สามีของฉันต้องจากบ้านไปนานหนึ่งเดือน และหน้าที่การงานต่างๆ เริ่มเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ การดูแลบ้านและลูกๆ มีงานเขียนต้องส่ง เครื่องตัดหญ้าเสีย ลูกๆ ปิดเทอมและเบื่อหน่าย ฉันจะดูแลทั้งหมดนี้ด้วยตัวเองได้อย่างไร

ไม่ช้าฉันคิดได้ว่าฉันไม่ได้อยู่ตามลำพัง เพื่อนที่คริสตจักรมาช่วยเหลือ จอชมาช่วยซ่อมเครื่องตัดหญ้า จอห์นเอาอาหารกลางวันมาให้ แคสซิดี้มาช่วยซักผ้า อาบิพาลูกๆ ไปเล่นที่บ้านกับลูกของเธอ เพื่อฉันจะได้ทำงานให้เสร็จ พระเจ้าทรงทำงานดูแลฉันผ่านเพื่อนแต่ละคน พวกเขาเป็นภาพที่มีชีวิตของชุมชนที่เปาโลบรรยายในโรม 12 ว่าพวกเขารักกันด้วยใจจริง (ข้อ 9) เห็นแก่ความต้องการของผู้อื่นมากกว่าตนเอง (ข้อ10) ช่วยแบ่งเบาเมื่อฉันต้องการและแสดงน้ำใจ (ข้อ 13)

เพราะความรักที่เพื่อนแสดงต่อฉัน ฉันจึง “ชื่นชมยินดีในความหวัง” และ “อดทนต่อความยากลำบาก” ได้ (ข้อ 12) แม้จะเป็นเพียงความลำบากของการเลี้ยงลูกตามลำพังนานหนึ่งเดือนก็ตาม เพื่อนคนหนึ่งเรียกบรรดาพี่น้องในพระคริสต์เหล่านี้ว่า “พระเจ้าที่มาเป็นมนุษย์” สำหรับฉัน พวกเขาสำแดงให้เห็นความรักจริงใจที่เราควรสำแดงแก่ทุกคน โดยเฉพาะในชุมชนของผู้เชื่อ (กท.6:10) ฉันอยากจะเป็นเหมือนพวกเขามากขึ้น