ผมและพี่ชายน้องชายเติบโตขึ้นในแถบเชิงเขาที่เป็นป่า ในรัฐเวสท์เวอร์จิเนีย ซึ่งเป็นภูมิประเทศที่เหมาะอย่างยิ่งกับจินตนาการของเรา ไม่ว่าจะโหนเถาวัลย์แบบทาร์ซาน หรือสร้างบ้านบนต้นไม้อย่างครอบครัวโรบินสันชาวสวิตเซอร์แลนด์ เราเล่นเลียนแบบฉากในหนังสือหรือภาพยนตร์ สิ่งหนึ่งที่เราชอบคือการสร้างป้อมและทำเหมือนหลบภัยจากการโจมตี หลายปีต่อมาลูกๆ ของผมใช้ผ้าห่ม ผ้าปูที่นอน และหมอน สร้างเป็น “ที่หลบภัย”จากศัตรูในจินตนาการ ดูเหมือนคนเรามีสัญชาติญาณที่ต้องการที่หลบภัยซึ่งทำให้เรารู้สึกปลอดภัยได้

เมื่อดาวิดชาวอิสราเอลซึ่งเป็นนักประพันธ์เพลงสดุดีต้องการที่หลบภัย ท่านไม่ได้มองไปที่อื่นใดนอกจากพระเจ้า สดุดี17:8 ย้ำเตือนว่า “(พระเจ้า) ขอทรงรักษาข้าพระองค์ดังแก้วตา ทรงซ่อนข้าพระองค์ไว้ภายใต้ร่มปีกของพระองค์” เมื่อคุณใคร่ครวญเรื่องราวของดาวิดในพระคัมภีร์เดิม และภัยคุกคามที่ท่านได้เผชิญ ถ้อยคำเหล่านี้สำแดงให้เห็นว่าท่านมั่นใจในพระเจ้าอย่างน่าประหลาด ดาวิดเชื่อมั่นว่าความปลอดภัยที่แท้จริงอยู่ในพระเจ้า

เรามั่นใจเช่นนั้นได้เหมือนกัน พระเจ้าผู้สัญญาว่าจะไม่ละหรือทอดทิ้งเรา (ฮบ.13:5) เป็นพระเจ้าที่เราวางใจฝากชีวิตไว้ทุกวัน แม้เราจะอยู่ในโลกที่อันตราย แต่พระเจ้าของเราจะประทานสันติสุขและความมั่นใจแก่เรา ทั้งตอนนี้และตลอดไป พระองค์เป็นที่หลบภัยของเรา