เริ่มก้าวแรก
ธัม ดาชู รู้สึกว่าชีวิตขาดอะไรบางอย่าง เขาจึงเริ่มไปโบสถ์ที่ลูกสาวไปนมัสการ แต่พ่อลูกไม่เคยไปด้วยกัน สมัยก่อนเขาเคยดุด่าลูก ทำให้ทั้งสองห่างเหินกัน ด้วยเหตุนี้ธัมจึงแอบเข้าไปตอนเริ่มร้องเพลงแล้ว และรีบจากมาทันทีที่การนมัสการสิ้นสุด
ผู้เดียวที่เข้าใจ
จอห์น เบเบลอร์เป็นอนุศาสกของหน่วยตำรวจและดับเพลิงในเท็กซัส ระหว่างพักสะบาโต 22 สัปดาห์ เขาไปเข้ารับการฝึกที่โรงเรียนนายร้อยเพื่อจะได้เข้าใจสถานการณ์ที่เจ้าหน้าที่ผู้บังคับใช้กฏหมายต้องเผชิญได้ดียิ่งขึ้น การใช้เวลากับนักเรียนตำรวจและเรียนรู้ความท้าทายอันหนักหน่วงของงานอาชีพ ทำให้เบเบลอร์ถ่อมใจและเห็นใจ เขาหวังว่าจะให้คำปรึกษาอย่างมีประสิทธิผลมากขึ้นกับตำรวจที่เจอความเครียด ความเหนื่อยล้าและการสูญเสีย
เขียนจดหมาย
แม่กับพี่น้องของแม่ ทำสิ่งที่ดูจะกลายเป็นศิลปะที่สูญหายไป นั่นคือการเขียนจดหมาย ทุกสัปดาห์พวกท่านจะเขียนหากันและกันไม่เคยขาด จนบุรุษไปรษณีย์ถึงขั้นเป็นกังวลเมื่อไม่มีจดหมายให้ส่ง! จดหมายเหล่านี้เต็มไปด้วยเรื่องราวชีวิต ความสุข ความทุกข์ใจ รวมถึงเรื่องของเพื่อนและครอบครัวที่เกิดขึ้นแต่ละวัน
เห็นพระเจ้า
เออร์วิน ลุทเซอร์ นักเขียนและศิษยาภิบาลเล่าเรื่องราวของอาร์ต ลิงก์เล็ตเตอร์ พิธีกรรายการโทรทัศน์กับเด็กชายที่วาดภาพพระเจ้า อาร์ตพูดติดตลกว่า “หนูทำไม่ได้หรอก เพราะไม่มีใครรู้ว่าพระเจ้าหน้าตาอย่างไร”
นำผ่านไป
ไม่นานมานี้ ฉันค้นเจอบันทึกสมัยเรียนและอดเปิดอ่านไม่ได้ เมื่ออ่านแล้วจึงรู้ว่าตอนนั้นฉันไม่ได้มองตัวเองเหมือนที่มองในตอนนี้ สมัยนั้นความเหงาและความสงสัยในความเชื่อดูเหมือนจะเกินรับไหว แต่ตอนนี้เมื่อมองกลับไป ก็เห็นได้ชัดเจนว่าพระเจ้าทรงนำ ฉันมายังจุดที่ดีกว่า การได้เห็นว่าพระเจ้าทรงนำฉันผ่านช่วงเวลานั้นมา ทำให้ฉันรู้ว่า สิ่งที่ดูหนักหนาในวันนี้ จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราวความรักอันยิ่งใหญ่ของพระองค์ในวันหน้า
พันธกิจการคร่ำครวญ
ในปี 2002 ไม่กี่เดือนหลังจากมาร์ธาพี่สาวผมกับจิมสามีของเธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ เพื่อนคนหนึ่งชวนผมไปเข้ากลุ่ม “เติบโตผ่านความโศกเศร้า” ที่คริสตจักร ผมยอมไปร่วมครั้งแรกอย่างเสียไม่ได้ แต่ตั้งใจว่าจะไม่กลับไปอีก ผมประหลาดใจที่พบกลุ่มคนที่เป็นห่วงเป็นใยและพยายามยอมรับการสูญเสียครั้งสำคัญในชีวิต โดยแสวงหาความช่วยเหลือจากพระเจ้าและผู้อื่น ผมกลับไปสัปดาห์แล้วสัปดาห์เล่า ค่อยๆ เรียนรู้ที่จะยอมรับและมีสันติสุขผ่านกระบวนการแบ่งเบาความเศร้าร่วมกัน
มอบให้พระเจ้า
ตอนเป็นวัยรุ่น เมื่อฉันถูกถาโถมด้วยปัญหาหนักหน่วงหรือการตัดสินใจที่ยาก แม่สอนให้ฉันใช้กระดาษและปากกาเพื่อเปิดมุมมอง เมื่อฉันไม่แน่ใจว่าจะเรียนหรือทำงานอะไร หรือจะรับมือกับความเป็นจริงอันน่าหวาดหวั่นของวัยผู้ใหญ่ได้อย่างไร ฉันเรียนรู้นิสัยการเขียนข้อเท็จจริงเบื้องต้น สิ่งที่ฉันทำได้และผลที่จะเกิดขึ้นไว้ หลังจากเทใจเขียนลงไปหมดแล้ว ฉันสามารถถอยออกมาและมองปัญหาได้อย่างชัดเจนขึ้นโดยไม่ใช้อารมณ์
เสี้ยวหนึ่งของสวรรค์
ฉันมองออกนอกหน้าต่างห้องทำงานที่เปิดอยู่ ได้ยินเสียงนกร้องได้ยินและเห็นลมพัดผ่านต้นไม้เบาๆ มีหญ้าแห้งหลายกองทั่วไร่ของเพื่อนบ้านที่เพิ่งไถเสร็จ เมฆก้อนใหญ่สีขาวลอยตัดกับท้องฟ้าสีสด
ก้าวด้วยกำลัง
"เราจะเจองูไหมครับ” อัลลัน เด็กแถวบ้านถามเมื่อเราออกเดินเที่ยวริมแม่น้ำใกล้บ้าน “ฉันไม่เคยเห็นนะ” ผมตอบ “แต่วันนี้อาจจะเจอก็ได้! มาอธิษฐานขอพระเจ้าคุ้มครองกัน” เราหยุดเดินและอธิษฐานด้วยกันและเดินต่อ
