ปลอดภัยในอ้อมพระทรวง

อากาศภายนอกมืดครึ้ม และโทรศัพท์ของผมมีข้อความเตือนว่าอาจจะมีน้ำท่วมฉับพลัน มีรถมากผิดปกติแถวบ้านผม เพราะพ่อแม่จอดรอรับลูกๆที่จะลงจากรถโรงเรียนซึ่งมาถึงเมื่อฝนเริ่มตก ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งลงจากรถ หยิบร่มจากท้ายรถ เดินกางร่มไปรับเด็กผู้หญิงเล็กๆ คนหนึ่ง ไม่ให้เธอเปียกฝนแม้แต่น้อยจนไปขึ้นรถ เป็นภาพ “สด” ที่งดงามของการปกป้องดูแลของพ่อแม่ ที่ทำให้ผมคิดถึงการใส่พระทัยของพระบิดาในสวรรค์

ร้องเพลงให้เพชฌฆาตฟัง

ชายสองคนต้องโทษจากการค้ายาเสพติดและรอการประหารชีวิตมาหนึี่งทศวรรษ ขณะอยู่ในคุกทั้งสองได้รู้จักความรักที่พระเจ้ามีต่อพวกเขาผ่านทางพระเยซู และชีวิตได้รับการเปลี่ยนแปลง เมื่อถึงเวลาที่จะถูกยิงเป้า พวกเขาเผชิญด้วยการกล่าวคำอธิษฐานขอองค์พระผู้เป็นเจ้าและร้องเพลง “พระคุณพระเจ้า” เพราะความเชื่อในพระเจ้าโดยฤทธิ์เดชของพระวิญญาณ พวกเขาสามารถเผชิญความตายด้วยความกล้าหาญอย่างยิ่ง

เพาะกล้าม

นักเพาะกายเพื่อการประกวดต้องเข้าสู่วงจรการฝึกฝนอย่างเคร่งครัด ช่วงเดือนแรกๆ พวกเขาเน้นการเพิ่มขนาดและความแข็งแรง เมื่อใกล้การประกวดจึงเน้นที่การกำจัดไขมันที่บดบังกล้ามเนื้อ ไม่กี่วันก่อนการประกวด พวกเขาจะดื่มน้ำน้อยกว่าปกติเพื่อให้เนื้อเยื่อกล้ามเนื้อเห็นได้ชัดเจนขึ้น การรับสารอาหารน้อยลงนี่เอง ทำให้ผู้เข้าประกวดอ่อนกำลังที่สุดในวันประกวด แม้จะดูแข็งแรงมากก็ตาม

กำลังในการเดินทาง

ตีนกวางบนที่สูง นิทานเชิงเปรียบเทียบชีวิตคริสเตียนมีที่มาจากฮาบากุก 3:19 สาวน้อยตัวเอกของเรื่องชื่อ กลัวมาก (Much-Afraid) ออกเดินทางไปกับผู้เลี้ยงแกะ แต่กลัวมากรู้สึกกลัวจึงขอให้ผู้เลี้ยงแกะอุ้มเธอเดินไป

ไม่มีใครชอบฉัน

ตอนเป็นเด็ก เมื่อฉันรู้สึกโดดเดี่ยว ถูกปฏิเสธหรือสงสารตัวเอง บางครั้งแม่จะปลอบใจฉันด้วยการร้องเพลงเด็กที่ใครๆ ก็รู้จักว่า “ไม่มีใครชอบฉัน ทุกคนเกลียดฉัน ฉันจะไปกินหนอน” หลังจากฉันยิ้มออก แม่จะชี้ให้ฉันเห็นว่าฉันมีความสัมพันธ์ที่ดีเยี่ยมและมีเหตุผลมากมายที่ฉันจะขอบพระคุณ

ดินแดนไกลโพ้น

้เอมี่ คาร์ไมเคิล (1867-1951) เป็นที่รู้จักเนื่องจากเธอช่วยเหลือและให้ชีวิตใหม่แก่เด็กหญิงกำพร้าในอินเดีย ระหว่างการทำงานอันเหนื่อยล้านี้ มีช่วงเวลาที่เธอเรียกว่า “ช่วงเวลานิมิต” ในหนังสือชื่อ ทองจากแสงจันทร์ เธอเขียนว่า “ในวันที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน มีชั่วขณะที่เราได้นึกถึง ‘ดินแดนไกลโพ้น’ ขณะนั้นเราสงบยืนนิ่งอยู่บนถนนหนทาง”

