มนุษยชาติ

นาฬิกาปลุกดังขึ้น ดูเหมือนยังเช้าตรู่ แต่คุณมีหลายอย่างรอคุณอยู่ในวันนี้ คุณมีงานต้องทำ มีนัดที่ต้องไป มีคนที่ต้องดูแลเอาใจใส่ หรืออาจมีอื่นๆ อีก คุณไม่ใช่คนเดียวที่เป็นแบบนี้ ในแต่ละวัน ผู้คนจำนวนมากรีบเร่งทำสิ่งหนึ่งให้เสร็จเพื่อจะไปทำอีกสิ่งหนึ่งดังที่มีคนพูดไว้ว่า “นี่เป็นเหตุผลที่ภาษาอังกฤษเรียกมนุษย์ว่า human race” (race แปลว่า การวิ่งแข่ง - ผู้เรียบเรียง)

การเบี่ยงเบนที่แยบยล

ครั้งแรกที่ผมและภรรยาร่วมกันเขียนหนังสือเล่มหนึ่ง เราได้รู้ซึ้งว่าการผัดวันประกันพรุ่งเป็นปัญหาใหญ่ หน้าที่ของภรรยาผมคือการเรียบเรียงงานของผมและคอยจัดการให้ผมทำงานตามแผนที่วางไว้ ดูเหมือนว่าหน้าที่ของผมคือทำให้เธอประสาทเสีย ส่วนมากแล้ว ทักษะการจัดการและความอดทนของเธอจะมีมากกว่าความดึงดันไม่ทำงานตามเวลาที่กำหนดไว้ของผม

พระองค์เข้าใจ

เด็กเล็กๆ บางคนมีปัญหานอนหลับยากในตอนกลางคืน ซึ่งเกิดขึ้นได้จากหลายสาเหตุ แต่ลูกสาวของฉันบอกถึงสาเหตุหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังจะออกจากห้องนอนลูกในค่ำวันหนึ่ง “หนูกลัวความมืด” ฉันพยายามปลอบลูกไม่ให้กลัว แต่ก็เปิดไฟหัวเตียงไว้เพื่อลูกจะได้มั่นใจว่าในห้องนั้นไม่มีสัตว์ประหลาด

เฝ้าคอย

คำสั่งทางทหารที่ว่า “ซอยเท้า” หมายถึง การย่ำเท้ากับที่เป็นการอยู่กับที่ด้วยอาการตื่นตัว เตรียมพร้อมและคอยฟังคำสั่งที่จะตามมา

วางใจผิดที่

ผมชอบดูนกมาตั้งแต่สมัยที่ผมเติบโตขึ้นในหมู่บ้านกลางป่าของประเทศกาน่าที่มีนกอยู่หลากหลายสายพันธุ์ เมื่อไม่นานนี้ผมเพิ่งสังเกตเห็นพฤติกรรมที่น่าสนใจของอีกาในแถบชานเมืองที่ผมอาศัยในปัจจุบัน พวกมันบินไปทางต้นไม้ที่สลัดใบออกเกือบหมดเพื่อเกาะพัก แต่แทนที่จะเลือกเกาะบนกิ่งไม้แข็งแรงพวกมันกลับเกาะบนกิ่งที่แห้ง อ่อนแอ และหักอย่างรวดเร็ว พวกมันกระพือปีกเลี้ยงตัวไว้ไม่ให้ตก และบินไปเกาะบนกิ่งอื่นที่แห้งและหักง่ายเหมือนเดิม เห็นได้ชัดว่ามันไม่มีสัญชาตญาณที่จะเรียนรู้ว่ากิ่งไม้แข็งแรงจะเป็นที่พักที่ปลอดภัยและไว้ใจได้มากกว่า

มือที่เอื้อเฟื้อ

ในปี 1891 บิดดี้ เมสัน ถูกฝังไว้ในหลุมศพที่ไม่มีป้ายชื่อแห่งหนึ่งในลอสแองเจลิส นี่ไม่ใช่เรื่องผิดวิสัยสำหรับผู้หญิงที่เกิดมาเป็นทาส แต่สำหรับคนที่ประสบความสำเร็จอย่างบิดดี้ ถือเป็นเรื่องแปลก หลังจากได้รับอิสรภาพในปี 1856 ทักษะด้านการพยาบาลและความชาญฉลาดทางธุรกิจทำรายได้ให้กับเธอจำนวนมาก เธอเห็นความทุกข์ยากของผู้อพยพและนักโทษ เธอให้ความช่วยเหลือคนเหล่านั้นผ่านงานการกุศลอยู่บ่อยๆ จนผู้คนเริ่มมาต่อแถวขอความช่วยเหลือที่บ้านของเธอ ในปี 1872 หลังพ้นจากการเป็นทาสมาเพียง 16 ปี เธอและลูกเขยให้เงินสนับสนุนการก่อตั้งคริสตจักรแห่งหนึ่งในลอสแองเจลิส

