บอกเวลา
"ชาวตะวันตกมีนาฬิกา ชาวแอฟริกันมีเวลา” ออส กวินเนส อ้างถึงสุภาษิตแอฟริกันในหนังสือของเขาชื่อ คนที่เป็นไปไม่ได้ (Impossible People) ข้อความนี้ทำให้ผมใคร่ครวญถึงเวลาที่มีคนขอความช่วยเหลือแล้วผมตอบว่า “ผมไม่มีเวลา” ผมคิดถึงความเร่งด่วนที่บีบรัดและการที่ตารางนัดหรือกำหนดการต่างๆ ควบคุมชีวิตของผม
ทุกนาทีมีค่า
ตอนที่ผมพบเอด้า เธออายุยืนกว่าบรรดาเพื่อนและครอบครัว และพักอยู่ที่บ้านผู้สูงอายุ เธอบอกผมว่า “สิ่งที่ยากที่สุดในการเป็นคนชราคือ การเฝ้ามองใครต่อใครจากไปและทิ้งคุณไว้ข้างหลัง” วันหนึ่งผมถามเอด้าว่าเธอสนใจอะไรและทำอะไรบ้าง เธอตอบผมด้วยข้อพระคัมภีร์ของเปาโล (ฟป.1:21) ว่า “สำหรับข้าพเจ้านั้นการมีชีวิตอยู่ก็เพื่อพระคริสต์และการตายก็ได้กำไร” เธอกล่าวว่า “ขณะที่ฉันยังอยู่ ฉันมีงานต้องทำวันไหนที่รู้สึกแข็งแรง ฉันจะไปคุยกับคนที่นี่เรื่องพระเยซู ส่วนวันไหนที่ไม่ค่อยสบาย ฉันก็ยังอธิษฐานได้”
การพิพากษาที่บกพร่อง
ฉันมักตัดสินผู้คนที่ก้มดูโทรศัพท์ขณะเดินตามถนน ทำไมเขาไม่คิดบ้างว่ารถอาจชน ฉันถามตัวเองว่า พวกเขาไม่ห่วงความปลอดภัยของตนเองเลยหรือ แต่แล้วในวันหนึ่ง ขณะกำลังข้ามถนนแล้วจะเดินเข้าซอย ฉันง่วนอยู่กับข้อความในโทรศัพท์จนไม่เห็นว่ามีรถแล่นมาทางซ้ายมือ ยังดีที่คนขับมองเห็นและหยุดรถกะทันหัน แต่ฉันรู้สึกอาย นิ้วที่ฉันเคยชี้ต่อว่าคนอื่นได้ย้อนกลับมาที่ตัวฉันเอง ฉันตัดสินคนอื่น แล้วก็ทำเสียเอง
พระพรในปัญหา
บางครั้งฉันคิดว่า ถ้าฉันสร้างปัญหา ฉันก็ต้องแก้เอง แม้ฉันจะเชื่อพระเจ้าผู้ทรงพระคุณ ฉันกลับทำราวกับว่าพระองค์จะช่วยเฉพาะเวลาที่ทรงเห็นสมควรเท่านั้น
ที่ปลอดภัย
ฉันได้งานแรกในชีวิตที่ร้านอาหารจานด่วนแห่งหนึ่ง เย็นวันเสาร์ชายคนหนึ่งเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้นและถามว่าฉันจะเลิกงานเมื่อไหร่ ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด พอเวลาผ่านไป เขาสั่งมันฝรั่งทอดและเครื่องดื่มเพื่อที่ผู้จัดการร้านจะไม่ไล่เขาออกจากร้าน แม้ฉันจะพักอยู่ไม่ไกล แต่ก็กลัวที่จะเดินกลับบ้านคนเดียวผ่านลานจอดรถสองแห่งที่มืดและต้องข้ามลานทรายไปอีก ในที่สุด ตอนเที่ยงคืนฉันเข้าไปห้องทำงานเพื่อใช้โทรศัพท์
ตามที่โฆษณาไว้
ในช่วงวันหยุด ฉันกับสามีไปล่องแพในแม่น้ำแชตตาฮูชี ในรัฐจอร์เจีย ฉันสวมรองเท้าแตะ ชุดกระโปรงไม่มีแขน หมวกปีกกว้าง ฉันบ่นเมื่อพบว่าน้ำค่อนข้างเชี่ยวและไม่ได้สงบเหมือนที่โฆษณาไว้ ขอบคุณพระเจ้าที่เรานั่งแพไปกับสามีภรรยาที่มีประสบการณ์ล่องแก่งน้ำเชี่ยวมาก่อน พวกเขาสอนสามีฉันใช้พายและสัญญาว่าจะพาเราไปถึงจุดหมายอย่างปลอดภัย ดีที่ฉันใส่เสื้อชูชีพ ฉันกรีดร้องและยึดที่จับพลาสติกบนแพไว้แน่นจนมาถึงฝั่ง ฉันขึ้นฝั่งและเทน้ำออกจากกระเป๋า ในขณะที่สามีช่วยบิดน้ำออกจากชายกระโปรงที่เปียกโชก เราหัวเราะกันอย่างสนุก แม้ว่าการเดินทางจะไม่ได้เป็นอย่างที่โฆษณาไว้
“น่ารัก!”
"น่ารัก!” คำอุทานนี้มาจากลูกสาวผมในเช้าวันหนึ่งขณะที่เธอแต่งตัว ผมไม่รู้ว่าลูกหมายถึงอะไรจนกระทั่งเธอชี้ไปที่คำว่า “น่ารัก!” บนเสื้อซึ่งเคยเป็นของลูกพี่ลูกน้อง ผมสวมกอดเธอขณะที่เธอยิ้มกว้างอย่างสุขใจ “ลูกพ่อน่ารัก!” ผมย้ำคำนั้นอีกครั้ง คราวนี้เธอยิ้มกว้างยิ่งขึ้น ลูกวิ่งจากไปพร้อมกับพูดคำนั้นซ้ำๆ
สงบเสียงวิจารณ์
ฉันร่วมงานกับทีมจัดงานประจำปีของชุมชน เราใช้เวลา 11 เดือน กำหนดรายละเอียดต่างๆ เพื่อให้งานออกมาดี เราเลือกวันและสถานที่ กำหนดราคาบัตรเข้างาน เลือกทุกอย่างตั้งแต่ร้านขายอาหารไปจนถึงคนคุมเครื่องเสียง พอใกล้ถึงวันงาน เราให้ข้อมูลและอธิบายเส้นทาง หลังเสร็จงานเรารวบรวมความเห็นซึ่งมีทั้งดีและไม่ดี บ้างก็ตื่นเต้นบ้างก็บ่นว่า ความเห็นในแง่ลบอาจทำให้เราท้อแท้จนบางครั้งอยากจะล้มเลิก
ความรักที่ถ่อมใจ
เมื่อเบนจามิน แฟรงคลินยังหนุ่ม เขาเขียนคุณลักษณะ 12 ประการที่เขาอยากจะมีในชีวิตนี้และได้ให้เพื่อนคนหนึ่งดู เพื่อนของเขาเพิ่ม “ความถ่อมใจ” เข้าไป แฟรงคลินชอบความคิดนั้นและได้เพิ่มวิธีพัฒนาคุณลักษณะเหล่านั้นลงไปด้วย ข้อหนึ่งที่แฟรงคลินคิดเกี่ยวกับความถ่อมใจคือ ดูพระเยซูเป็นตัวอย่าง
