ย้ายใจ
ข้อมูลสำมะโนประชากรของอเมริการะบุว่า ตลอดช่วงชีวิต ชาวอเมริกันย้ายที่อยู่โดยเฉลี่ย 11-12 ครั้ง ในปีที่ผ่านมามีประชากร 28 ล้านคนที่เก็บของ ย้าย และจัดของที่บ้านหลังใหม่
คุณมุ่งทางไหน?
อะไรกำหนดทิศทางชีวิตของเรา ครั้งหนึ่งผมเคยได้ยินคำตอบของคำถามนี้ ในที่ที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน คือชั้นเรียนขี่รถจักรยานยนต์ ผมและเพื่อนอยากขี่จักรยานยนต์จึงพากันไปเรียน ในการฝึกมีบทเรียนบทหนึ่งเรื่อง การเพ่งมองเป้าหมาย
พื้นฐานมั่นคงของความหวัง
บทเรียนเรื่องความเชื่ออาจมาจากที่ที่ไม่คาดคิด เช่นบทเรียนที่ผมได้รับจากสุนัขลาบราดอร์ รีทรีฟเวอร์สีดำหนัก 50 กิโลกรัมที่ชื่อ “แบร์” ของผม ชามโลหะใส่น้ำขนาดใหญ่ของแบร์วางอยู่มุมหนึ่งในห้องครัว เมื่อใดก็ตามที่น้ำหมด มันจะไม่เห่าหรือตะกุยชาม แต่จะนอนลงข้างๆ เงียบๆ และคอย บางครั้งก็ต้องรอหลายนาที แต่แบร์เรียนรู้ที่จะวางใจว่าในที่สุดผมจะเดินผ่าน มองเห็นมันและจะให้สิ่งที่มันต้องการ ความเชื่อเรียบง่ายของมันทำให้ผมนึกถึงตัวเองที่ต้องวางใจพระเจ้ามากขึ้น
เมื่อพระเจ้าทรงปฏิเสธ
เมื่อผมถูกเกณฑ์ทหารตอนอายุ 18 ปี เหมือนชายหนุ่มสิงคโปร์ทั่วไป ผมอธิษฐานอย่างหมดใจให้ได้ตำแหน่งที่สบาย อย่างเสมียนหรือพลขับ ผมยังหวังว่าจะได้งดเว้นจากการฝึกต่อสู้ที่หนักหน่วง แต่เมื่อผมอ่านพระคัมภีร์ในคืนหนึ่ง ผมสะดุดกับข้อความหนึ่ง “การที่มีคุณของเราก็พอแก่เจ้าแล้ว...” (2 คร.12:9)
ที่หลบภัย
ผมและพี่ชายน้องชายเติบโตขึ้นในแถบเชิงเขาที่เป็นป่า ในรัฐเวสท์เวอร์จิเนีย ซึ่งเป็นภูมิประเทศที่เหมาะอย่างยิ่งกับจินตนาการของเรา ไม่ว่าจะโหนเถาวัลย์แบบทาร์ซาน หรือสร้างบ้านบนต้นไม้อย่างครอบครัวโรบินสันชาวสวิตเซอร์แลนด์ เราเล่นเลียนแบบฉากในหนังสือหรือภาพยนตร์ สิ่งหนึ่งที่เราชอบคือการสร้างป้อมและทำเหมือนหลบภัยจากการโจมตี หลายปีต่อมาลูกๆ ของผมใช้ผ้าห่ม ผ้าปูที่นอน และหมอน สร้างเป็น “ที่หลบภัย”จากศัตรูในจินตนาการ ดูเหมือนคนเรามีสัญชาติญาณที่ต้องการที่หลบภัยซึ่งทำให้เรารู้สึกปลอดภัยได้
