อาหารกลางวันที่หายไป
สำหรับผม อาหารไม่ได้เป็นแค่สิ่งจำเป็นในชีวิต แต่เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมมีความสุขมาก! ผมสุขใจที่ได้นั่งลงตรงหน้าอาหารที่จัดเตรียมอย่างดีโดยเฉพาะเวลาหิว ผมคิดว่าสาวกของพระเยซูก็คงจะหิวเช่นกัน เมื่อพวกเขากลับมาที่บ่อน้ำและพบพระเยซูสนทนาอยู่กับหญิงชาวสะมาเรีย พวกเขารีบบอกว่า “พระอาจารย์เจ้าข้า เชิญรับประทานเถิด” (ยน.4:31) พระองค์ทรงตอบพวกเขาว่า “เรามีอาหารรับประทานที่ท่านทั้งหลายไม่รู้” (ยน.4:32) ซึ่งทำให้พวกเขาสงสัยว่ามีใครนำอาหารมาถวายพระองค์แล้วหรือ (ยน.4:33)
ไม่ถูกทอดทิ้ง
เมื่อหลายปีที่แล้ว ขณะที่ฉันและสามีไปเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์สมิธโซเนี่ยน แอร์แอนด์ สเปซที่กรุงวอชิงตัน ดีซี เราสังเกตเห็นรถเข็นเด็กถูกทิ้งไว้โดยไม่มีใครอยู่ข้างๆ เราคิดเอาเองว่าพ่อแม่เด็กคงจะทิ้งมันไว้เพราะกลัวเกะกะและคงจะอุ้มเด็กเข้าไป แต่เมื่อเราเข้าไปใกล้ๆ เราจึงได้เห็นว่ามีเด็กนอนหลับอยู่ในรถเข็นด้วย แล้วพ่อแม่เด็ก พี่ของเด็ก...หรือพี่เลี้ยง หายไปไหน? เรายืนรออยู่ตรงนั้นสักพักใหญ่ก่อนที่จะตะโกนเรียกเจ้าหน้าที่พิพิธภัณฑ์ ไม่มีใครมาแสดงตัวเพื่อขอรับเด็กที่มีค่าคนนี้เลย! ครั้งสุดท้ายที่เราเห็นเขาคือ ตอนที่เขาถูกเข็นไปไว้ในที่ที่ปลอดภัย
ความรอดที่แน่นอน
มีเรื่องเล่าว่าพระราชินีวิคทอเรียแห่งสหราชอาณาจักรทรงซาบซึ้งใจมากเมื่อไปนมัสการที่คริสตจักรแห่งหนึ่ง พระนางตรัสถามอนุศาสกว่า “เราจะมั่นใจในชีวิตนิรันดร์ที่ปลอดภัยนี้ได้จริงหรือ?” เขาตอบไม่ได้ แต่ผู้ประกาศข่าวประเสริฐที่ชื่อจอห์น ทาวน์เซนด์ได้ยินคำถามนั้น เขาอธิษฐานอยู่พักใหญ่ จากนั้นได้ส่งสาสน์ไปถึงพระนางว่า “ด้วยมือที่สั่นเทาแต่จิตใจเปี่ยมด้วยความรัก หม่อมฉันรู้ว่า เรามั่นใจได้อย่างแน่นอนในเวลานี้ถึงชีวิตนิรันดร์ในบ้านที่พระเยซูทรงไปจัดเตรียมไว้ให้กับเราหม่อมฉันขอกราบทูลให้ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทอ่านพระธรรมยอห์น 3:16 และโรม 10:9-10 ได้หรือไม่พะย่ะค่ะ”
โปรดติดตามตอนต่อไป
หนังสือเล่มที่ห้าของพระคัมภีร์พันธสัญญาใหม่ คือพระธรรมกิจการ ได้บันทึกถึงการเริ่มต้นของคริสตจักรแห่งแรกภายใต้การนำของบรรดาคนที่พระเยซูทรงแต่งตั้ง นักวิชาการบางคนเสนอว่า เราอาจเรียกหนังสือเล่มนี้ว่ากิจการของพระวิญญาณบริสุทธิ์ก็ได้ เพราะฤทธิ์อำนาจของพระวิญญาณบริสุทธิ์ที่ทรงประทานให้กับบรรดาอัครทูต ทำให้พวกเขากล้าที่จะเผชิญกับความทุกข์ยากลำบากทุกรูปแบบ
