เกียรติที่ยิ่งใหญ่กว่า
ซีซาร์ ออกัสตัสเป็นจักรพรรดิโรมันองค์แรกและยิ่งใหญ่ที่สุด ทรงใช้ทักษะทางการเมืองและอำนาจทางทหารกำราบศัตรู ขยายจักรวรรดิและยกระดับกรุงโรมจากชุมชนซอมซ่อเป็นเมืองอนุสาวรีย์และวิหารหินอ่อน ชาวโรมันที่ชื่นชม เรียกออกัสตัสว่าพ่อจากสวรรค์และผู้ปลดปล่อยมนุษยชาติ เมื่อสิ้นสุดการครองราชย์ 40 ปี คำพูดอย่างเป็นทางการสุดท้ายของพระองค์คือ “เรามาเมื่อโรมเป็นเมืองแห่งดิน สิ่งที่เราเหลือไว้คือโรม เมืองแห่งหินอ่อน” แต่มเหสีของพระองค์อ้างว่า พระองค์ตรัสว่า “เราทำหน้าที่ของเราได้ดีหรือไม่ ถ้าดีจงสรรเสริญเมื่อเราจากไป”
ครอบงำไว้ไม่ได้
เคทลินเผชิญหน้ากับฉลามขณะว่ายน้ำกับเพื่อนในอ่าวเม็กซิโก มันงับ ขาทั้ง 2 ข้างและลากตัวเธอไป เคทลินต่อสู้โดยชกที่จมูกของมัน นักล่าคลายขากรรไกรและว่ายหนีไปด้วยความพ่ายแพ้ ถึงอย่างนั้นรอยกัดก็สร้างบาดแผลมากมายทําให้ต้องเย็บถึง 100 เข็ม แต่ฉลามไม่สามารถจับเธอไว้ได้
หนามที่ทิ่มแทง
หนามตำที่นิ้วชี้ของผมจนเลือดออก ผมร้องตะโกน และร้องครวญคราง แล้วรีบหดมือตามสัญชาตญาณ แต่ผมไม่ควรแปลกใจ เพราะการตัดกิ่งพุ่มไม้หนามโดยไม่สวมถุงมือทําสวน ย่อมก่อให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้
วิธีที่คิดไม่ถึง
ในปี 1986 ลีแวน เมอร์ริตต์วัย 5 ขวบพลัดตกจากความสูง 6 เมตรลงไปในกรงกอริลล่าที่สวนสัตว์ในอังกฤษ ขณะที่พ่อแม่และผู้เห็นเหตุการณ์ร้องขอความช่วยเหลือ จัมโบ้ ลิงกอริลล่าตัวผู้โตเต็มวัยก็เข้ามาขวางระหว่างเด็กชายที่นอนนิ่งกับกอริลล่าตัวอื่นๆ แล้วมันก็ตบหลังของลีแวนเบาๆ เมื่อเขาเริ่มร้องไห้ จัมโบ้ก็นำพรรคพวกกลับกรงแล้วเจ้าหน้าที่กับพยาบาลก็มาช่วยลีแวนออกไป 30 ปีผ่านไปลีแวนยังคงเล่าเรื่องจัมโบ้ ลิงยักษ์ที่อ่อนโยนซึ่งเป็นทูตสวรรค์ที่ช่วยชีวิตของเขาไว้ด้วยวิธีที่คิดไม่ถึง มุมมองที่เขามีต่อกอริลล่าจึงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
สลักไว้บนฝ่ามือ
ตลอดหลายปีที่ชาร์ล สเปอร์เจียน รับใช้อยู่ที่คริสตจักรในกรุงลอนดอนในช่วงทศวรรษ 1800 ท่านชอบเทศนาข้อล้ำลึกของพระธรรมอิสยาห์ 49:16 ที่บอกว่า พระเจ้าทรงสลักเราไว้บนฝ่ามือของพระองค์ ท่านกล่าวว่า“ข้อความที่ดีเช่นนี้ต้องเทศน์เป็นร้อยๆ ครั้ง!” และเป็นความจริงอันล้ำค่าที่เราต้องใคร่ครวญในจิตใจซ้ำแล้วซ้ำอีก
วีอา โดโลโรซ่า
