พระเยซูทรงกันแสง
ฉันกำลังอ่านหนังสือเล่มหนึ่งอย่างจดจ่อ เพื่อนของฉันก้มลงมาดูแล้วถอยกรูด เธอพูดว่า “ชื่อเรื่องอึมครึมจริง”
ทางของพระเจ้า
เราต้องการได้ยินเสียงพระเจ้า เมื่อถูกขอให้อุปถัมภ์เด็กเล็กสองคนอย่างกะทันหันเป็นเวลา 3 เดือน เป็นการตัดสินใจที่เกี่ยวกับอนาคตของพวกเขา เรามีลูก 3 คนที่อายุมากกว่า การต้องเป็นพ่อแม่อุปถัมภ์ของเด็กก่อนวัยเรียนไม่เหมาะกับวิถีชีวิตของเราและครอบครัวที่มีคนเพิ่มเกือบเท่าหนึ่งเป็นงานหนักมาก ในหนังสือที่เราอ่านประจำทุกวัน ซึ่งเขียนโดย เอมี คาร์ไมเคิล มิชชันนารีผู้มากด้วยประสบการณ์ ได้นำให้เราได้อ่านกันดารวิถี 7 ที่เราไม่คุ้นเคยมาก่อน
พระเจ้าผู้ทรงแต่งแต้ม
เนซาวัลคาโยตี (Nezahualcoyotl) (1402-1472) เป็นชื่อที่มีความหมายว่า “สุนัขป่าผู้หิวโหย” และข้อเขียนต่างๆ ของชายผู้นี้บ่งชี้ถึงความหิวโหยฝ่ายวิญญาณ เขาเป็นกวีและผู้ปกครองเมืองในเม็กซิโกก่อนที่ชาวยุโรปจะเข้าถึง เขาเขียนไว้ว่า “แท้จริงแล้วบรรดาพระที่ข้าพเจ้านมัสการ เป็นเพียงรูปเคารพหินซึ่งไม่อาจพูดหรือรู้สึกได้... แต่มีพระเจ้าองค์หนึ่งซึ่งมีฤทธิ์อำนาจมาก ปิดซ่อนและไม่เป็นที่รู้จัก เป็นผู้สร้างจักรวาลทั้งหมด พระองค์เป็นผู้เดียวที่สามารถปลอบประโลมความเจ็บปวด และช่วยเหลือยามทุกข์ใจ ข้าพเจ้าต้องการให้พระองค์เป็นพระผู้ช่วยและผู้คุ้มครองข้าพเจ้า”
เราไม่อาจทราบได้ว่าเนซาวัลคาโยตีได้พบพระเจ้าผู้ประทานชีวิตหรือไม่ แต่ในช่วงที่เขาปกครองอยู่นั้น เขาได้สร้างพีระมิดให้แก่ “พระเจ้าผู้ทรงแต่งแต้มสิ่งสารพัดด้วยความงาม” และเขาสั่งห้ามการบูชายัญมนุษย์อีกด้วย
ผู้เขียนสดุดี 42 ร้องคร่ำครวญว่า “จิตวิญญาณของข้าพระองค์กระหายหาพระเจ้า หาพระเจ้าผู้ทรงพระชนม์” (สดุดี 42:2) มนุษย์ทุกคนต้องการพระเจ้าเที่ยงแท้ เหมือนกับ “กวางกระเสือกกระสนหาลำธารที่มีน้ำไหล” (สดุดี 42:1)
ทุกวันนี้มีสุนัขป่าผู้หิวโหยมากมาย ซึ่งรู้ว่าชื่อเสียง เงินทอง และความสัมพันธ์อันเป็นเสมือนรูปเคารพ ไม่อาจเติมเต็มช่องว่างในจิตวิญญาณได้ พระเจ้าผู้ทรงพระชนม์ทรงเปิดเผยพระองค์เองผ่านทางพระเยซู พระองค์ผู้เดียวสามารถเติมเต็มและทำให้ชีวิตมีความหมาย นี่เป็นข่าวดีสำหรับผู้ที่กระหายหาพระเจ้าผู้ทรงแต่งแต้มสิ่งสารพัดด้วยความงาม
กลยุทธ์ไม่ธรรมดา
ในปี 1980 ผู้หญิงคนหนึ่งกระโดดขึ้นรถไฟใต้ดินทั้งที่กำลังแข่งขันวิ่งมาราธอนบอสตัน ต่อมามีคนเห็นเธอกลับเข้ามาในเส้นทางการแข่งขันประมาณหนึ่งกิโลเมตรก่อนถึงเส้นชัย เธอเข้าเส้นชัยก่อนนักวิ่งหญิงทุกคนโดยไม่มีอาการเหนื่อยหอบหรือเหงื่อออกมากนัก ในช่วงเวลาสั้นๆ นี้ เธอดูเหมือนผู้ชนะ
กิ่งก่าคลาน
เมื่อเราคิดถึงกิ้งก่า เรามักจะนึกถึงความสามารถในการเปลี่ยนสีให้กลมกลืนกับสภาพแวดล้อม แต่สัตว์เลื้อยคลานชนิดนี้ยังมีลักษณะที่น่าสนใจอื่นอีก หลายครั้งที่ผมเฝ้าดูกิ้งก่าคลานไปบนทางเท้า แล้วสงสัยว่ามันจะไปถึงจุดหมายปลายทางได้อย่างไร มันยื่นขาข้างหนึ่งออกไปอย่างลังเล แล้วเหมือนจะเปลี่ยนใจ ลองใหม่อีกครั้ง แล้วค่อยๆ วางเท้าลงอย่างไม่มั่นใจราวกลับกลัวพื้นจะถล่ม ผมจึงอดหัวเราะไม่ได้เมื่อได้ยินคนพูดว่า “สมาชิกคริสตจักรอย่าทำตัวเป็นกิ้งก่าที่พูดว่า ‘วันนี้ไปโบสถ์กัน ไม่ดีกว่า ไว้ค่อยไปอาทิตย์หน้า ไม่ละ รออีกสักพักดีกว่า!’ ”
