“เต็นท์นี้อ่อนแรงแล้ว!” พอลเพื่อนของผมผู้เป็นศิษยาภิบาลของคริสตจักรในกรุงไนโรบี ประเทศเคนย่าพูดขึ้น ตั้งแต่ปี 2015 สมาชิกคริสตจักรนมัสการร่วมกันในสถานที่คล้ายเต็นท์ ตอนนี้พอลเขียนว่า “เต็นท์ของเราขาดและมันรั่วเมื่อฝนตก”

คำพูดของเพื่อนผมเกี่ยวกับโครงสร้างของเต็นท์ที่อ่อนแอนั้นทำให้เรานึกถึงคำพูดของอัครทูตเปาโลเกี่ยวกับความเปราะบางในการดำรงอยู่ของมนุษย์ “กายภายนอกของเรากำลังทรุดโทรมไป…เราผู้อาศัยในร่างกายนี้จึงครวญคร่ำเป็นทุกข์” (2คร.4:16; 5:4)

แม้เราจะรับรู้ได้ถึงความเปราะบางในการดำรงอยู่ของมนุษย์ตั้งแต่ช่วงต้นของชีวิต แต่เราจะตระหนักรู้ถึงมันมากขึ้นเมื่ออายุของเราเพิ่มขึ้น ที่จริงแล้วเวลาขโมยหลายสิ่งไปจากเราโดยไม่รู้ตัว กำลังแห่งวัยหนุ่มสาวพ่ายแพ้ต่อความเป็นจริงแห่งวัยชราอย่างห้ามไม่ได้ (ดู ปญจ.12:1-7) ร่างกายหรือเต็นท์ของเรานั้นเริ่มอ่อนแรงแล้ว

แต่ร่างกายที่อ่อนแรงไม่จำเป็นว่าจะต้องมีความเชื่อที่อ่อนแรง ความหวังและหัวใจของเราไม่จำเป็นต้องร่วงโรยไปเมื่อเราแก่ชราลง เปาโลกล่าวว่า “เหตุฉะนั้นเราจึงไม่ย่อท้อ” (2คร.4:16) พระองค์ผู้ทรงสร้างร่างกายของเราได้ประทับอยู่ที่นั่นด้วยโดยทางพระวิญญาณของพระองค์ และเมื่อร่างกายนี้ไม่สามารถรับใช้เราได้อีกต่อไป เราจะมีที่อาศัยที่จะไม่แตกสลายหรือเจ็บปวด แต่เราจะมี “ที่อาศัยซึ่งพระเจ้าทรงโปรดประทานให้ ตั้งอยู่เป็นนิตย์ในสวรรค์”