แพทย์ผู้ยิ่งใหญ่

เมื่อ นพ.ริชิ มันจันดา ถามคนไข้ว่า “บ้านคุณอยู่ที่ไหน” เขาไม่ได้ต้องการแค่ที่อยู่ แต่เขาเห็นรูปแบบที่คล้ายกัน คนไข้ที่มาขอให้ช่วยมักอาศัยอยู่ในที่ที่สภาพแวดล้อมไม่ดี พวกเขาป่วยเพราะเชื้อรา สัตว์สกปรกในบ้านและสารพิษ นพ.มันจันดาจึงเป็นผู้สนับสนุนโครงการ “หมอต้นน้ำ” ซึ่งเป็นกลุ่มคนทำงานสาธารณสุขที่ให้การรักษาทางการแพทย์อย่างเร่งด่วน พร้อมกับแก้ไขต้นตอที่ทำลายสุขภาพ โดยร่วมกับคนไข้และชุมชน

ความหวังแท้

ไม่นานนี้ผมกับเพื่อนไปเยี่ยมชมตึกเอ็มไพร์สเตท แถวที่คอย ดูไม่ยาวแค่ช่วงมุมตึก แต่เมื่อเข้าไปในตึกเราพบว่ามีคนต่อแถวเต็มห้องโถงยาวขึ้นไปบนบันไดและเข้าไปอีกห้องหนึ่ง ทุกครั้งที่เดินเลี้ยวก็จะเห็นว่าหนทางยังอีกยาวไกล

ความหวังนิรันดร์

สัปดาห์ก่อนวันคริสต์มาส หลังจากแม่ของฉันเสียชีวิตไปสองเดือน ฉันไม่รู้สึกอยากจะจับจ่ายซื้อของหรือตกแต่งคริสต์มาส สามีพยายามปลอบใจฉันที่สูญเสียแม่ผู้มั่นคงในพระเจ้าและเป็นผู้นำครอบครัวไป แต่ฉันก็ไม่นำพา ฉันนิ่งเงียบขณะที่ เซเวอร์ ลูกชายของเราติดตั้งไฟคริสต์มาสบนผนังห้อง เขาเสียบปลั๊กไฟโดยไม่พูดอะไร แล้วเขากับพ่อก็ออกไปทำงาน

จุดเปลี่ยน

ขณะที่ผู้รับใช้พระเจ้ากล่าวในพิธีไว้อาลัยทหารผ่านศึกคนหนึ่ง เขากล่าวถึงสถานที่ที่ผู้ตายอาจจะต้องไปอยู่ จากนั้นแทนที่จะเล่าถึงวิธีที่จะรู้จักพระเจ้า เขากลับคาดเดาถึงสิ่งที่ไม่ได้อยู่ในพระคัมภีร์ ถ้าเช่นนั้นความหวังอยู่ที่ไหน? ผมคิด

ความหวังโนโซมิ

ปี 2011 แผ่นดินไหวขนาด 9 ริกเตอร์ และคลื่นสึนามิที่เกิดขึ้นตามมาได้พัดทำลายบ้านในแถบตะวันออกเฉียงเหนือของโตเกียวไปกว่า 230,000 หลัง ผู้คนกว่า 19,000 คนเสียชีวิต จากนั้นโครงการ “โนโซมิ” ซึ่งในภาษาญี่ปุ่นแปลว่า “ความหวัง” ได้เริ่มขึ้นเพื่อช่วยให้ชุมชนมีรายได้ที่ยั่งยืนและฟื้นคืนศักดิ์ศรีและความหวังในพระเจ้าผู้ทรงจัดเตรียม

โลกแห่งความเป็นจริง

แม้จะผ่านไปหลายปีหลังจากสูญเสียเมลิสสา ลูกสาววัยสิบเจ็ดปีจากอุบัติเหตุรถยนต์ในปี 2002 ผมยังพบว่าบางครั้งเมื่อโศกเศร้าผมก็หลงเข้าสู่โลก “ถ้าหาก” เป็นเรื่องง่ายมากที่จะจินตนาการเหตุการณ์ในค่ำคืนเดือนมิถุนายนอันน่าเศร้านั้นเสียใหม่ และคิดหาว่ามีปัจจัยอะไรบ้าง ที่หากเปลี่ยนแปลงไปจะทำให้ลูกผมกลับถึงบ้านได้อย่างปลอดภัย

แต่ในความเป็นจริง โลก “ถ้าหาก” ไม่ใช่ที่ที่เราควรอยู่ ที่นั่นเป็นโลกแห่งความเสียใจสงสัยและสิ้นหวัง แม้ความทุกข์ใจจะมีอยู่จริงและความเศร้าไม่เคยหายไป แต่จะเป็นผลดีกับเรามากกว่าและพระเจ้าจะทรงได้รับเกียรติเมื่อเราอยู่ในโลก “จริง”