แก้วพระเนตรของพระองค์
ลูกสาวของเพื่อนฉันเกิดอาการชัก พ่อแม่รีบพาลูกส่งโรงพยาบาลด้วยรถฉุกเฉิน เธออธิษฐานเผื่อลูกน้อยด้วยใจสั่นรัว ความรักอันท่วมท้นที่มีต่อลูกถาโถมเข้าใส่เธอขณะกำนิ้วมือเล็กๆ ของลูก เธอระลึกได้ว่าองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงรักเรายิ่งกว่านี้มากนักและเราเป็นดั่ง “แก้วพระเนตรของพระองค์”
ผู้เผยพระวจนะเศคาริยาห์ได้กล่าววลีนี้แก่ประชากรของพระเจ้าที่กลับมาเยรูซาเล็มหลังจากถูกจับไปเป็นเชลยที่บาบิโลน ท่านเรียกร้องให้พวกเขากลับใจ สร้างพระวิหารขึ้นใหม่ และรื้อฟื้นหัวใจรักที่มีพระเจ้าเที่ยงแท้ เพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงรักประชากรของพระองค์อย่างยิ่ง พวกเขาเป็นดั่งแก้วพระเนตรของพระองค์
นักวิชาการฮีบรูให้ความเห็นว่าวลีในเศคาริยาห์ 2 นี้หมายถึงการที่ภาพบุคคลหนึ่งสะท้อนอยู่ในดวงตาของอีกคนหนึ่ง เพราะดวงตาเป็นอวัยวะสำคัญและบอบบาง จึงต้องการการปกป้อง และองค์พระผู้เป็นเจ้าก็ทรงประสงค์ที่จะรักและปกป้องประชากรของพระองค์อย่างเดียวกัน โดยการให้พวกเขาอยู่ใกล้พระทัยพระองค์
องค์พระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงสถิตอยู่กับเรา ทรงเทความรักของพระองค์ให้แก่เรา เป็นความรักที่อัศจรรย์ยิ่งกว่าความรักของแม่ที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อลูกที่เจ็บป่วย เราเป็นแก้วพระเนตร เป็นที่รักยิ่งของพระองค์
การเสียสละที่ยิ่งใหญ่
วิลเลียม ทอมัส สเตด เป็นนักข่าวชาวอังกฤษในช่วงต้นศตวรรษที่ 20บทความสองบทที่เขาเขียนลงหนังสือพิมพ์พูดถึงอันตรายของเรือที่ไม่มีเรือชูชีพเพียงพอกับจำนวนผู้โดยสาร แต่ไม่น่าเชื่อว่าสเตดกลับโดยสารอยู่ในเรือไททานิคที่ชนภูเขาน้ำแข็งในมหาสมุทรแอตแลนติกและจมลงในวันที่ 15 เมษายน 1912 มีรายงานกล่าวว่า เมื่อสเตดช่วยผู้หญิงและเด็กให้ลงเรือชูชีพแล้ว เขายอมสละชีวิตตัวเองโดยยกเสื้อชูชีพและที่นั่งในเรือชูชีพให้กับคนอื่นด้วย
วันนี้เป็นวัน
ในปี 1940 ดร.เวอร์จิเนีย คอนนอลลี่ อายุ 27 ปี ยืนหยัดทนต่อการต่อต้านและคำวิพากษ์วิจารณ์ที่เธอเป็นแพทย์หญิงคนแรกของเมืองอาบิลีน รัฐเท็กซัส ต่อมาในปี 2012 ก่อนวันครบรอบวันเกิด 100 ปีเธอได้รับรางวัลประกาศเกียรติคุณสูงสุดด้านการนำวิชาการแพทย์มาช่วยเหลือสังคม ในช่วงชีวิตของดร.คอนนอลลี่ เธอได้ประกาศพระกิตติคุณไปทั่วโลกผ่านการออกหน่วยแพทย์อาสา เธอใช้ชีวิตรับใช้พระเจ้าและผู้อื่นวันต่อวัน
ตรวจจิตใจ
เวลาที่ผมนั่งรถไฟไปเมืองชิคาโก้ ผมมักจะปฏิบัติตาม “มารยาทสังคมอันเป็นที่รู้กัน” เช่น ไม่พูดคุยกับคนข้างๆถ้าคุณไม่รู้จัก แต่เป็นเรื่องยากสำหรับผม เพราะผมไม่เคยถือว่าใครเป็นคนแปลกหน้าเลย เพราะผมชอบคุยกับคนใหม่ๆ ถึงแม้ผมจะต้องเงียบตามมารยาท แต่ผมว่าผมยังคงรู้จักผู้อื่นได้โดยสังเกตสิ่งที่เขาอ่านในหนังสือพิมพ์ ผมคอยดูว่าเขาเปิดอ่านอะไรเป็นอย่างแรก หน้าธุรกิจกีฬา การเมือง หรือเหตุการณ์ปัจจุบันเหล่านี้บ่งบอกถึงความสนใจของเขา
