขณะที่ร่างกายของแม่ล้มเหลว ชีวิตการอธิษฐานของท่านก็เข้มแข็งขึ้นอย่างมาก แม่ใช้เวลาหลายชั่วโมงในการอธิษฐานเผื่อผู้อื่นที่จะได้รู้จักและสัมผัสถึงความรักของพระเจ้า ถ้อยคำแสนประเสริฐในพระคัมภีร์ยิ่งหวานชื่นขึ้นสำหรับท่าน ก่อนที่การมองเห็นจะเลือนหายไป แม่เขียนจดหมายถึงมาร์จอรีน้องสาวของแม่ พร้อมกับข้อพระคำจาก 2 โครินธ์ 4 ว่า “เราจึงไม่ย่อท้อ ถึงแม้ว่ากายภายนอกของเรากำลังทรุดโทรมไป แต่จิตใจภายในนั้นก็ยังคงจำเริญขึ้นใหม่ทุกวัน” (ข้อ 16)

อัครทูตเปาโลรู้ว่าการ “ย่อท้อ” นั้นง่ายเพียงใด ใน 2 โครินธ์ 11 ท่านบรรยายชีวิตตนเองว่า เป็นชีวิตที่มีอันตราย มีความทุกข์ทรมานและการสูญเสีย (ข้อ 23-29) แต่ท่านมองว่า “ปัญหาต่างๆ” เหล่านั้นเป็นเพียงชั่วคราว และท่านหนุนใจให้เราคิดไม่เพียงแค่ในสิ่งที่เราเห็น แต่ในสิ่งที่เรามองไม่เห็นด้วย นั่นคือสิ่งซึ่ง ถาวรนิรันดร์ (4:17-18)

ไม่ว่าจะมีสิ่งใดเกิดขึ้นกับเรา พระบิดาที่รักของเรายังคงให้จิตใจภายในเราจำเริญขึ้นใหม่ทุกวัน พระองค์สถิตกับเราแน่นอน พระองค์ทรงอยู่ใกล้แค่เพียงลมหายใจโดยผ่านของประทานแห่งการอธิษฐาน และพระสัญญาของพระองค์ที่จะประทานกำลัง ความหวังและความชื่นชมยินดีแก่เรานั้นยังคงเป็นจริงเสมอ

พระสัญญาที่สำเร็จ

ในช่วงฤดูร้อนตอนที่ยังเป็นเด็ก ฉันจะเดินทางกว่า 300 กิโลเมตรเพื่อไปพักกับคุณปู่คุณย่าเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ฉันมาตระหนักในภายหลังว่าฉันได้รับถ่ายทอดสติปัญญาจากทั้งสองท่านที่ฉันรักไว้อย่างมากมาย ประสบการณ์ชีวิตของท่านและการเดินกับพระเจ้าทำให้ท่านมีมุมมองที่ความคิดในวัยเยาว์ของฉันยังไม่อาจจินตนาการได้ การสนทนากับท่านในเรื่องความสัตย์ซื่อของพระเจ้าทำให้ฉันมั่นใจว่าพระเจ้านั้นทรงคู่ควรที่เราจะไว้วางใจและพระองค์จะทรงทำให้พระสัญญาที่ให้ไว้สำเร็จทั้งสิ้น

มารีย์มารดาของพระเยซูยังเป็นเพียงหญิงสาวเมื่อทูตสวรรค์มาเยี่ยมเยียน ข่าวอันน่าเหลือเชื่อที่กาเบรียลมาคงเป็นที่ตกตะลึงมาก กระนั้นเธอก็เต็มใจรับเรื่องที่ยากนี้โดยพระคุณ (ลก.1:38) แต่บางทีการที่มารีย์ไปเยี่ยมนางเอลีซาเบธญาติของเธอที่ชราแล้วซึ่งมีครรภ์อย่างน่าอัศจรรย์เช่นกัน (นักวิชาการบางคนเชื่อว่านางอาจอายุถึงหกสิบปี) คงทำให้เธอได้รับการปลอบโยนเมื่อนางเอลีซาเบธยืนยันคำพูดของกาเบรียลอย่างกระตือรือร้นว่า เธอคือมารดาของพระเมสสิยาห์ผู้ซึ่งพระเจ้าทรงสัญญาไว้ (ข้อ 39-45)

