พระพักตร์พระบิดา

ผมจำใบหน้าของพ่อได้ แต่อ่านสีหน้าได้ยาก พ่อเป็นคนใจดีแต่เก็บความรู้สึกและไม่แสดงอารมณ์ ตอนเป็นเด็กผมมักจะคอยดูว่าเมื่อไหร่พ่อจะยิ้มหรือแสดงความรักออกมา สีหน้าบ่งบอกตัวเรา ไม่ว่าจะขมวดคิ้วบึ้งตึง หรือยิ้มตาหยี ล้วนแต่เปิดเผยความรู้สึกของเราต่อผู้อื่น หน้าตา “บอก” ถึงตัวเรา

หัวใจของพระคริสต์

นักข่าวชาวออสเตรเลียคนหนึ่งถูกจับคุมขังอยู่ในคุกอียิปต์ถึง 400 วัน ในวันที่ได้รับการปล่อยตัว เขาทั้งรู้สึกโล่งใจและกังวลถึงเพื่อนอีกหลายคนที่เขาต้องทิ้งไว้ข้างหลัง เขากล่าวว่าเป็นเรื่องยากที่ต้องบอกลาเพื่อนนักข่าวคนอื่นๆ ที่ถูกจับมาด้วยกัน โดยไม่รู้ว่าแต่ละคนจะถูกขังอีกนานเท่าไร

คำสารภาพของอาจารย์

เดวิด ฟอสเตอร์ วอลเลซ อาจารย์มหาวิทยาลัยและนักเขียนที่มีชื่อเสียงค้นหาวิธีช่วยพัฒนาทักษะการเขียนให้นักศึกษาที่มีทักษะการเขียนที่ต่ำ ทำให้เขาเริ่มถามตัวเองว่าทำไมนักศึกษาจะต้องรับฟังคนที่ “อวดตัว ใจแคบ คิดว่าตัวเองถูก เย่อหยิ่ง” อย่างเขาด้วย เขารู้ตัวดีว่าเขามีปัญหาเรื่องความเย่อหยิ่ง

วาระสำหรับทุกสิ่ง

เมื่อเร็วๆ นี้ขณะกำลังโดยสารเครื่องบิน ฉันมองดูคุณแม่ลูกสองที่นั่งถัดไปด้านหน้าไม่กี่แถว ขณะที่ลูกวัยเตาะแตะกำลังเล่นอยู่อย่างสบายใจ แม่จ้องมองลูกอ่อน ยิ้มพลางลูบแก้มของเขา ทารกสบตาแม่ด้วยความพิศวง ฉันเพลิดเพลินกับช่วงเวลานั้นโดยอดไม่ได้ที่จะหวนคิดถึงเวลาที่ลูกๆ ของฉันยังเล็กเท่าพวกเขา ฉันรู้สึกโหยหาช่วงเวลาที่ผ่านไป

ไม่เกี่ยง

คริสตจักรในเมืองของผมทำบัตรต้อนรับที่แสดงถึงความรักและพระคุณของพระเจ้าที่มีให้ทุกคน บัตรนั้นเขียนว่า “ถ้าคุณคือ...คนดี คนบาป ผู้แพ้ ผู้ชนะ” ตามด้วยคำที่ใช้เรียกคนที่มีปัญหา เช่น “คนติดเหล้า คนหน้าซื่อใจคด คนขี้โกง คนขี้กลัว คนแปลกแยก...เราขอต้อนรับคุณ” ศิษยาภิบาลบอกผมว่า “ในการนมัสการวันอาทิตย์ เราอ่านออกเสียงข้อความในบัตรนี้ด้วยกัน”

ใส่ใจรายละเอียด

จักรวาลกว้างใหญ่อย่างน่าพิศวง ขณะนี้ดวงจันทร์หมุนรอบตัวเราที่เกือบ 3,700 กม.ต่อชั่วโมง โลกหมุนรอบดวงอาทิตย์ที่ 106,200 กม. ต่อชั่วโมง ดวงอาทิตย์เป็นดาวฤกษ์ดวงหนึ่งในสองแสนล้านดวง ท่ามกลางดาวเคราะห์อีกกว่าแสนล้านดวงในแกแล็กซี่ของเรา ซึ่งเป็นหนึ่งในอีกว่าแสนล้านแกแล็กซี่ในอวกาศ

ในจักรวาลอันกว้างใหญ่ โลกก็ไม่ต่างกับก้อนกรวด และเราก็ไม่ต่างกับเม็ดทราย แต่ตามพระคัมภีร์ พระเจ้าแห่งแกแล็กซี่ทรงสนพระทัยในรายละเอียดของชีวิตเล็กๆ ของเรา ทรงเห็นเราก่อนที่เราจะเกิดมา (สดด.139:13-16) ทรงเฝ้ามองเราใช้ชีวิตในแต่ละวัน และทรงฟังทุกความคิดของเรา (ข้อ 1-6)