ของขวัญและผู้ให้ของขวัญ

พวงกุญแจนี้เป็นแค่คำ 3 คำร้อยด้วยเชือกผูกรองเท้า ลูกสาวผมให้มาเมื่อเธออายุ 7 ขวบ ตอนนี้สายก็เปื่อยและตัวอักษรก็กะเทาะแล้ว แต่ข้อความที่สื่อไม่เคยเก่าเลย นั่นคือ “หนูรักพ่อ”

ของขวัญที่มีค่าที่สุดมักไม่ได้วัดจากว่ามันคืออะไร แต่ใครเป็นผู้ให้ ถามพ่อแม่คนไหนก็ได้ที่เคยได้ช่อดอกหญ้าจากมือน้อยๆ ของขวัญที่ดีที่สุดวัดค่าด้วยความรักไม่ใช่ด้วยเงิน

เศคาริยาห์เข้าใจเรื่องนี้ เราเห็นได้จากเพลงที่ท่านร้องสรรเสริญพระเจ้าผู้ทรงประทานลูกชายให้ท่านและภรรยาเมื่ออายุมากแล้ว (ลูกา 1:67-79) เศคาริยาห์ยินดีเพราะยอห์นจะเป็นผู้เผยพระวจนะที่ประกาศถึงของขวัญอันยิ่งใหญ่ที่สุดที่พระเจ้าประทานแก่มนุษย์ทุกคน คือพระเมสสิยาห์ที่จะเสด็จมา “โดยพระทัยเมตตากรุณาแห่งพระเจ้าของเรา แสงอรุณจากเบื้องสูงจึงมาเยี่ยมเยียนเรา” (ลูกา 1:78) ถ้อยคำเหล่านี้สื่อถึงของขวัญที่ทรงประทานให้ด้วยความรักเพื่อให้ “ส่องสว่างแก่คนทั้งหลายผู้อยู่ในที่มืดและในเงาแห่งความมรณา” (ลูกา 1:79)

ของขวัญที่ดีที่สุดคือพระทัยเมตตากรุณาของพระเจ้าในการทรงอภัยบาปเราผ่านทางพระเยซู พระองค์ต้องจ่ายราคาสูงบนกางเขนเพื่อของขวัญชิ้นนี้ แต่ประทานให้โดยไม่คิดมูลค่าเพราะทรงรักเราอย่างมากมาย

ไม่คาดคิด

ระหว่างที่ผมกับภรรยาท่องเที่ยวทางใต้ของอเมริกาท่ามกลางอากาศร้อนจัด เราหยุดพักทานไอศกรีม บนกำแพงหลังเคาน์เตอร์ร้านมีป้ายเขียนว่า “ห้ามรถลุยหิมะเข้าเด็ดขาด” มุขนี้ใช้ได้เพราะเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด

ร่ำไห้กลับเป็นเต้นรำ

"เราจะยุบงานคุณ” สิบปีก่อนฉันตะลึงงันเมื่อบริษัทยุบตำแหน่งงานของฉัน ฉันรู้สึกแตกสลายเพราะตัวตนของฉันฝังแน่นอยู่กับบทบาทบรรณาธิการ ไม่นานมานี้ฉันก็เศร้าเมื่อรู้ว่างานอิสระของฉันกำลังจะจบลง แต่คราวนี้ฉันไม่รู้สึกถูกสั่นคลอนถึงแก่นแล้ว เพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันได้เห็นความสัตย์ซื่อของพระเจ้าและวิธีที่พระองค์ทรงเปลี่ยนความโศกเศร้าเป็นความยินดี

เราอยู่ในโลกที่เจ็บปวดและผิดหวัง แต่พระเจ้าสามารถเคลื่อนเราจากความสิ้นหวังสู่ความเปรมปรีดิ์ ดังคำพยากรณ์ของอิสยาห์ถึงการเสด็จมาของพระเยซู (อสย.61:1-3) พระเจ้าประทานความหวังเมื่อเราสิ้นหวัง ทรงช่วยให้เราอภัยเมื่อเราคิดว่าอภัยไม่ได้ ทรงสอนว่าตัวตนของเราอยู่ในพระองค์ ไม่ได้อยู่ในงานที่เราทำ ทรงสอนให้กล้าเผชิญกับอนาคตที่เราไม่รู้ เมื่อเรานุ่งห่ม “ขี้เถ้า” พระองค์ประทานเสื้อคลุมแห่งการสรรเสริญอย่างอ่อนโยน

เมื่อเราเผชิญการสูญเสีย เราไม่ควรวิ่งหนีจากความเศร้าแต่เราก็ไม่ต้องขมขื่นหรือแข็งกระด้าง เมื่อเราคิดถึงความสัตย์ซื่อของพระเจ้าที่ผ่านมา เรารู้ว่าพระองค์ทรงต้องการและทรงสามารถเปลี่ยนความเศร้าของเราเป็นการเต้นรำอีกครั้ง และประทานพระคุณที่เพียงพอสำหรับชีวิตในโลกนี้และความชื่นชมยินดีอันสมบูรณ์ในสวรรค์