ดร.บาร์บาร่า ฮาเวิร์ด กุมารแพทย์ด้านพัฒนาการพฤติกรรมกล่าวว่า “การมีลูกคนโปรดเป็นปัจจัยใหญ่ที่สุดข้อหนึ่งที่ทำให้พี่น้องทะเลาะกัน” ตัวอย่างจากพระคัมภีร์เดิมก็คือ โยเซฟซึ่งเป็นลูกชายคนโปรดของบิดาที่ทำให้พี่น้องไม่พอใจ (ปฐก.37:3-4) พี่น้องจึงขายโยเซฟให้กับพ่อค้าที่กำลังเดินทางไปอียิปต์ และแกล้งกุเรื่องว่าเขาถูกสัตว์ร้ายฆ่าตาย (ปฐก.37:12-36) ความฝันของเขาแตกสลายและอนาคตมืดดับลงไปทันที

ทว่า ตลอดเส้นทางชีวิตของโยเซฟ เขาเลือกที่จะวางใจและซื่อตรงต่อพระเจ้า แม้ขณะที่เหตุการณ์ดูเลวร้ายลง หลังจากถูกภรรยาของเจ้านายใส่ร้ายจนต้องติดคุกทั้งที่ไม่ได้ทำผิด โยเซฟต้องทนทุกข์กับความอยุติธรรมที่เกิดขึ้น แต่ก็ยังคงไว้วางใจพระเจ้า

หลายปีต่อมา พี่น้องของเขาเดินทางมาอียิปต์เพื่อซื้ออาหารในช่วงขาดแคลน และตกใจกลัวมากเมื่อพบว่าบัดนี้น้องชายของเขาเป็นผู้ปกครองเมืองไปแล้ว แต่โยเซฟบอกพี่ๆ ว่า “แต่บัดนี้อย่าเสียใจไปเลย อย่าโกรธตัวเองที่ขายเรามาที่นี่ เพราะว่าพระเจ้าทรงใช้เราให้มาก่อนหน้าพี่ เพื่อจะได้ช่วยชีวิต ฉะนั้นมิใช่พี่เป็นผู้ให้เรามาที่นี่ แต่พระเจ้าทรงให้มา” (ปฐก.45:5, 8)

ถ้อยคำอ่อนโยนของโยเซฟทำให้ฉันสงสัยว่า ถ้าเป็นฉัน ฉันจะล้างแค้น หรือจะสำนึกในพระคุณเพราะใจฉันมั่นใจในองค์พระผู้เป็นเจ้า?