หลังจากรับใช้ชาติเป็นนักบินขับเฮลิคอปเตอร์อยู่ยี่สิบปี เจมส์กลับมาบ้านเพื่อรับใช้ชุมชนด้วยการเป็นครู แต่เขาคิดถึงเฮลิคอปเตอร์ เขาจึงรับงานเป็นนักบินขับเฮลิคอปเตอร์กู้ภัยให้กับโรงพยาบาลท้องถิ่นจนถึงบั้นปลายชีวิต

ตอนนี้ถึงเวลาต้องกล่าวอำลาเขา ขณะที่เพื่อนฝูง ครอบครัวและเพื่อนร่วมงานยืนไว้อาลัยที่สุสาน เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งพูดคำสั่งงานกู้ภัยเพื่อรำลึกเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งบินมาเหนือสุสาน วนอยู่ครู่หนึ่งเพื่อไว้อาลัยแล้วมุ่งหน้ากลับโรงพยาบาล แม้แต่เพื่อนทหารที่อยู่ที่นั่น ก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้

เมื่อกษัตริย์ซาอูลและโยนาธานราชโอรสเสียชีวิตในสนามรบ ดาวิดเขียนคำคร่ำครวญชื่อว่า “เพลงคร่ำครวญของคันธนู” (2 ซมอ.1:17) “ศักดิ์ศรีของท่านถูกประหารเสียแล้วบนที่สูงของท่าน วีรบุรุษก็ล้มตายเสียแล้วหนอ” (ข้อ 19) โยนาธานเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของดาวิดและเป็นพี่น้องที่ร่วมรบ แม้ดาวิดกับซาอูลจะเป็นศัตรูกัน แต่ดาวิดก็ให้เกียรติทั้งสองคน “จงร้องไห้เพื่อซาอูล” ท่านกล่าว “พี่โยนาธาน ข้าพเจ้าเป็นทุกข์เพื่อท่าน” (ข้อ 24, 26)

แม้การจากลาอันเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดก็ยังเป็นเรื่องยาก แต่สำหรับผู้ที่วางใจพระเจ้า ความทรงจำนั้นหวานชื่นมากกว่าขื่นขม เพราะเราไม่ได้จากกันตลอดไป ดียิ่งนักที่เรามีโอกาสให้เกียรติผู้ที่รับใช้ผู้อื่น