เมื่อเราเติบโตขึ้นและเป็นผู้ใหญ่ในพระคริสต์เหมือนอย่างคุณปู่คุณย่าของฉัน เราเรียนรู้ว่าพระองค์ทรงรักษาบรรดาพระสัญญาของพระองค์ พระองค์ทรงทำตามพระสัญญาที่จะประทานบุตรคนหนึ่งแก่นางเอลีซาเบธและเศคาริยาห์สามีของนาง (ข้อ 57-58) และบุตรนั้นคือยอห์นผู้ให้บัพติศมา ที่ได้กลายมาเป็นผู้เตรียมทางแห่งพันธสัญญาที่ประทานให้ไว้หลายร้อยปีก่อนหน้า เป็นพระสัญญาที่จะเปลี่ยนวิถีแห่งอนาคตของมนุษยชาติ พระเมสสิยาห์ที่ทรงสัญญาไว้ คือพระผู้ช่วยให้รอดของโลกนั้นกำลังเสด็จมาแล้ว! (มธ.1:21-23)

ห้องที่สงบเงียบ

ถ้าคุณชอบความเงียบสงบ คุณจะหลงรักห้องพักในเมืองมินนิอาโปลิส รัฐมินนิโซต้า ที่สามารถดูดซับเสียงได้ถึง 99.99 เปอร์เซ็นต์! ห้องไร้เสียงสะท้อน ซึ่งมีชื่อเสียงโด่งดังระดับโลกของออร์ฟิลด์ แล็บบอราทอรี่ส์ ได้รับการขนานนามว่าเป็น “สถานที่ที่เงียบที่สุดในโลก” ผู้ที่ต้องการสัมผัสพื้นที่ไร้เสียงแห่งนี้จะต้องนั่งลงเพื่อป้องกันความไม่คุ้นชินจากการที่ไม่มีเสียงรบกวน และไม่มีใครสามารถอยู่ในห้องนี้ได้นานเกินสี่สิบห้านาที

มีพวกเราน้อยคนนักที่ต้องการความเงียบขนาดนั้น แต่บางครั้งเราก็อยากจะอยู่เงียบๆในท่ามกลางโลกที่วุ่นวายสับสน แม้แต่ข่าวที่เราดูและสื่อสังคมออนไลน์ที่เราเสพก็ทำให้เกิด “เสียง” ที่ดังแข่งกันเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเรา โดยส่วนใหญ่จะเป็นคำพูดและภาพที่กระตุ้นอารมณ์ในด้านลบ การหมกมุ่นอยู่กับสิ่งเหล่านั้นสามารถกลบเสียงของพระเจ้าได้อย่างง่ายดาย

เมื่อผู้เผยพระวจนะเอลียาห์ไปเฝ้าพระเจ้าบนภูเขาโฮเรบ ท่านไม่ได้พบพระองค์ท่ามกลางพายุที่ดังสนั่นหวั่นไหว หรือแผ่นดินไหว หรือไฟ (1 พกษ.19:11-12) แต่เมื่อเอลียาห์ได้ยิน “เสียงเบาๆ” ท่านจึงเอาผ้ามาคลุมหน้าและออกมายืนที่ปากถ้ำเพื่อพบกับ “พระเจ้าจอมโยธา” (ข้อ 12-14)

จิตวิญญาณของคุณอาจโหยหาความเงียบ แต่ยิ่งไปกว่านั้น จิตวิญญาณคุณอาจจะอยากได้ยินพระสุรเสียงของพระเจ้า จงหาห้องที่สงบเงียบในชีวิตของคุณเพื่อที่คุณจะได้ไม่พลาด “เสียงเบาๆ” ของพระเจ้า (ข้อ 12)

ทุกสิ่งแด่พระเยซู

ตอนที่เจฟฟ์อายุสิบสี่ปี แม่พาเขาไปฟังนักร้องชื่อดังบี.เจ.โธมัส ซึ่งขณะออกทัวร์แสดงดนตรี เขาใช้ชีวิตแบบทำลายตัวเองเหมือนนักดนตรีหลายคนในยุคของเขา แต่นั่นก็ก่อนที่เขาและภรรยาจะได้รับการแนะนำให้รู้จักพระเยซู เมื่อพวกเขาเป็นผู้เชื่อในพระคริสต์ ชีวิตของพวกเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

ในคืนที่แสดงคอนเสิร์ต นักร้องผู้นี้เริ่มสร้างความบันเทิงให้กับฝูงชนที่กระตือรือร้น แต่หลังจากที่ร้องเพลงได้ไม่กี่เพลง ซึ่งเป็นเพลงของเขาที่รู้จักกันดีมีชายคนหนึ่งตะโกนจากกลุ่มคนดูว่า “เฮ้ ร้องเพลงหนึ่งแด่พระเยซูสิ!” บี.เจ.ตอบโดยไม่ลังเลว่า “ผมเพิ่งร้องไปสี่เพลงแด่พระเยซู”

เวลาผ่านไปสองสามทศวรรษ แต่เจฟฟ์ยังจำช่วงเวลานั้นได้ เมื่อเขาตระหนักว่าทุกสิ่งที่เราทำควรทำเพื่อพระเยซู แม้ในเรื่องที่บางคนอาจถือว่า “ไม่เกี่ยวกับศาสนา”

