แสงสว่างแห่งโลก
ภาพวาดที่ฉันโปรดปรานภาพหนึ่งแขวนอยู่ที่โบสถ์ในมหาวิทยาลัยคีเบอร์ ในเมืองอ๊อกซ์ฟอร์ด ประเทศอังกฤษ ภาพนั้นชื่อ แสงสว่างแห่งโลก ศิลปินชาวอังกฤษชื่อวิลเลี่ยม โฮลแมน ฮันท์ ได้วาดรูปพระเยซูทรงถือตะเกียงอยู่ในมือและกำลังเคาะประตูบ้าน
ภาพความรัก
ฉันและลูกๆ เริ่มทำกิจวัตรประจำวันใหม่ๆ ทุกคืนก่อนนอน เราจะรวบรวมดินสอสีมาและจุดเทียน เราทูลขอให้พระเจ้านำเรา ก่อนที่จะหยิบสมุดบันทึกออกมาวาดหรือเขียนคำ ตอบสำหรับคำถามสองข้อคือ วันนี้ฉันได้แสดงความรักเวลาไหน? และ เวลาไหนในวันนี้ที่ฉันไม่ได้แสดงความรัก?
แหวนในถังขยะ
สมัยอยู่มหาวิทยาลัย เช้าวันหนึ่งฉันตื่นขึ้นมาพบว่าแครอลเพื่อนร่วมห้องอยู่ในอาการตื่นตระหนก แหวนของเธอหาย เราหากันจนทั่วเช้าวันถัดมาเราลงไปค้นในที่ทิ้งขยะ
ปลดล็อค
เด็กชายคนหนึ่งเกิดมาสมองพิการทำให้พูดหรือสื่อสารไม่ได้ แต่ชานตาลไบรอันผู้เป็นแม่ไม่ยอมแพ้ ตอนเขาอายุสิบขวบ แม่พบวิธีสื่อสารกับเขาด้วยสายตาและกระดานตัวหนังสือ หลังจากการค้นพบนี้ เธอกล่าวว่า “เขาได้รับการปลดล็อคแล้ว เราจะถามอะไรได้” ตอนนี้โจนาธานอ่านและเขียนรวมทั้งแต่งกลอนได้โดยผ่านการสื่อสารด้วยสายตา เมื่อมีคนถามว่าเขารู้สึกอย่างไรที่ได้ “พูดคุย” กับครอบครัวและเพื่อน เขาตอบว่า “วิเศษมากที่ได้บอกว่าผมรักพวกเขา”
ปลดปล่อยให้เป็นไท
ตอนที่ผมเป็นเด็กอาศัยอยู่ในหมู่บ้าน มีสิ่งหนึ่งเกี่ยวกับไก่ที่ผมชื่นชอบเมื่อผมจับไก่มา ผมจะกดมันไว้ครู่หนึ่งแล้วค่อยๆ ปล่อยมือออก ไก่มันคิดว่าผมยังจับตัวมันไว้มันจึงนิ่งอยู่อย่างนั้น แม้ว่ามันเป็นอิสระแล้วแต่มันยังรู้สึกว่าถูกจับอยู่
ขอบพระคุณ
ผมชอบและติดตามงานของนักเขียนชาวอังกฤษชื่อ จี. เค. เชสเตอร์ตันนานหลายปี อารมณ์ขันและความฉลาดของเขามักทำให้ผมหัวเราะแล้วคิดใคร่ครวญ อย่างเช่นเขาเขียนว่า “คุณอธิษฐานขอบพระคุณก่อนมื้ออาหารก็ดีแล้ว แต่ผมขอบพระคุณก่อนการแสดงละครและโอเปร่า ก่อนคอนเสิร์ต ก่อนละครใบ้ ก่อนเปิดหนังสือ ก่อนวาดรูป ทาสี ว่ายน้ำ ฟันดาบ ต่อยมวย เดิน เล่น เต้น และขอบพระคุณก่อนจุ่มปากกาลงในหมึก”
คำปลอบของเพื่อน
ผมได้อ่านเรื่องของแม่คนหนึ่งที่ประหลาดใจเมื่อเห็นลูกสาวตัวเปื้อนโคลนตั้งแต่เอวลงไป เมื่อลูกเดินเข้ามาในบ้านหลังเลิกเรียน ลูกสาวอธิบายว่าเพื่อนคนหนึ่งพลัดตกลงไปในโคลน ขณะที่เพื่อนอีกคนหนึ่งวิ่งไปขอความช่วยเหลือ เด็กหญิงรู้สึกสงสารเพื่อนที่ต้องนั่งจับขาที่เจ็บอยู่คนเดียว เธอจึงลงไปนั่งในโคลนด้วยจนครูมาถึง
ความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่ง
เมื่อคืนก่อนผมเที่ยวจนดึกเหมือนที่เคยทำทุกคืนวันเสาร์ ตอนอายุยี่สิบผมหนีจากพระเจ้าไปไกลเท่าที่ทำได้ แต่น่าประหลาดที่จู่ๆ ผมรู้สึกว่าต้องไปคริสตจักรที่พ่อเป็นศิษยาภิบาลอยู่ ผมสวมกางเกงยีนส์สีซีด เสื้อยืดเก่ารองเท้าผ้าใบหุ้มข้อที่ไม่ได้ร้อยเชือก ขับรถข้ามเมืองไป
สามัคคีธรรมกับพระเยซู
ผมไม่เคยลืมว่าครั้งหนึ่งเคยมีโอกาสนั่งติดกับบิลลี่ เกรแฮมในการรับประทานอาหารเย็น ผมรู้สึกเป็นเกียรติแต่ก็รู้สึกประหม่าว่าจะพูดอะไรดี ผมคิดว่าคงจะน่าสนใจถ้าจะเริ่มต้นด้วยการถามว่า สิ่งที่ท่านรักมากที่สุดตลอดเวลาหลายปีในการรับใช้คืออะไร แล้วผมก็หลุดปากพูดคำตอบที่น่าจะเป็นไปได้ ว่าคือการได้รู้จักประธานาธิบดี กษัตริย์ และพระราชินีใช่ไหม หรือเป็นการได้เทศนาข่าวประเสริฐแก่คนนับล้านทั่วโลก