การต้อนรับที่แท้จริง
ในปี 1987 ครอบครัวของเราย้ายมาอยู่ที่แคลิฟอร์เนียเพื่อรับงานศิษยาภิบาลของคริสตจักรแห่งหนึ่งในเขตลอง บีช วันที่เราบินไปถึงเมืองนั้น เลขาของผมไปรับเราที่สนามบินเพื่อพาไปส่งบ้าน ขณะที่รถติด สิ่งแรกที่ผมเห็น คือ สติ๊กเกอร์ติดท้ายรถที่มีข้อความว่า “ขอต้อนรับสู่แคลิฟอร์เนีย...เชิญกลับบ้านได้!” ช่างเป็นการต้อนรับสู่แคลิฟอร์เนียตอนใต้ ดินแดนแห่งแสงแดด ที่ไม่อบอุ่นเอาซะเลย!
พระกรอันแข็งแรงของพระเจ้า
โจแอน เพื่อนของฉัน มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเป็นนักเปียโน และเดินทางไปเปิดการแสดงเดี่ยวเปียโนหรือแสดงร่วมกับวงเธอเลือกเรียนเปียโนเป็นวิชาเอกตอนอยู่มหาวิทยาลัย แต่ขณะที่เรียน เธอมีอาการเส้นเอ็นอักเสบที่แขนขวาและแขนของเธอเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆ จนไม่สามารถเดี่ยวเปียโนตามที่ทางมหาวิทยาลัยกำหนดได้ ดังนั้น เธอจึงจบปริญญาตรีในสาขาประวัติศาสตร์ดนตรีและวรรณกรรมแทน
ผมขอโทษ
เมื่อผมไปชมการแข่งขันกีฬากับยูอิงลูกเขยของผม เราชอบดูทั้งกีฬาและคนรอบข้างมีชายคนหนึ่งท่ามกลางคนเหล่านั้นแสดงให้เราเห็นทั้งด้านดีและด้านเลวของมนุษย์ เห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้หาที่นั่งไม่พบ ขณะที่เขามองหาที่นั่ง เขายืนบังเราเต็มๆ ชายที่นั่งอยู่ข้างหน้าเราก็ถูกบังเช่นกัน ดังนั้น เขาจึงบอกชายที่ยืนบังว่า “ช่วยขยับหน่อยครับ เรามองไม่เห็น”
เชือกรองเท้าหลุด
การกระทำของบุคคลหนึ่งย่อมส่งผลกระทบต่อส่วนรวมทั้งหมด เซบาสเตียน จังเกอร์ นักหนังสือพิมพ์ ได้ติดตามทหารหมู่หนึ่งไปเขาเห็นทหารคนหนึ่งเดินไปบอกเพื่อนทหารอีกคนหนึ่ง ซึ่งเชือกรองเท้าของเขาระพื้น เขาไม่ได้ทักเพราะห่วงความสวยงาม แต่เพราะเชือกรองเท้าหลุดทำให้ทุกคนตกอยู่ในความเสี่ยงเพราะเขาอาจจะสะดุดและหกล้มในนาทีวิกฤติจังเกอร์ตระหนักว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนหนึ่งย่อมเกิดขึ้นกับทุกคนด้วย
สิ่งที่เราเป็น
ฉันเติบโตมาในเมืองเล็กๆ ไม่มีคนมีชื่อเสียงไม่มีถนนที่คลาคล่ำไปด้วยรถ ไม่มีอะไรให้ทำมากนัก แต่ฉันขอบคุณพระเจ้าอยู่เสมอที่เติบโตมาท่ามกลางความสงบและเรียบง่าย
