ช่วงปี 1960 วงคิงสตัน ทรีโอ ได้ออกเพลงที่ชื่อว่า “เดสเสิร์ท พีท” เป็นเรื่องโคบาลกระหายน้ำที่ข้ามทะเลทรายจนมาเจอที่ปั๊มน้ำมือโยก มีข้อความที่เดสเสิร์ท พีทเขียนแนะนำไว้ว่า อย่าดื่มน้ำจากเหยือกนี้ แต่ให้ใช้น้ำในเหยือกทำให้ปั๊มเริ่มทำงาน

โคบาลคนนี้ปฏิเสธความต้องการที่จะดื่มน้ำนั้น และใช้น้ำตามคำแนะนำ รางวัลของการเชื่อฟังคือเขาได้ดื่มน้ำเย็นที่มีล้นเหลือจนพึงพอใจ หากเขาไม่มีความเชื่อ เขาคงได้ดื่มแค่น้ำในเหยือกนั้น ซึ่งทั้งอุ่นและไม่เพียงพอ

เรื่องนี้ทำให้ผมนึกถึงตอนที่อิสราเอลอยู่ในถิ่นทุรกันดาร เมื่อพวกเขากระหายน้ำมาก (อพย.17:1-7) โมเสสทูลต่อพระเจ้า พระองค์ตรัสสั่งให้ท่านใช้ไม้เท้าตีศิลาที่โฮเรบ โมเสสเชื่อและปฏิบัติตาม น้ำจึงไหลพุ่งออกมาจากหิน

น่าเศร้าที่อิสราเอลไม่ได้ประพฤติตามแบบอย่างแห่งความเชื่อของโมเสสอย่างเสมอต้นเสมอปลาย ในที่สุด “เขาไม่ได้รับประโยชน์จากข่าวอันประเสริฐ เพราะเขาไม่เชื่อ” (ฮบ.4:2)

บางครั้งชีวิตก็อาจเป็นเหมือนทะเลทรายที่แห้งแล้ง แต่พระเจ้าสามารถดับความกระหายฝ่ายวิญญาณของเราในสถานการณ์ที่ไม่แน่นอนที่สุด เมื่อเราเชื่อวางใจในพระสัญญาในพระคำของพระเจ้า เราก็สามารถมีประสบการณ์กับแม่น้ำซึ่งมีน้ำธำรงชีวิตและพระคุณสำหรับความต้องการของเราในแต่ละวัน