ตอนเป็นเด็ก เมื่อฉันรู้สึกโดดเดี่ยว ถูกปฏิเสธหรือสงสารตัวเอง บางครั้งแม่จะปลอบใจฉันด้วยการร้องเพลงเด็กที่ใครๆ ก็รู้จักว่า “ไม่มีใครชอบฉัน ทุกคนเกลียดฉัน ฉันจะไปกินหนอน” หลังจากฉันยิ้มออก แม่จะชี้ให้ฉันเห็นว่าฉันมีความสัมพันธ์ที่ดีเยี่ยมและมีเหตุผลมากมายที่ฉันจะขอบพระคุณ

เมื่อฉันได้อ่านเรื่องดาวิดที่รู้สึกว่าไม่มีใครเอาใจใส่ เพลงนั้นก็ดังขึ้นมาอีก แต่ความเจ็บปวดของดาวิดไม่ใช่เรื่องเกินจริง ความโดดเดี่ยวของฉันเป็นเรื่องปกติสำหรับเด็กวัยนั้น แต่ดาวิดมีเหตุที่จะรู้สึกถูกทอดทิ้ง ท่านเขียนถ้อยคำเหล่านี้จากในถ้ำมืดที่ท่านซ่อนตัวจากซาอูลที่คอยตามฆ่า (1 ซมอ.22:1; 24:3-10) ดาวิดได้รับการเจิมตั้งให้เป็นกษัตริย์คนต่อไปของอิสราเอล (16:13) ได้รับใช้ซาอูลมาหลายปี แต่ตอนนี้กลับต้อง “ระหกระเหิน” กลัวว่าจะถูกเอาชีวิต ในท่ามกลางความโดดเดี่ยวของดาวิด ท่านร้องทูลพระเจ้าผู้ทรงเป็น “ที่ลี้ภัย” และ “ส่วนของข้าพระองค์ในแผ่นดินของคนเป็น” (สดด.142:5)

เช่นเดียวกับดาวิด เราร้องทูลพระเจ้าได้เมื่อเรารู้สึกโดดเดี่ยว บอกเล่าความรู้สึกของเราออกมาภายใต้ความรักอันปลอดภัยของพระองค์ พระเจ้าไม่เคยดูหมิ่นความโดดเดี่ยวของเรา พระองค์ต้องการอยู่กับเราในถ้ำอันมืดมิดของชีวิต แม้เมื่อเราคิดว่าไม่มีใครห่วงใย พระเจ้าทรงห่วง!