บทเพลงนมัสการเก่าแก่บทหนึ่งที่ผมชอบมากคือเพลง “ขอพระพรจากเบื้องบนลงมา” ซึ่งประพันธ์ขึ้นในปี 1757 โดยโรเบิร์ต โรบินสัน วัย 22 ปี มีเนื้อเพลงประโยคหนึ่งที่จับใจ และผลักดันให้ผมต้องสำรวจตัวเอง ประโยคนั้นบอกว่า “พระองค์ทรงรักข้าเสมอไปแต่ข้าเผลอมักลืมพระคุณ” บางครั้งผมก็รู้สึกเช่นนี้ บ่อยครั้งที่ผมพบว่าตัวเองวอกแวกและออกนอกทาง แทนที่จะให้หัวใจและความคิดจดจ่อที่องค์พระผู้ช่วยให้รอด ผู้ทรงรักผมและประทานพระองค์เองเพื่อผม ไม่ได้มีเพียงโรเบิร์ต โรบิน-สัน กับผมเท่านั้นที่เป็นเช่นนี้

ในช่วงที่เราออกนอกลู่นอกทาง ใจจริงของเราไม่ได้ต้องการแยกจากพระองค์ แต่เราเป็นเช่นเดียวกับเปาโล คือมักทำสิ่งที่เราไม่ต้องการทำ (โรม 7:19) และเราก็ปรารถนาอย่างยิ่งที่จะหันกลับมาหาองค์พระผู้เลี้ยงจิตใจของเรา ผู้ทรงสามารถนำเราเข้าใกล้พระองค์ ดาวิดบรรยายถึงความพยายามนี้ ในบทเพลงสรรเสริญอันยิ่งใหญ่ของท่าน ในพระธรรมสดุดี 119 ว่า “ข้าพระองค์แสวงพระองค์ด้วยสุดใจของข้าพระองค์ ขออย่าให้ ข้าพระองค์หลงไปจากพระบัญญัติของพระองค์” (สดุดี 119:10)

แม้หัวใจของเราปรารถนาจะแสวงหาพระเจ้า แต่บางครั้งสิ่งเย้ายวนในชีวิตกลับดึงเราออกห่างจากพระองค์และพระวจนะของพระองค์ ช่างน่ายินดีที่เรามีพระบิดาบนสวรรค์ผู้ทรงอดกลั้นพระทัย เปี่ยมด้วยพระเมตตา พระคุณของพระองค์มีเพียงพอเสมอ แม้เวลาที่เรามีแนวโน้มว่าจะหลงหาย! – BC