ฟิโอดอร์ ดอสโตเยฟสกี นักเขียนชาวรัสเซียกล่าวไว้ว่า “ความเจริญของสังคมวัดได้โดยการเข้าไปในเรือนจำของสังคมนั้น” ฉันจำคำพูดนั้นได้ เมื่ออ่านบทความออนไลน์เกี่ยวกับ “เรือนจำ 8 แห่งที่โหดที่สุดในโลก” มีเรือนจำแห่งหนึ่งที่ขังเดี่ยวนักโทษทุกคน

เราถูกสร้างมาให้มีความสัมพันธ์กับคนอี่นและชุมชน ไม่ใช่อยู่อย่างโดดเดี่ยว นี่คือสิ่งที่ทำให้การถูกขังเดี่ยวเป็นการลงโทษที่รุนแรง

ความโดดเดี่ยวคือความเจ็บปวดที่พระคริสต์ต้องเผชิญ เมื่อสัมพันธภาพนิรันดร์ของพระองค์กับพระบิดาถูกตัดขาดลงที่กางเขน พระองค์ตรัสอย่างทุกข์ใจในมัทธิว 27:46 ว่า “ครั้นประมาณบ่ายสามโมง พระเยซูทรงร้องเสียงดังว่า ‘เอลี เอลี ลามาสะบักธานี’ แปลว่า “พระเจ้าของข้าพระองค์ พระเจ้าของข้าพระองค์ ไฉนทรงทอดทิ้งข้าพระองค์เสีย” ขณะที่พระองค์ทรงทนทุกข์และสิ้นพระชนม์เพราะบาปของเรา พระคริสต์ทรงโดดเดี่ยว ถูกทอดทิ้งและถูกตัดขาดจากความสัมพันธ์กับพระบิดา แต่การทนทุกข์ของพระองค์นำมาซึ่งพระสัญญาที่พระบิดาทรงให้ไว้กับเราว่า “เราจะไม่ละท่าน หรือทอดทิ้งท่านเลย” (ฮีบรู 13:5)

พระคริสต์ทรงทนทุกข์แสนสาหัสและถูกทอดทิ้งบนไม้กางเขนแทนเรา เพื่อเราจะไม่มีวันโดดเดี่ยวหรือถูกพระเจ้าทอดทิ้ง