ปล่อยผม

ก่อนพระเยซูจะถูกตรึงไม่นาน ผู้หญิงที่ชื่อมารีย์ได้นำน้ำหอมราคาแพงมาชโลมพระบาทพระองค์ ยิ่งไปกว่านั้น เธอเอาผมของเธอเช็ดพระบาทพระองค์ (ยอห์น 12:3) มารีย์ไม่เพียงสละสิ่งมีค่าที่อาจเท่ากับเงินเก็บทั้งชีวิต แต่ยังได้สละชื่อเสียงของเธออีกด้วย ในศตวรรษแรก ตามวัฒนธรรมของชาวตะวันออกกลาง ผู้หญิงที่ดีจะไม่ปล่อยผมในที่สาธารณะเลย แต่การนมัสการที่แท้จริงไม่เกี่ยวว่าคนอื่นจะคิดกับเราอย่างไร (2 ซามูเอล 6:21-22) มารีย์เต็มใจที่จะถูกมองว่าเป็นผู้หญิงไร้ยางอาย หรือแม้แต่ผิดศีลธรรมเพื่อนมัสการพระเยซู

ยกโทษทำไม?

เมื่อเพื่อนคนหนึ่งทรยศฉัน ฉันรู้ว่าฉันต้องยกโทษให้เขา แต่ฉันไม่แน่ใจว่าฉันจะทำได้ คำพูดของเขาเสียดแทงบาดลึก และฉันนิ่งเฉยไปเพราะความเจ็บปวดและความโกรธ แม้เราได้คุยกันเรื่องนี้ และฉันบอกเขาว่าฉันยกโทษให้ แต่ทุกครั้งที่ฉันเห็นหน้าเขาฉันยังรู้สึกเจ็บปวด ฉันจึงรู้ว่าฉันยังคงเก็บเอาความไม่พอใจไว้ แต่แล้ววันหนึ่ง พระเจ้าทรงตอบคำอธิษฐานและทรงช่วยให้ฉันสามารถปลดปล่อยได้อย่างแท้จริง ฉันจึงเป็นไทเสียที

การยกโทษคือหัวใจของความเชื่อคริสเตียน เพราะองค์พระผู้ช่วยให้รอดยังทรงให้อภัย แม้ขณะกำลังจะสิ้นพระชนม์บนไม้กางเขน พระองค์ทรงรักผู้ที่ตรึงพระองค์ ทรงกล่าวคำอธิษฐานทูลขอให้พระบิดายกโทษให้พวกเขา พระองค์ไม่ได้เก็บความขมขื่นหรือความโกรธเอาไว้ แต่ทรงสำแดงพระคุณความรักแก่ผู้ที่ทำผิดต่อพระองค์

เวลานี้เป็นเวลาเหมาะที่เราจะใคร่ครวญต่อพระพักตร์พระเจ้าว่ามีใครบ้างที่เราต้องยกโทษให้ อย่างที่พระเยซูทรงทำไว้เป็นแบบอย่างโดยการแสดงความรักแก่ผู้ที่ทำ

สหายเลิศ

ตอนที่ผมอายุสิบสอง ครอบครัวของเราย้ายไปอยู่เมืองในทะเลทราย หลังจากเรียนวิชาพละที่โรงเรียนในอากาศร้อนระอุ พวกเรารีบไปที่เครื่องกดน้ำดื่ม ผมเป็นคนผอมและอายุน้อยกว่าคนอื่นในชั้น บางครั้งจึงถูกผลักออกจากแถวที่ยืนรอ วันหนึ่ง เพื่อนชื่อโฮเซ่ ซึ่งตัวใหญ่และแข็งแรงเห็นเข้า เขาเดินเข้ามายื่นแขนที่แข็งแรงแหวกทางให้ เขาพูดว่า “นี่! พวกนายให้แบงค์ส ดื่มก่อนสิ!” แล้วผมก็ไม่เคยมีปัญหาที่เครื่องกดน้ำอีกเลย

พระเยซูทรงเข้าใจว่าการถูกผู้อื่นกระทำอย่างไร้ความเมตตาปรานีเป็นอย่างไร พระคัมภีร์บอกเราว่า “ท่านได้ถูกมนุษย์ดูหมิ่นและทอดทิ้ง” (อิสยาห์ 53:3) แต่พระเยซูไม่ได้ทรงเป็นเพียงเหยื่อของการทนทุกข์นี้ พระองค์ยังทรงเป็นทนายแก้ต่างให้เราด้วย การสละพระชนม์ของพระองค์เป็นการเปิด “หนทางใหม่และเป็นทางที่มีชีวิต” ให้เราเข้าไปสู่สัมพันธภาพกับพระเจ้า (ฮีบรู 10:20) พระองค์ทรงกระทำเพื่อเราซึ่งเป็นสิ่งที่เราไม่อาจทำเพื่อตัวเองได้ ทรงมอบของขวัญแห่งความรอดให้เราเปล่าๆ เมื่อเรากลับใจจากบาปและไว้วางใจพระองค์

พระเยซูทรงเป็นสหายที่ดีที่สุดที่เรามี พระองค์ตรัสว่า “ผู้ที่มาหาเรา เราก็จะไม่ทิ้งเขาเลย” คนอื่นอาจคบเราห่างๆ หรืออาจผลักไสเรา แต่พระเจ้าได้ทรงกางแขนรับเราผ่านทางไม้กางเขน พระผู้ช่วยให้รอดของเราทรงยิ่งใหญ่!

