อีกแล้ว
ขณะที่ฉันอ่านข้อความในมือถือ อารมณ์ฉันเริ่มร้อนและรู้สึกเหมือนเลือดกำลังจะเดือด ฉันเกือบตอบกลับไปด้วยข้อความหยาบคาย แต่เสียงภายในบอกฉันให้ใจเย็นและค่อยตอบพรุ่งนี้ เช้าวันถัดมาหลังจากตื่นนอน เรื่องที่ทำให้ฉันโมโหมากกลับดูเล็กน้อย ฉันทำให้เป็นเรื่องใหญ่ เพราะฉันไม่อยากใส่ใจคนอื่นมากกว่าตัวเอง ฉันไม่อยากลำบากเพื่อช่วยเหลือคนอื่น
ภาพเหมือนของพระเยซู
ในหนังสือ ภาพสตรีอเมริกันชื่อดัง โรเบิร์ต เฮงก์ส เขียนว่า “ภาพเหมือนไม่ใช่ภาพถ่าย และไม่ใช่ภาพในกระจก” ภาพเหมือนไม่เพียงถ่ายทอดรูปลักษณ์ภายนอก แต่สื่อถึงอารมณ์อันล้ำลึกในใจบุคคลในภาพด้วย ศิลปินแท้จะพยายาม “สื่อตัวตนแท้ของบุคคล”
เจ้าหนี้และลูกหนี้
ตอนที่สามีของฉันสอนวิชาบัญชีในวิทยาลัยท้องถิ่น ฉันเอาข้อสอบชุดหนึ่งมาลองทำเล่นๆ เพื่อดูว่าจะได้คะแนนเท่าไร ผลที่ได้ออกมาไม่ดีนัก ฉันตอบผิดทุกข้อ เหตุที่ฉันสอบตกก็เพราะฉันมีความเข้าใจผิดๆ เกี่ยวกับการเงินเบื้องต้นคือ ฉันสลับเจ้าหนี้กับลูกหนี้
มาเพื่อช่วย
ผู้สื่อข่าวเจคอบ รีส์บรรยายถึงสภาพความยากจนในนิวยอร์คศตวรรษที่ 19 ได้ชัดเจนจนผู้อ่านต้องขนลุก หนังสือชื่อ ชีวิตความเป็นอยู่ของคนอีกครึ่ง เป็นการผสมผสานระหว่างงานเขียนกับภาพถ่ายของเขาที่ให้ภาพชัดเจนจนคนทั่วไปไม่อาจปฏิเสธการมีอยู่ของความยากจนที่น่าหดหู่นั้นได้ รีส์เป็นลูกคนที่สามในจำนวนพี่น้อง 15 คน เขาถ่ายทอดได้อย่างแจ่มแจ้งเพราะเคยอยู่ในโลกที่สิ้นหวังนั้นมาก่อน
ส่วนผสมในชาม
ฉันกับลูกสาวถือว่าบราวนีย์เป็น 1 ใน 7 สิ่งมหัศจรรย์ของโลกอาหาร วันหนึ่ง ขณะที่เรากำลังผสมส่วนประกอบขนมชนิดนี้ ลูกสาวขอให้ฉันเหลือส่วนผสมส่วนหนึ่งไว้ในชามหลังจากเทลงพิมพ์แล้ว เพราะเธออยากกินส่วนที่เหลือ ฉันยิ้มและตอบตกลงแล้วบอกลูกว่า “นี่เรียกว่าเก็บตกรู้ไหม แต่ไม่ได้เริ่มต้นที่บราวนีย์”
คาดเดาไม่ได้
ในการแข่งขันยูเอส วีเมนส์ โอเพ่นปี 2003 ฮิลารี ลังก์ที่ตอนนั้นยังไม่เป็นที่รู้จัก ชนะรางวัลใหญ่ที่สุดในการแข่งขันกอล์ฟหญิง และมีชื่อจารึกในประวัติศาสตร์ เธอไม่เพียงชนะยูเอสโอเพ่นในการแข่งเพลย์ออฟ 18 หลุม แต่ยังเป็นการชนะการแข่งอาชีพรางวัลเดียวของเธออีกด้วย ชัยชนะที่น่าประหลาดใจของเธอตอกย้ำความเป็นจริงว่า สิ่งที่น่าตื่นเต้นที่สุดของการแข่งกีฬาคือ การไม่สามารถคาดเดาได้
ชมรมคนจับผิด
ผมเป็นเหมือนกับหลายคนที่เวลาอ่านหนังสือพิมพ์หรือนิตยสาร มักสังเกตเห็นไวยากรณ์ที่ผิดหรือคำสะกดผิด ผมไม่ได้ตั้งใจจะจับผิด แต่คำเหล่านั้นมันสะดุดตาผมเอง ปฏิกิริยาปกติของผมคือผมจะวิจารณ์สื่อ และคนผลิต “ทำไมไม่ใช้ ‘การตรวจตัวสะกด’ ในคอมพิวเตอร์หรือจ้างคนพิสูจน์อักษร”
สิทธิพิเศษของครอบครัว
ตอนที่ผมอยู่โรงเรียนประถมในกานา ผมต้องอาศัยอยู่กับครอบครัวหนึ่งที่รักและเป็นห่วงเป็นใย โดยต้องอยู่ไกลจากพ่อแม่ วันหนึ่ง เด็กทุกคนมารวมกันเพื่อประชุมครอบครัวครั้งพิเศษ ช่วงแรกเราต้องเล่าประสบการณ์ของแต่ละคน จากนั้น เมื่อถึงช่วงที่ “ลูกแท้ๆ” เท่านั้นที่อยู่ได้ ผมจึงถูกเชิญออกอย่างสุภาพตอนนั้นเองที่ผมตระหนักถึงความเป็นจริงว่า ผมไม่ใช่ “ลูกของบ้านนี้” แม้พวกเขาจะรักผม ผมก็ต้องออกจากห้องเพราะผมแค่ไปอาศัยกับเขา ผมไม่ใช่ครอบครัวตามกฎหมาย
เซียนหมากรุก
สมัยมัธยม ผมภูมิใจกับความสามารถในการเล่นหมากรุกของตัวเอง ผมเข้าชมรมหมากรุกและช่วงพักเที่ยงผมจะไปนั่งกับเพื่อนๆ ช่วยกันวิเคราะห์หนังสือเกี่ยวกับหมากรุก ผมศึกษาเทคนิค ชนะเกือบทุกเกม และเลิกเล่นไป 20 ปี จนผมได้พบกับนักเล่นหมากรุกที่ฝึกฝนทักษะมาตลอดตั้งแต่มัธยม ผมจึงเข้าใจว่าการเล่นกับเซียนเป็นอย่างไร แม้ผมจะมีอิสระในการเดินหมากตามชอบใจ แต่กลยุทธ์ของผมแทบไม่มีความหมาย ทักษะที่เหนือกว่าของเขาทำให้ความตั้งใจของผมกลายเป็นเข้าแผนของเขาทุกครั้งไป