บางครั้งก็เป็นเรื่องยากที่จะเชื่ออย่างนั้น เพราะ “ก้อนกรวด” เล็กจิ๋วอย่างเรามีปัญหาใหญ่โต เช่น สงครามหรือความอดอยาก และปัญหาส่วนตัวอาจทำให้เราสงสัยว่าพระเจ้าดูแลเราหรือไม่ แต่ขณะที่กษัตริย์ดาวิดเขียนสดุดี 139 พระองค์อยู่ในวิกฤติ (ข้อ 19-20) หรือขณะที่พระเยซูตรัสว่าพระเจ้าทรงนับเส้นผมบนศีรษะไว้ทุกเส้น (มธ.10:30) พระองค์ทรงรู้ว่าอีกไม่นานจะต้องถูกตรึงกางเขน ความห่วงใยของพระเจ้าในพระคัมภีร์ไม่ได้เป็นเพียงความหวังลมๆ แล้งๆ แต่เป็นถ้อยคำในโลกแห่งความจริง

พระผู้สร้างจักรวาลให้หมุนไปทรงรู้จักเราอย่างลึกซึ้ง ความจริงข้อนี้ช่วยให้เราผ่านพ้นเวลาที่ย่ำแย่ที่สุดในชีวิตไปได้

ให้ก่อน

เราต้องใช้ความอดทนเพื่อเยียวยาจิตใจของลูกชายและช่วยให้ปรับตัวเข้ากันได้กับครอบครัวของเรา บาดแผลทางใจจากวัยเด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นเหมือนฟืนที่เติมเชื้อไฟให้กับนิสัยไม่ดี แม้ฉันจะเห็นใจในความลำบากที่เขาเคยเผชิญมา แต่ฉันพบว่าตัวเองเริ่มถอยห่างจากเขาเพราะนิสัยอย่างนั้น ฉันเล่าปัญหานี้ให้นักบำบัดของลูกฟังด้วยความละอายใจ แต่คำตอบอ่อนโยนที่ได้กลับมานั้นถูกต้องทีเดียว “เด็กต้องการให้คุณทำให้ดูก่อน...แสดงให้เขาเห็นว่าเขามีค่าคู่ควรที่จะรัก ก่อนที่เขาจะสามารถเป็นคนที่แสดงความรักได้”

พูดแบบนี้ได้ไหม?

ดร.บาร์บาร่า ฮาเวิร์ด กุมารแพทย์ด้านพัฒนาการพฤติกรรมกล่าวว่า “การมีลูกคนโปรดเป็นปัจจัยใหญ่ที่สุดข้อหนึ่งที่ทำให้พี่น้องทะเลาะกัน” ตัวอย่างจากพระคัมภีร์เดิมก็คือ โยเซฟซึ่งเป็นลูกชายคนโปรดของบิดาที่ทำให้พี่น้องไม่พอใจ (ปฐก.37:3-4) พี่น้องจึงขายโยเซฟให้กับพ่อค้าที่กำลังเดินทางไปอียิปต์ และแกล้งกุเรื่องว่าเขาถูกสัตว์ร้ายฆ่าตาย (ปฐก.37:12-36) ความฝันของเขาแตกสลายและอนาคตมืดดับลงไปทันที

ถึงเวลาเติบโต

• เมื่อฤดูใบไม้ผลิที่แล้ว ฉันตัดสินใจตัดพุ่มกุหลาบตรงประตูหลังบ้านทิ้งตลอดสามปีที่อยู่บ้านหลังนี้ ต้นกุหลาบไม่ค่อยออกดอกมากนัก และขณะนี้กิ่งก้านที่ดูน่าเกลียดของมันกำลังเลื้อยไปทุกทิศทาง

แต่เราไม่ค่อยมีเวลา จึงไม่ได้ตัดมันทิ้ง ไม่กี่สัปดาห์ถัดมา กุหลาบพุ่มนั้นกลับออกดอกอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้น ดอกสีขาวขนาดใหญ่นับร้อยส่งกลิ่นหอมพาดลงมาเหนือประตูหลังบ้าน กลีบอันงดงามร่วงลงมาปกคลุมสนามหญ้าจนเต็ม

พุ่มกุหลาบนี้ ทำให้คิดถึงคำอุปมาเรื่องต้นมะเดื่อในลูกา 13:6-9 โดยทั่วไปในอิสราเอลจะให้เวลาต้นมะเดื่อสามปี ถ้าไม่ออกผล เขาจะตัดมันทิ้งและนำผืนดินไปใช้ทำอย่างอื่น ในคำอุปมานี้ คนสวนได้ขอต่อเวลาให้ต้นมะเดื่อต้นหนึ่งเป็นปีที่ 4 ซึ่งในบริบท (ข้อ1-5) หมายความว่า ชนอิสราเอลไม่ได้ดำเนินชีวิตอย่างสมควรและพระเจ้ามีสิทธิโดยชอบธรรมที่จะพิพากษาพวกเขา แต่ได้ทรงอดกลั้นพระทัยและยืดเวลา เพื่อให้พวกเขากลับมาหาพระองค์ รับการยกโทษและมีชีวิตที่เกิดผล

พระเจ้าต้องการให้มนุษย์ทุกคนเติบโตและทรงยืดเวลาออกไปเพื่อให้เราเกิดผล ไม่ว่าเราจะกำลังเดินบนเส้นทางไปสู่ความเชื่อ หรือกำลังอธิษฐานเผื่อครอบครัวหรือเพื่อนที่ยังไม่เชื่อ ความอดกลั้นพระทัยของพระองค์ถือเป็นข่าวดีสำหรับเราทุกคน