อยู่ใกล้

ระยะทางเดินกลับบ้าน 1.6 กิโลเมตร ขากลับจากส่งลูกสาวไปโรงเรียนเป็นโอกาสดีให้ฉันท่องจำข้อพระคัมภีร์ ถ้าฉันตั้งใจจะทำ เมื่อใดที่ฉันใช้เวลาช่วงนั้นทบทวนพระวจนะพระเจ้าในใจ ข้อพระคำเหล่านั้นมักจะย้อนกลับมาระหว่างวัน ทำให้ฉันได้รับกำลังใจและสติปัญญา

ฝ่าคลื่นแรง

ผมกำลังสนุกกับการล่องแก่งครั้งแรก จนเมื่อได้ยินเสียงกระแสน้ำรุนแรงเบื้องหน้า ความรู้สึกหลายอย่างถาโถมเข้ามา ทั้งความไม่แน่ใจ กลัว และรู้สึกไม่ปลอดภัย การล่องฝ่ากระแสน้ำเป็นประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมและน่าตื่นเต้น แต่ทันใดนั้นมันก็ผ่านไป ผู้นำเที่ยวที่อยู่ทางด้านหลังของแพ พาพวกเราผ่านไปได้ ผมปลอดภัย อย่างน้อยก็จนกว่าจะเจอแก่งต่อไป

ทางเดินที่ไร้แสงไฟ

ขณะที่ครอบครัวเรามุ่งหน้ากลับบ้านหลังจากเที่ยวพักผ่อนในวันหยุด ถนนพาเราผ่านไปทางพื้นที่รกร้างในรัฐโอเรกอน หลังจากพลบค่ำ เราขับรถต่ออีก 2 ชั่วโมง ผ่านหุบเขาและที่ราบสูงเวิ้งว้าง มีแสงไฟข้างทางอยู่ไม่ถึงยี่สิบดวง ในที่สุดดวงจันทร์ก็โผล่ขึ้น มาตรงขอบฟ้า เราเห็นได้ชัดเจนขณะที่รถไต่ขึ้นไปบนเขา แต่มันลับตาไปเมื่อรถแล่นลงไปในที่ลุ่ม ลูกสาวของฉันบอกว่า แสงจันทร์ย้ำเตือนว่าพระเจ้าทรงสถิตอยู่ด้วย ฉันถามลูกว่าลูกต้องมองเห็น แล้วจึงจะแน่ใจว่าพระองค์สถิตอยู่ด้วยใช่หรือไม่ เธอตอบว่า “ไม่เห็นก็แน่ใจ แต่ถ้าเห็นก็ดีค่ะ”

หลังจากที่โมเสสเสียชีวิต โยชูวาสืบทอดเป็นผู้นำชนชาติอิสราเอลและมีหน้าที่นำประชากรที่พระเจ้าเลือกสรรไว้เข้าสู่แผ่นดินพันธสัญญา โยชูวาเองก็คงรู้สึกกังวลตามธรรมดาของการรับหน้าที่แบบนี้ พระเจ้าจึงให้คำมั่นสัญญากับโยชูวาว่าจะอยู่กับเขาตลอดไปในหนทางข้างหน้า (ยชว.1:9)

หนทางชีวิตมักพาเราไปยังอาณาเขตที่ไม่รู้จัก เราต้องไปตามฤดูของชีวิตที่ทางข้างหน้าไม่ชัดเจน แผนการของพระเจ้าไม่ได้ชัดเจนเสมอไป แต่พระองค์สัญญาว่าจะอยู่กับเรา “เสมอไปจนกว่าจะสิ้นยุค” (มธ.28:20) ไม่มีสิ่งใดที่ทำให้เรามั่นใจได้มากกว่านี้ ไม่ว่าเราต้องเผชิญความไม่แน่นอนหรือความยากลำบากใด แม้เมื่อหนทางข้างหน้าไม่มีแสงไฟ แต่เรามีพระองค์ผู้เป็นความสว่างอยู่กับเรา