ผมสนใจสุสานรถ ผมชอบทำงานเกี่ยวกับรถ จึงมักเดินไปที่สุสานรถใกล้บ้าน ซึ่งเงียบสงบลมเย็นสบาย เต็มไปด้วยซากรถที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสมบัติล้ำค่าของใครสักคน บางครั้งผมก็สะดุดตากับรถสักคัน และคิดสงสัยว่าตลอด “ช่วงชีวิต” มันผจญภัยอะไรมาบ้างราวกับประตูสู่อดีต รถแต่ละคันมีเรื่องราวเล่าขานถึงความทะเยอทะยานของมนุษย์ที่อยากได้รุ่นใหม่ล่าสุดกับกาลเวลาที่ผันผ่านซึ่งไม่อาจหลีกเลี่ยง

แต่ผมมีความสุขเป็นพิเศษเมื่อได้ทำให้ชิ้นส่วนเก่าๆ กลับมาใช้ได้ เมื่อใดก็ตามที่ผมนำของที่ถูกโยนทิ้งแล้ว กลับมาใช้ใหม่ในรถที่ผมซ่อม ผมรู้สึกได้ชัยชนะเล็กๆ เหนือเวลาและความเสื่อมถอย

บางครั้งทำให้ผมคิดถึงพระดำรัสของพระเยซูในตอนท้ายของพระคัมภีร์ “เราสร้างสิ่งสารพัดขึ้นใหม่” (วว.21:5) ถ้อยคำเหล่านี้เล็งถึงการทรงสร้างใหม่ของพระเจ้า ซึ่งรวมถึงบรรดาผู้เชื่อทุกคนที่ต้อนรับพระเยซูก็เป็นผู้ที่ “ถูกสร้างใหม่” แล้วในพระองค์ (2 คร.5:17)

แล้ววันหนึ่งเราจะเข้าสู่พระสัญญาแห่งชีวิตนิรันดร์กับพระองค์ (ยน.14:3) อายุและโรคภัยจะไม่อาจทำร้ายเราได้อีก และเราจะได้ผจญภัยต่อในช่วงชีวิตนิรันดร์ เราแต่ละคนมีเรื่องราวที่ต้องบอกต่อคือ เรื่องราวของความรักและความสัตย์ซื่อขององค์พระผู้ช่วยให้รอดของเรา