ไม่นานมานี้ ฉันค้นเจอบันทึกสมัยเรียนและอดเปิดอ่านไม่ได้ เมื่ออ่านแล้วจึงรู้ว่าตอนนั้นฉันไม่ได้มองตัวเองเหมือนที่มองในตอนนี้ สมัยนั้นความเหงาและความสงสัยในความเชื่อดูเหมือนจะเกินรับไหว แต่ตอนนี้เมื่อมองกลับไป ก็เห็นได้ชัดเจนว่าพระเจ้าทรงนำ ฉันมายังจุดที่ดีกว่า การได้เห็นว่าพระเจ้าทรงนำฉันผ่านช่วงเวลานั้นมา ทำให้ฉันรู้ว่า สิ่งที่ดูหนักหนาในวันนี้ จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราวความรักอันยิ่งใหญ่ของพระองค์ในวันหน้า

สดุดี 30 เป็นบทเพลงเฉลิมฉลองที่มองย้อนไปถึงการรื้อฟื้นขึ้นใหม่ โดยฤทธิ์เดชของพระเจ้าด้วยความอัศจรรย์ใจและขอบพระคุณ จากความเจ็บป่วยสู่การหายโรค จากเสี่ยงกับความตายมาเป็นรอดชีวิต จากการถูกพิพากษาไปเป็นยินดีที่พระองค์ทรงโปรดปราน จากคร่ำครวญเป็นชื่นชมยินดี (ข้อ 2-3,11)

ผู้เขียนสดุดีบทนี้คือดาวิด ผู้ประพันธ์บทคร่ำครวญอันรวดร้าวที่สุดหลายบทในพระคัมภีร์ แต่ดาวิดก็มีประสบการณ์การฟื้นฟูอันอัศจรรย์ยิ่งจนถึงกับกล่าวว่า “การร้องไห้อาจจะอ้อยอิ่งอยู่สักคืนหนึ่ง แต่ความชื่นบานจะมาเวลาเช้า” (ข้อ 5) แม้ว่าที่ผ่านมาดาวิดจะเผชิญความเจ็บปวดมากมาย แต่ท่านค้นพบสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าคือ พระหัตถ์พระเจ้าที่เยียวยารักษา

ถ้าวันนี้คุณเจ็บปวดและต้องการกำลังใจ ให้ระลึกถึงช่วงเวลาในอดีตที่พระเจ้าทรงนำคุณไปถึงการเยียวยารักษา อธิษฐานทูลขอให้ทรงช่วยให้วางใจว่าพระองค์จะทรงทำเช่นนั้นอีกครั้ง