ผมชอบดูนกที่กำลังเล่นกัน ผมจึงสร้างบ้านนกไว้ที่สวนหลังบ้านให้นกมาทำรัง นานหลายเดือนที่ผมเฝ้าดูพวกมันกินอาหารและโผบินไปมา จนกระทั่งมีเหยี่ยวมารุกรานบ้านนกของผม

ชีวิตก็เป็นแบบนี้ เมื่อใดที่เราลงหลักปักฐานเริ่มจะได้ผ่อนคลาย ก็จะมีบางคนหรือบางสิ่งมาทำให้วุ่นวาย จนเราเฝ้าถามว่าทำไมชีวิตช่างเหนื่อยยากนัก

ผมเคยได้ยินคำตอบของคำถามนี้มาไม่น้อย แต่ผมชอบคำตอบที่ว่า “ความทุกข์ยากทั้งหลายในโลกล้วนแต่เพื่อให้เราเป็นดังเด็กน้อย ที่พระเจ้าจะทรงเปิดเผยพระองค์เองแก่เรา” (จากหนังสือสาระแห่งชีวิต โดยจอร์จ แมคโดนัลด์) เมื่อเราเป็นเหมือนเด็กๆ เราจะไว้วางใจ พักสงบในความรักของพระบิดาในสวรรค์ และแสวงหาที่จะรู้จักและเป็นเหมือนพระองค์

ความกังวลและโศกเศร้าอาจติดตามเราไปตราบเท่าที่เรามีชีวิต แต่ “เราจึงไม่ย่อท้อ…เพราะว่าการทุกข์ยากเล็กๆ น้อยๆ ของเรา ซึ่งเรารับอยู่ประเดี๋ยวเดียวนั้น จะทำให้เรามีศักดิ์ศรีถาวรมากหาที่เปรียบมิได้ เพราะว่าเราไม่ได้เห็นแก่สิ่งของที่เรามองเห็นอยู่ แต่เห็นแก่สิ่งของที่มองไม่เห็นเพราะว่าสิ่งของซึ่งมองเห็นอยู่นั้นเป็นของไม่ยั่งยืน แต่สิ่งซึ่งมองไม่เห็นนั้นก็ถาวรนิรันดร์” (2 โครินธ์ 4:16-18)

เมื่อเรารู้ตอนจบเช่นนี้แล้ว เราจึงควรชื่นชมยินดีล่ะ