ในโลกจริง เราจะได้พบความหวัง การหนุนใจและการปลอบประโลม เรามีความหวัง (1 ธส.4:13) คือความมั่นใจว่าเพราะเมลิสสารักพระเยซู เธอจึงไปอยู่ในที่ที่ “ประเสริฐกว่ามากนัก” (ฟป.1:23) พระเจ้าแห่งการชูใจทุกอย่างทรงสถิตกับเรา (2 คร.1:3) เรามี “ความช่วยเหลือที่พร้อมอยู่ในยามยากลำบาก” จากพระเจ้า (สดด.46:1) และเรามักได้การหนุนใจจากเพื่อนผู้เชื่อ

ไม่มีใครอยากพบโศกนาฏกรรมในชีวิต แต่เมื่อเราเผชิญช่วงเวลาที่ยากลำบาก ความช่วยเหลือที่ดีที่สุดของเรามาจากการวางใจพระเจ้า ผู้ทรงเป็นความหวังอันแน่นอนในโลกแห่งความเป็นจริง

ต้นไม้ริมน้ำ

ต้นไม้นี้น่าอิจฉา มันเติบโตอยู่ริมน้ำ ไม่ต้องกังวลเรื่องสภาพอากาศอุณหภูมิที่โหดร้ายหรืออนาคตที่ไม่แน่นอน มันได้อาหารและความเย็นสบายจากลำธาร วันทั้งวันชูกิ่งก้านกลางแสงอาทิตย์ ยึดผืนดินไว้ด้วยราก ฟอกอากาศด้วยใบ และให้ร่มเงาแก่ทุกคนที่ต้องการหลบแดด

ประภาคาร

ศูนย์พันธกิจในรวันดาชื่อ “ไลท์เฮ้าส์” (ประภาคาร) ตั้งอยู่เป็นสัญลักษณ์แสดงการไถ่ ศูนย์นี้อยู่บนผืนดินที่เคยเป็นบ้านหลังใหญ่โตของประธานาธิบดีในช่วงการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในปี 1994 แต่อาคารใหม่นี้ถูกสร้างโดยคริสเตียนเพื่อเป็นดวงประทีปนำความสว่างและความหวัง ที่นั่นมีสถาบันพระคริสตธรรมเพื่อสร้างผู้นำคริสเตียนรุ่นใหม่ และมีโรงแรม ร้านอาหารและบริการอื่นๆ สำหรับชุมชน ชีวิตใหม่เกิดขึ้นท่ามกลางเถ้าถ่าน ผู้คนที่ช่วยกันสร้างไลท์เฮ้าส์ต่างยึดเอาพระเยซูเป็นแหล่งความหวังและการไถ่

เมื่อพระเยซูเสด็จไปยังธรรมศาลาในนาซาเร็ธในวันสะบาโต พระองค์ทรงอ่านพระธรรมอิสยาห์และประกาศว่าพระองค์เป็นผู้ที่ทรงเจิมตั้งไว้ให้ประกาศความโปรดปรานของพระเจ้า (ดู ลก.4:14-21) พระองค์ทรงเป็นผู้เสด็จมาเพื่อเล้าโลมคนที่ชอกช้ำและประทานการไถ่และการอภัย ในพระเยซูเราได้เห็นความงดงามแทนขี้เถ้า (อสย.61:3)

การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดาเป็นการต่อสู้ระหว่างชนเผ่า ที่ทำให้สูญเสียชีวิตกว่าครึ่งล้านทั้งยังเหี้ยมโหดเกินจินตนาการและน่าสะพรึงกลัว และเราไม่มีคำพูดใดจะอธิบาย แต่เรารู้ว่าองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงไถ่ให้พ้นความชั่วร้ายได้ ไม่ว่าจะในโลกนี้หรือในสวรรค์ พระองค์ผู้ประทานน้ำมันแห่งความยินดีแทนการไว้ทุกข์ทรงให้ความหวังกับเราท่ามกลางสถานการณ์ที่มืดมิดที่สุด

สร้างใหม่

เมื่อเอ็ดเวิร์ด คลีเดินทางกลับไปเบอร์ลินหลังจากจากมาหลายปี เมืองที่เขาเคยรักและจดจำก็ไม่อยู่ที่นั่นแล้ว เบอร์ลินเปลี่ยนไปมาก เขาเองก็เช่นกัน คลีเขียนในนิตยสาร เฮมิสเฟียร์ส ว่า “การกลับไปเมืองที่คุณเคยรักถือได้ว่าห้าสิบห้าสิบ...คุณอาจผิดหวัง” การกลับไปยังสถานที่ในอดีตอาจทำให้รู้สึกโศกเศร้าหรือสูญเสีย เราไม่ใช่คนเดิมที่เราเคยเป็น สถานที่ที่เคยสำคัญสำหรับชีวิตเราก็ไม่เหมือนเดิม