บางครั้งเราถูกทดลองให้แบ่งแยกสิ่งที่เราทำในชีวิต เช่น อ่านพระคัมภีร์ แบ่งปันเรื่องราวการมาเชื่อของเรา ร้องเพลงนมัสการ เหล่านี้คือ เรื่องทางศาสนา ตัดหญ้าในสนาม ออกไปวิ่ง ร้องเพลงคันทรี่สักเพลง เหล่านี้คือ เรื่องทางโลก

โคโลสี 3:16 ทำให้เราระลึกว่าข่าวสารของพระคริสต์นั้นอยู่ในตัวเรา ในกิจกรรมต่างๆ เช่น การสอน การร้องเพลงและการขอบคุณ แต่ข้อ 17 ให้ความชัดเจนยิ่งไปกว่านั้นอีก โดนย้ำว่าในฐานะบุตรของพระเจ้า “เมื่อท่านจะกระทำสิ่งใดด้วยวาจาหรือด้วยกายก็ตาม จงกระทำทุกสิ่งในพระนามของพระเยซูเจ้า”เรากระทำทุกสิ่งถวายแด่พระองค์

ควรทำหรือไม่

เมื่อฉันยังเป็นเด็ก รถถังในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่ปลดระวางแล้วถูกนำไปจัดแสดงในสวนสาธารณะใกล้บ้าน มีป้ายเตือนจำนวนมากที่เตือนถึงอันตรายจากการปีนป่ายขึ้นไปบนรถนั้น แต่เพื่อนของฉันสองคนก็ปีนขึ้นไปทันที พวกเราบางคนลังเลอยู่บ้างแต่ในที่สุดเราก็ทำแบบเดียวกัน เด็กชายคนหนึ่งปฏิเสธโดยชี้ไปที่ป้ายที่ติดไว้ อีกคนกระโดดลงมาอย่างรวดเร็วเมื่อมีผู้ใหญ่เข้ามาใกล้ การล่อลวงที่ให้ความสนุกเพลิดเพลินนั้นมีน้ำหนักจูงใจมากกว่าความปรารถนาของเราที่จะปฏิบัติตามกฎ

เราทุกคนมีหัวใจที่ขบถแบบเด็กๆซุ่มซ่อนอยู่ภายใน เราไม่ชอบถูกบอกว่าต้องทำหรือห้ามทำอะไร แต่เมื่อเราอ่านพระธรรมยากอบและรู้ว่าอะไรเป็นความดีและไม่ได้กระทำ นั่นคือบาป (4:17) ในพระธรรมโรม อัครทูตเปาโลกล่าวว่า “ด้วยว่าการดีนั้นซึ่งข้าพเจ้าปรารถนาทำ ข้าพเจ้าไม่ได้กระทำ แต่การชั่วซึ่งข้าพเจ้ามิได้ปรารถนาทำ ข้าพเจ้ายังทำอยู่ ถ้าแม้ข้าพเจ้ายังทำสิ่งซึ่งข้าพเจ้าไม่ปรารถนาจะทำ ก็ไม่ใช่ตัวข้าพเจ้าเป็นผู้กระทำ แต่บาปซึ่งอยู่ในตัวข้าพเจ้านั่นเองเป็นผู้กระทำ” (7:19-20)

ในฐานะผู้เชื่อในพระเยซู เราอาจมีปัญหายุ่งยากในการต่อสู้กับความบาปแต่บ่อยครั้งที่เรามักพึ่งพากำลังของตัวเองเพียงอย่างเดียวในการทำสิ่งที่ถูกต้อง วันหนึ่งเมื่อชีวิตนี้จบสิ้นลง เราจะตายจากแรงกระตุ้นที่เป็นบาปอย่างแท้จริงแต่อย่างไรก็ตามก่อนจะถึงเวลานั้น เราสามารถพึ่งพาในฤทธิ์อำนาจของพระองค์ ผู้ซึ่งการสิ้นพระชนม์และฟื้นคืนพระชนม์ของพระองค์ได้ทรงมีชัยชนะเหนือความบาปแล้ว

มองเห็นความต้องการ

ช่วงไม่กี่วันสุดท้ายในชีวิตของพ่อ พยาบาลคนหนึ่งแวะมาที่ห้องของท่านและถามฉันว่าเธอจะขอโกนหนวดให้ท่านได้ไหม ขณะที่ราเชลค่อยๆปาดมีดโกนไปบนใบหน้าของท่าน เธออธิบายว่า “ชายชราวัยเดียวกับท่านมักชอบโกนหนวดอย่างประณีตทุกวัน” ราเชลมองเห็นความต้องการและทำตามสัญชาตญาณของเธอในการแสดงความมีน้ำใจ ให้เกียรติ และเคารพผู้อื่น การปรนนิบัติอย่างอ่อนโยนของเธอทำให้ฉันนึกถึงจูลี่เพื่อนของฉันที่ยังคงทาเล็บให้กับแม่ผู้ชรา เพราะสิ่งที่สำคัญสำหรับแม่คือ “การดูดี”