ในระหว่างสัปดาห์บริสุทธิ์ เราระลึกถึงช่วงวันสุดท้ายก่อนที่พระเยซูจะถูกตรึง ถนนในกรุงเยรูซาเล็มที่พระเยซูเสด็จผ่านสู่กางเขนมีชื่อในปัจจุบันว่า วีอา โดโลโรซ่า หรือ ถนนแห่งความเศร้าโศก
จงดูและนิ่งเงียบ
ในบทเพลง “จงมองดูที่พระองค์ (Look at Him)” รูเบน โซเทโล นักประพันธ์ชาวเม็กซิกัน บรรยายถึงพระเยซูถูกตรึงที่กางเขน เขาเชื้อเชิญให้เรามองดูที่พระองค์และนิ่งเงียบ เพราะเราได้แต่นิ่งงันต่อหน้าความรักซึ่งพระองค์ทรงสำแดงบนกางเขน โดยความเชื่อเราจึงคิดภาพตามพระกิตติคุณได้ เราคิดถึงกางเขนและพระโลหิต ตะปูและความเจ็บปวด
เมื่อพระเยซูสิ้นพระชนม์ คนทั้งปวง “ที่มาชุมนุมกันเพื่อจะดูการณ์นั้น..พากันตีอกของตัวกลับไป” (ลก.23:48) บางคน “ยืนอยู่แต่ไกลมองเห็นเหตุการณ์เหล่านั้น” (ข้อ 49) พวกเขานิ่งเงียบ มีเพียงนายร้อยที่พูดว่า “แท้จริงท่านผู้นี้เป็นคนชอบธรรม” (ข้อ 47)
มีบทเพลงและบทกลอนที่บรรยายความรักยิ่งใหญ่ เยเรมีย์เขียนไว้หลายปีมาแล้ว ถึงความเจ็บปวดเมื่อเยรูซาเล็มล่มสลาย “ท่านทั้งหลายที่เดินผ่านไป ท่านไม่เกิดความรู้สึกอะไรบ้างหรือ” (พคค.1:12) ท่านบอกประชาชน เพราะท่านคิดว่าไม่มีความทุกข์ใดใหญ่หลวงเท่ากับทุกข์ของกรุงเยรูซาเล็มแล้ว ไม่มีการทนทุกข์ใด เทียบได้กับที่พระเยซูต้องทนแบกรับ
เราทุกคนต้องผ่านเส้นทางกางเขน เราจะมองเห็นความรักของพระองค์หรือไม่? อีสเตอร์นี้ ไม่มีบทกวีใดเพียงพอจะขอบพระคุณและอธิบายความรักของพระเจ้าได้ ให้เราใคร่ครวญการสิ้นพระชนม์ของพระเยซู และกระซิบบอกว่าเรารักพระองค์จากส่วนลึกของจิตใจ
ระลึกถึงกางเขน
ในคริสตจักรที่ฉันไปร่วมนมัสการมีไม้กางเขนตั้งอยู่ตรงกลางหน้าที่ประชุม เป็นเครื่องหมายแทนไม้กางเขนที่พระเยซูทรงถูกตรึงตาย ที่ที่ความบาปของเรามาบรรจบกับความบริสุทธิ์ของพระองค์ ที่นั่น พระเจ้าทรงยอมให้พระบุตรผู้ทรงดีพร้อมสิ้นพระชนม์เพื่อความบาปที่เราทำ พูด หรือคิด บนกางเขนพระเยซูทรงเสร็จพระราชกิจที่จำเป็นเพื่อช่วยเราจากความตายที่เราสมควรได้รับ (โรม 6:23)
ถูกทอดทิ้งเพื่อเรา
การมีเพื่อนอยู่ใกล้ทำให้เราทนความเจ็บปวดได้มากขึ้นใช่หรือไม่ นักวิจัยที่มหาวิทยาลัยเวอร์จีเนียได้ทำการศึกษาเพื่อตอบคำถามนี้ เขาอยากรู้ว่าสมองมีปฏิกิริยาอย่างไรและแตกต่างกันหรือไม่ เมื่อบุคคลเผชิญกับความเจ็บโดยลำพัง แล้วจับมือคนแปลกหน้าหรือจับมือเพื่อนสนิทไว้
