ตอนที่ผมอยู่โรงเรียนประถมในกานา ผมต้องอาศัยอยู่กับครอบครัวหนึ่งที่รักและเป็นห่วงเป็นใย โดยต้องอยู่ไกลจากพ่อแม่ วันหนึ่ง เด็กทุกคนมารวมกันเพื่อประชุมครอบครัวครั้งพิเศษ ช่วงแรกเราต้องเล่าประสบการณ์ของแต่ละคน จากนั้น เมื่อถึงช่วงที่ “ลูกแท้ๆ” เท่านั้นที่อยู่ได้ ผมจึงถูกเชิญออกอย่างสุภาพตอนนั้นเองที่ผมตระหนักถึงความเป็นจริงว่า ผมไม่ใช่ “ลูกของบ้านนี้” แม้พวกเขาจะรักผม ผมก็ต้องออกจากห้องเพราะผมแค่ไปอาศัยกับเขา ผมไม่ใช่ครอบครัวตามกฎหมาย

เหตุการณ์นี้ทำให้ผมนึกถึงยอห์น 1:11-12 พระบุตรของพระเจ้าเสด็จมาหาคนของพระองค์ แต่พวกเขาปฏิเสธพระองค์ ผู้ที่ต้อนรับพระองค์ในเวลานั้น และต้อนรับพระองค์ในขณะนี้ พระองค์ก็ประทานสิทธิให้เป็นบุตรของพระเจ้า เมื่อเราถูกรับเข้าเป็นครอบครัวของพระองค์ “พระวิญญาณนั้นเป็นพยานร่วมกับวิญญาณจิตของเราทั้งหลายว่า เราทั้งหลายเป็นบุตรของพระเจ้า” (โรม 8:16)

พระเยซูไม่เคยให้คนที่พระบิดาทรงรับเป็นครอบครัวต้องแยกออกไป ตรงกันข้าม พระองค์ทรงต้อนรับเราเป็นครอบครัวถาวรของพระองค์ “แต่ส่วนบรรดาผู้ที่ต้อนรับพระองค์ ผู้ที่เชื่อในพระนามของพระองค์ พระองค์ก็ทรงประทานสิทธิให้เป็นบุตรของพระเจ้า” (ยอห์น 1:12)