หญิงคนหนึ่งบ่นกับศิษยาภิบาลว่า เธอสังเกตว่าเขาพูดซ้ำๆเวลาเทศนาอยู่บ่อยครั้ง “ทำไมอาจารย์ถึงทำแบบนั้น” เธอถาม นักเทศน์ตอบว่า “มนุษย์มักจะลืม”

มีหลายสาเหตุที่พวกเราลืม ทั้งกาลเวลา อายุที่มากขึ้น หรือยุ่งเกินไป เราลืมรหัสผ่าน ชื่อคน หรือแม้แต่จอดรถไว้ที่ไหน สามีของฉันพูดว่า “สมองของผมมีพื้นที่จำกัด ผมต้องลบบางอย่างทิ้งไป ก่อนที่จะจำสิ่งใหม่ได้”

นักเทศน์พูดถูก มนุษย์มักลืม ดังนั้นเราจึงต้องการเครื่องเตือนความจำเพื่อช่วยให้เราจดจำสิ่งที่พระเจ้าทรงทำเพื่อเรา ชนชาติอิสราเอลมีปัญหาเช่นเดียวกับเรา แม้ว่าพวกเขาได้เห็นการอัศจรรย์มากมาย แต่พวกเขายังต้องถูกเตือนอยู่เสมอว่าพระเจ้าทรงห่วงใยพวกเขา ในเฉลยธรรมบัญญัติบทที่ 8 พระเจ้าทรงเตือนชนชาติอิสราเอลว่า พระองค์ทรงอนุญาตให้พวกเขาเผชิญความหิวโหยในถิ่นทุรกันดาร แต่พระองค์เลี้ยงดูพวกเขาด้วยสุดยอดอาหารที่แสนอัศจรรย์ทุกวัน ซึ่งก็คือมานา พระองค์ทำให้เสื้อผ้าของเขาไม่เปื่อยยุ่ย พระองค์ทรงนำพวกเขาผ่านถิ่นทุรกันดารที่เต็มไปด้วยงูและแมลงป่อง และทรงประทานน้ำจากก้อนหิน พวกเขาเรียนรู้ความถ่อมใจเมื่อตระหนักว่าพวกเขาต้องพึ่งในการดูแลและเลี้ยงดูของพระเจ้าเท่านั้น (ข้อ 2-4, 15-18)

ความสัตย์สุจริตของพระเจ้า “ดำรงอยู่ทุกชั่วชาติพันธุ์” (สดด.100:5) เมื่อใดก็ตามที่เราหลงลืม พวกเราสามารถคิดถึงการที่พระเจ้าทรงตอบคำอธิษฐานของเรา และนั่นเตือนเราถึงความประเสริฐและพระสัญญาอันสัตย์ซื่อของพระองค์