ในเดือนพฤษภาคม 2011 หญิงสาวคนหนึ่งเข้าไปหลบในอ่างอาบน้ำ ระหว่างที่พายุทอร์นาโดพัดถล่มเมืองจอพ-ลิน รัฐมิสซูรี สามีของเธอใช้ตัวของเขากำบังเธอไว้จากซากปรักหักพังที่ปลิวมา เขาเสียชีวิต แต่เธอรอดเพราะความกล้าหาญของเขา เธอต้องปล้ำสู้กับคำถามว่า“ทำไม” แต่หนึ่งปีหลังจากเกิดพายุ เธอบอกว่าเธอได้รับการปลอบประโลมใจ เพราะแม้ในวันที่เลวร้ายที่สุดของเธอ เธอก็ยังเป็นที่รัก

เมื่อฉันคิดถึง “วันที่เลวร้ายที่สุด” ฉันก็นึกถึงโยบขึ้นมาทันที ชายผู้รักพระเจ้า เขาสูญเสียฝูงสัตว์ คนรับใช้ และลูกสิบคนในวันเดียว!(โยบ.1:13-19) โยบคร่ำครวญอย่างปวดร้าวและถามว่า “ทำไม” เช่นกัน เขาร้องว่า “ถ้าข้าพระองค์ทำบาป ข้าพระองค์ทำอะไรแก่พระองค์เล่า ทำไมพระองค์จึงทรงทำให้ข้าพระองค์เป็นเป้าหมายของพระองค์” (โยบ.7:20) เพื่อนของโยบ กล่าวหาว่าเขาได้ทำบาป จึงสมควรได้รับความทุกข์ยากนี้ แต่พระเจ้าตรัสกับเพื่อนของเขาว่า “เจ้ามิได้พูดถึงเราอย่างที่ถูก ดังโยบผู้รับใช้ของเราได้พูด” (โยบ.42:7) พระเจ้ามิได้บอกเหตุผลที่เขาทุกข์ใจ แต่พระองค์ทรงสดับฟังโยบ และมิได้ทรงกล่าวโทษเขาที่ตั้งคำถาม พระเจ้าทรงรับรองกับเขาว่า พระองค์ทรงควบคุมเหนือทุกสิ่ง และโยบได้วางใจในพระองค์ (โยบ.42:1-6)

องค์พระผู้เป็นเจ้าอาจมิได้ประทานเหตุผลที่เราต้องเผชิญความทุกข์ยากแต่ขอบพระคุณพระองค์ ที่แม้ในวันที่เลวร้ายที่สุดของเรา เราก็ยังมั่นใจได้ว่าเราเป็นที่รักของพระองค์ (รม.8:35-39) – AMC