กิจการบทที่ 9 บอกเราถึงสาวกคนหนึ่งที่ชื่อโดรคัส (หรือทาบิธา) ซึ่งมักแสดงน้ำใจโดยการตัดเย็บเสื้อผ้าให้กับคนยากจน (ข้อ 36, 39) เมื่อเธอเสียชีวิต ห้องของเธอเต็มไปด้วยเพื่อนฝูงที่พากันร้องไห้คร่ำครวญถึงหญิงใจดีที่ชอบช่วยเหลือผู้อื่นคนนี้

แต่เรื่องราวของโดรคัสไม่ได้จบเท่านี้ เมื่อเปโตรถูกเชิญมายังที่ซึ่งศพของเธอตั้งอยู่ ท่านได้คุกเข่าลงอธิษฐาน และเรียกชื่อเธอโดยฤทธิ์เดชของพระเจ้าว่า “ทาบิธาเอ๋ย จงลุกขึ้น” (ข้อ 40) โดรคัสลืมตาและลุกขึ้นยืนอย่างอัศจรรย์เมื่อพวกเพื่อนเห็นว่าเธอกลับมามีชีวิตก็เล่าต่อกันไปอย่างรวดเร็วจนทั่วเมือง และ “คนเป็นอันมากพากันมาเชื่อถือองค์พระผู้เป็นเจ้า” (ข้อ 42)

แล้วโดรคัสใช้ชีวิตในวันต่อๆมาของเธออย่างไรน่ะหรือ บางทีอาจจะเหมือนกับที่เธอเคยทำมาตลอด คือการมองเห็นความต้องการของผู้คนและตอบสนองแก่พวกเขา

แสนงดงาม

ตอนนั้นฉันยังเด็กมากเมื่อมองผ่านหน้าต่างห้องเด็กอ่อนของโรงพยาบาลและเห็นเด็กทารกแรกเกิดเป็นครั้งแรก ด้วยความไม่ประสา ฉันรู้สึกตกใจที่ได้เห็นทารกตัวน้อยที่ผิวย่นหัวแหลมๆแต่ไม่มีผม แม่ของเด็กยืนอยู่ใกล้พวกเราเธอเอาแต่พูดกับทุกคนว่า “เขาช่างงดงามจริงๆว่าไหม” ฉันคิดถึงช่วงเวลานั้นเมื่อได้ดูคลิปวิดีโอของคุณพ่อวัยหนุ่มร้องเพลง “คุณช่างแสนงดงาม (You Are So Beautiful)” อย่างอ่อนโยนให้กับลูกสาวของเขา สำหรับคุณพ่อผู้ปลาบปลื้ม ทารกหญิงตัวน้อยเป็นสิ่งที่งดงามที่สุด

พระเจ้าทรงมองดูเราเช่นนั้นด้วยไหม พระธรรมเอเฟซัส 2:10 บอกว่าเราเป็น “ฝีพระหัตถ์ของพระองค์” เป็นผลงานชิ้นเอกของพระองค์ เพราะเรารู้ตัวว่ามีข้อผิดพลาด จึงอาจเป็นเรื่องยากที่เราจะยอมรับว่าพระองค์ทรงรักเรามาก หรือที่จะเชื่อว่าเรามีค่าสำหรับพระองค์ แต่พระเจ้าไม่ได้ทรงรักเราเพราะเราสมควรได้รับความรัก (ข้อ 3-4) พระองค์ทรงรักเราเพราะพระองค์ทรงเป็นความรัก (1 ยน.4:8) ความรักของพระองค์เป็นพระคุณ และพระองค์ทรงสำแดงถึงความล้ำลึกแห่งความรักนั้นผ่านการเสียสละของพระเยซู ซึ่งได้ทำให้เรามีชีวิตในพระองค์แม้เมื่อเราได้ตายแล้วในความบาปของเรา (อฟ.2:5, 8)

ความรักของพระเจ้าไม่แปรปรวน แต่หนักแน่นมั่นคง พระองค์ทรงรักคนที่ไม่สมบูรณ์แบบ คนที่แตกสลาย อ่อนแอและเหลวแหลก เมื่อเราล้มลง พระองค์ทรงพร้อมที่จะพยุงเราขึ้น เราเป็นสิ่งล้ำค่าและแสนงดงามสำหรับพระองค์

เราใช้คุกกี้เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพ และประสบการณ์ที่ดีในการใช้งานเว็บไซต์ หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไป นั่นเป็นการแสดงว่าท่านยอมรับ นโยบายการใช้คุกกี้ของเรา