ร่วมมือกัน
เพราะเหตุใดแต่ละปีจึงมีคนมากกว่าห้าล้านคนจ่ายเงินเพื่อจะได้วิ่งเป็นระยะทางหลายกิโลเมตร ผ่านทางวิบากที่ต้องปีนข้ามสิ่งกีดขวาง ลุยโคลน และไต่ขึ้นไปตามท่อที่มีน้ำไหลลงมา บางคนก็มองว่าเป็นความท้าทายส่วนตัวที่จะเพิ่มพูนความอดทนและการเอาชนะความกลัว บางคนก็ชื่นชอบเรื่องการทำงานเป็นทีมที่ผู้ร่วมแข่งขันจะต้องช่วยเหลือและสนับสนุนซึ่งกันและกัน มีคนหนึ่งใช้คำเรียกว่า “เขตปลอดการตัดสิน” ที่คนแปลกหน้าจะร่วมมือและช่วยเหลือกันให้ได้เข้าเส้นชัย (สเตฟานี คาโนวิทซ์ จากวอชิงตันโพสต์)
ความเชื่อสามพยางค์
ฉันเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย จึงสรุปทันทีว่าชีวิตฉันจะต้องเจอเรื่องแย่ๆ ถ้าฉันล้มเหลวในงานหนึ่ง ฉันจะเชื่ออย่างง่ายดายว่าฉันจะไม่มีวันทำงานสำเร็จได้เลย แม้แต่เรื่องที่ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกัน เช่น ฉันคิดกระทั่งว่าคงไม่มีวันก้มลงเอามือแตะหัวแม่เท้าของตัวเองได้อย่างสบายๆ ฉันสุดจะอาภัพ ฉันเป็นแม่ที่ไม่เคยทำอะไรถูกเลย ความล้มเหลวหนึ่งอย่างส่งผลต่อความรู้สึกของฉันในเรื่องอื่นโดยใช่เหตุ
ความภักดีอย่างไม่อาย
แฟนกีฬาชอบยกย่องทีมของตน การใส่เสื้อติดสัญลักษณ์ทีม ลงข้อความในเฟสบุ๊ค และพูดคุยกับเพื่อนถึงทีมโปรด ทำให้รู้ได้ว่าพวกเขาจงรักภักดีต่อทีมไหน หมวกแก๊ป เสื้อ และบทสนทนาเกี่ยวกับทีมดีทร็อยต์ไทเกอร์ส์ของผมบ่งบอกว่าผมเป็นพวกเดียวกับคนเหล่านั้น
ขอทรงนำมาถึงศิลา
ขณะกำลังหาซื้อเครื่องทำความชื้น ฉันเห็นหญิงชราคนหนึ่งเดินไปมาตรงทางเดิน ฉันคิดว่าเธออาจกำลังหาซื้อเครื่องทำความชื้นอยู่เหมือนกัน จึงเบี่ยงหลบให้เธอได้เดินเข้ามาใกล้ แล้วเราก็ได้คุยกันเรื่องเชื้อหวัดในละแวกบ้านเรา ที่ทำให้เธอไอและปวดหัวเรื้อรัง
คำสั่งโดยตรง
ลูกคนที่สองของฉันตื่นเต้นที่จะได้นอน “เตียงของผู้ใหญ่” และอยู่ร่วมห้องกับพี่สาว ทุกคืนฉันห่มผ้าห่มให้บริตตา และกำชับห้ามเธอลงจากเตียง มิฉะนั้นเธอจะต้องกลับไปนอนเปลเด็ก คืนแล้วคืนเล่าที่ฉันออกมาพบเธอที่ทางเดิน และพาลูกน้อยที่เสียขวัญกลับไปที่เปลเด็ก หลายปีต่อมาฉันได้รู้ว่าพี่สาวของเธอไม่ชอบการมีเพื่อนร่วมห้องและมักบอกบริตตาซ้ำๆ ว่าได้ยินเสียงแม่เรียกหา บริตตาเชื่อคำของพี่จึงออกไปหาฉัน เธอจึงต้องกลับไปอยู่ในเปลเด็ก
สติปัญญาของผู้สูงวัย
"ในปี 2010 หนังสือพิมพ์ในสิงคโปร์ได้ตีพิมพ์บทเรียนชีวิตจากราษฎรอาวุโสแปดคน บทความเริ่มต้นว่า “แม้ว่าความสูงวัยอาจนำปัญหามาสู่ความคิดและร่างกาย แต่ก็อาจนำเราก้าวเข้าสู่อีกโลกหนึ่งได้ คือโลกที่อุดมไปด้วยความรู้ทางอารมณ์ สังคมและสติปัญญาที่นักวิทยาศาสตร์เรียกว่า สติปัญญาของผู้สูงวัย”
แล้วพบกันอีก
ฉันกับอลิซสาหลานยายมีธรรมเนียมการกล่าวคำอำลา เราจะกอดกัน ทำเสียงสะอื้นดังๆ ราวยี่สิบวินาที แล้วผละจากกันและบอกลาอย่างสนิทสนมว่า “แล้วเจอกัน” เสร็จแล้วเดินจากกัน เราทำอะไรตลกๆ ก็จริง แต่เราหวังเสมอว่าจะได้เจอกันอีกในไม่ช้า
เหมือนเด็กเล็กๆ
เด็กหญิงตัวเล็กเคลื่อนไหวอย่างงดงามและมีความสุขไปตามเสียงดนตรีนมัสการ ตรงทางเดินนั้นมีเธออยู่คนเดียว แต่นั่นไม่ได้ทำให้เธอหยุดหมุนตัว โบกแขน เขย่งปลายเท้าไปตามจังหวะเสียงเพลง แม่ของเธอยิ้มไม่ได้ห้ามเธอ
ผืนดินแห่งพระคุณ
อาร์ชี เพื่อนของผมกลับจากการไปเที่ยวพักผ่อน และพบว่าเพื่อนบ้านได้สร้างรั้วไม้ล้ำเข้ามาในเขตของเขาถึง 5 ฟุต หลายสัปดาห์ผ่านไป อาร์ชีพยายามเจรจาให้เพื่อนบ้านรื้อรั้วออก เขาเสนอตัวที่จะช่วยและแบ่งเบาค่าใช้จ่าย แต่ก็เปล่าประโยชน์ อาร์ชีสามารถฟ้องร้องต่อทางการได้ แต่เขาเลือกที่จะไม่ใช้สิทธิ์นั้น และยอมให้รั้วคงอยู่ เพื่อทำให้เพื่อนบ้านรู้จักคำว่า พระคุณพระเจ้า
