เสียใจภายหลัง
คุณเคยรู้สึกเสียใจหลังจากซื้อของบางอย่างมาหรือไม่? ฉันเคย ก่อนที่จะจ่ายเงินฉันรู้สึกตื่นเต้นที่กำลังจะได้ของใหม่ แต่หลังจากที่ซื้อไปแล้วฉันกลับรู้สึกเสียใจ ฉันจำเป็นต้องใช้สิ่งนี้จริงหรือ ฉันควรจะจ่ายเงินจำนวนนั้นไปหรือ
มีค่าในสายพระเนตรของพระเจ้า
เมื่อได้ทราบข่าวว่าเพื่อนของเราเสียชีวิต พี่น้องคริสเตียนคนหนึ่ง ได้ส่งข้อพระคัมภีร์มาให้ผมว่า “มรณกรรมแห่งธรรมิกชนของพระองค์สำคัญในสายพระเนตรพระเจ้า” (สดุดี116:15) เพื่อนของเรามีชีวิตที่สำแดงออกอย่างชัดเจนถึงความเชื่ออันเข้มแข็งในพระเยซูคริสต์ และเรารู้ว่าเขาได้ไปอยู่กับพระเจ้าในสวรรค์แล้ว ครอบครัวของเขาก็มีความเชื่อมั่นเช่นนั้น แต่ผมกลับสนใจแต่ความโศกเศร้าของพวกเขา เพราะเราควรเห็นอกเห็นใจผู้ที่ทุกข์ใจและสูญเสีย
ความหวังสูงสุด
ครั้งหนึ่ง ผมถามผู้ที่ให้คำปรึกษาว่าคนที่มาหาเขาส่วนมากมาด้วยปัญหาเรื่องอะไรเขาตอบอย่างไม่ลังเลว่า “รากของปัญหาหลายๆ อย่าง คือความผิดหวัง หากไม่ได้จัดการ มันจะกลายเป็นความโกรธและความขมขื่น”
ดีกว่าที่คิดไว้
การหยุดชะงักเกิดขึ้นได้เสมอ ทุกอย่างมักไม่ค่อยจะเป็นไปตามที่เราวางแผนไว้ในแต่ละวัน
อัศจรรย์แห่งกางเขน
ขณะที่เดินทางไปประเทศออสเตรเลีย ในค่ำคืนหนึ่งเมื่อท้องฟ้าเปิด ผมมีโอกาสมองเห็นกลุ่มดาวกางเขนใต้ ซึ่งปรากฏอยู่ทางซีกโลกใต้ และเป็นกลุ่มดาวที่มีลักษณะพิเศษมากกลุ่มหนึ่ง นักเดินเรือและผู้นำทางเริ่มพึ่งพากลุ่มดาวนี้ในการดูทิศทางและการเดินเรือในทะเลมาตั้งแต่ช่วงต้นศตวรรษที่ 15 ถึงแม้กลุ่มดาวจะมีขนาดเล็ก แต่ก็สามารถมองเห็นได้ตลอดทั้งปีในค่ำคืนนั้นกลุ่มดาวกางเขนใต้สว่างสุกใสจนแม้แต่ผมเองก็ยังสามารถบอกตำแหน่งมันได้เป็นภาพที่สวยงามจริงๆ!
วินัยในการรอ
การรอเป็นเรื่องยาก เราเข้าแถวรอจ่ายเงินซื้อของ รอรถติด รอพบหมอ เรากระดิกนิ้วฆ่าเวลา หาว และรู้สึกหงุดหงิดอยู่ในใจหรือในสถานการณ์สำคัญกว่านั้น เช่น เรารอจดหมายที่ยังมาไม่ถึง รอให้ลูกที่ทำผิดกลับมาบ้าน รอให้สามีหรือภรรยาของเราเปลี่ยนแปลงเรารอที่จะได้มีลูกและอุ้มเขาไว้ในอ้อมแขน เรารอสิ่งที่หัวใจของเราปรารถนา
วันธรรมดา
ขณะที่กำลังเดินดูนิทรรศการของพิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่ง ภายใต้หัวข้อ “วันหนึ่งในปอมเปอี” ผมรู้สึกสะเทือนใจกับชื่อหัวข้อนี้ซึ่งเป็นชื่อหัวข้อที่มักใช้กัน วันที่ 24 สิงหาคม ค.ศ. 79 เริ่มต้นขึ้นเหมือนวันธรรมดาวันหนึ่ง ผู้คนในเมืองอันมั่งคั่งของโรมที่มีคนอาศัยอยู่ 20,000 คน ต่างทำธุระตามปกติ ทั้งในบ้าน ที่ตลาดและที่ท่าเรือ เมื่อเวลา 8 นาฬิกา มีคนเห็นการปะทุเล็กน้อยหลายครั้งเกิดขึ้นบนภูเขาเวซูเวียสที่อยู่ใกล้ๆ ตามมาด้วยการระเบิดอย่างรุนแรงในตอนบ่าย ภายในเวลาไม่ถึง 24 ชั่วโมง เมืองปอมเปอีและผู้คนมากมายในเมืองนั้นถูกฝังอยู่ใต้เถ้าธุลีหนาจากภูเขาไฟ อย่างที่ไม่มีใครเคยคาดคิดมาก่อน
ไปอยู่ที่ไหนมา?
มิชชันนารี อีเกอร์ตัน ไรย์ซัน ยัง ทำงานรับใช้กับชนเผ่าซัลโทในประเทศคานาดาในทศวรรษที่ 1700 หัวหน้าชนเผ่าได้ขอบคุณที่เขานำข่าวดีเรื่องพระเยซูคริสต์มาถึงพวกเขาหัวหน้าเผ่าบอกว่าเพิ่งเคยได้ยินข่าวดีนี้เป็นครั้งแรกเมื่ออายุมากแล้ว และเมื่อเขารู้ว่าพระเจ้าทรงเป็นพระบิดาแห่งฟ้าสวรรค์ของอีเกอร์ตันหัวหน้าเผ่าจึงถามว่า “หมายความว่าพระองค์ทรงเป็นพระบิดาของผมด้วยใช่ไหม?” เมื่ออีเกอร์ตันตอบว่าคือ “ใช่” ผู้คนที่มารวมตัวพากันโห่ร้องด้วยความยินดี
ระดับบรรทุก
ในศตวรรษที่ 19 เรือขนาดใหญ่มักมีการบรรทุกของเกินพิกัด จนเป็นผลให้เกิดการอับปางและสูญเสียลูกเรือไปในทะเล ในปี 1875 มีการพยายามแก้ปัญหาเรื้อรังนี้ โดยนักการเมืองชาวอังกฤษชื่อ ซามูเอล พลิมโซล ได้ริเริ่มการออกกฎหมายให้มีเส้นขีดไว้ที่ด้านข้างของเรือเพื่อแสดงว่าเรือนั้นบรรทุกของมากเกินไปหรือไม่ “เส้นบอกระดับบรรทุก” นี้กลายเป็นที่รู้จักในชื่อ พลิมโซลไลน์ และยังใช้บอกระดับบรรทุกของเรือในทุกวันนี้