เส้นทางแห่งความเชื่อ

นับแต่ตีพิมพ์ครั้งแรกในปี 1880 นวนิยายของลิว วอลเลซ เรื่องเบนเฮอร์: เรื่องเล่าของพระคริสต์ ยังคงตีพิมพ์มาตลอด และเป็นหนังสือคริสเตียนที่ทรงอิทธิพลที่สุดในศตวรรษที่ 19 ที่ยังคงดึงดูดผู้อ่าน เป็นเพราะเรื่องจริงของพระเยซูกับตัวละครสมมติคือชายหนุ่มชนชั้นสูงที่ชื่อ จูดาห์ เบนเฮอร์

ผู้เลี้ยงตลอดชีวิต

เมื่อลูกชายของฉันขึ้นชั้นเรียนใหม่ เขาโอดครวญว่า “ผมอยากได้ครูคนเดิมไปตลอดชีวิต” เราต้องช่วยให้เขาเข้าใจว่าการเปลี่ยนครูเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เราอาจสงสัยว่า มีความสัมพันธ์ใดที่จะดำรงไปตลอดชีวิต

ยาโคบผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวได้พบความสัมพันธ์นั้นแล้ว หลังจากใช้ชีวิตผ่านความเปลี่ยนแปลงหลายครั้งและการสูญเสียผู้เป็นที่รัก เขาตระหนักว่ายังมีผู้หนึ่งที่อยู่กับเขาเสมอ เขาอธิษฐานว่า “ขอพระเจ้า...ผู้ทรงบำรุงเลี้ยงชีวิตข้าพเจ้าตั้งแต่เกิดมาจนวันนี้...โปรดอวยพรแก่เด็กทั้งสองนี้” (ปฐมกาล 48:15-16)

ยาโคบเป็นคนเลี้ยงแกะ เขาจึงเปรียบเทียบความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพระเจ้าเป็นดั่งผู้เลี้ยงกับแกะ นับตั้งแต่แกะเกิด เติบโต จนแก่ ผู้เลี้ยงจะดูแลมันทั้งกลางวันและกลางคืน เขานำทางมันในเวลากลางวันและคอยปกป้องมันในเวลากลางคืน ดาวิดก็เป็นคนเลี้ยงแกะ และมีความมั่นใจเช่นเดียวกัน แต่เขาย้ำความมั่นใจนี้ในมุมมองนิรันดร์กาลว่า “ข้าพเจ้าจะอยู่ในพระนิเวศของพระเจ้าสืบไปเป็นนิตย์” (สดุดี 23:6)

การเปลี่ยนครูเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต แต่ถือเป็นข่าวดีที่ได้รู้ว่าเรามีความสัมพันธ์ที่คงอยู่ไปตลอดทั้งชีวิต องค์พระผู้เลี้ยงทรงสัญญาว่าจะอยู่กับเราตลอดเวลาที่เราอยู่บนโลกนี้ (มัทธิว 28:20) และเมื่อชีวิตที่นี่สิ้นสุดลง เราจะได้ใกล้ชิดพระองค์มากกว่าเดิม

ถนนคนชอบธรรม

ผมกับแครอลิน ภรรยาของผมกำลังเดินไปในเมืองลอนดอนและพบถนนเส้นหนึ่งชื่อ ถนนคนชอบธรรม (Godliman Street) มีคนเล่าให้เราฟังว่าชายคนหนึ่งที่เคยอาศัยอยู่ที่นั่นมีชีวิตที่ชอบธรรม จนถนนเส้นที่เขาอาศัยอยู่นี้เป็นที่รู้จักว่า “ถนนของชายผู้ชอบธรรมคนนั้น” เรื่องนี้ทำให้ผมคิดถึงเรื่องราวในพันธสัญญาเดิม

คงอยู่ตลอดไป

เพื่อนของฉันที่เพิ่งผ่านปัญหาหลายอย่างเขียนว่า “เมื่อฉันคิดถึงชีวิตนักศึกษาในสี่เทอมที่ผ่านมา หลายสิ่งเปลี่ยนแปลง มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน ไม่มีสิ่งใดคงอยู่ตลอดไป”

ความกล้าของคอซซี่

ขณะรอรับพิธีบัพติศมาในแม่น้ำโมโนที่โตโก คอซซี่กัมลงเก็บไม้แกะสลักผุๆ ขึ้นมา ครอบครัวของเขานมัสการของสิ่งนั้นมาหลายชั่วคน ตอนนี้ทุกคนเฝ้าดูคอซซี่โยนของรูปร่างประหลาดชิ้นนั้นลงไปในกองไฟที่เตรียมไว้ จากนี้จะไม่มีการให้ไก่ที่ดีที่สุดเป็นเครื่องบูชาพระนี้อีกต่อไป

ให้พระวจนะเป็นคำสุดท้าย

ดอว์สัน ทร็อทแมน ผู้นำคริสเตียนที่มีบทบาทในช่วงกลางศตวรรษที่ยี่สิบ และผู้ก่อตั้งองค์การเดอะ เนวิเกเตอร์ ย้ำว่าพระคัมภีร์สำคัญต่อชีวิตของคริสเตียนทุกคน ทุกวันเขาจะ “ให้พระวจนะเป็นคำสุดท้าย” ก่อนนอนเขาจะใคร่ครวญข้อพระคำหรือพระธรรมที่เขาท่องจำได้ แล้วอธิษฐานว่าพระคำตอนนั้นสำคัญและมีอิทธิพลต่อเขาอย่างไร เพื่อให้พระคำพระเจ้าเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาคิดถึงทุกวัน