เมื่อลูกชายของฉันย่างเข้าขวบปีที่สาม ฉันต้องเข้ารับการผ่าตัดซึ่งต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือนหรือมากกว่านั้นเพื่อฟื้นฟูสุขภาพ ก่อนเข้าสู่กระบวนการ ฉันมองเห็นภาพตัวเองนอนอยู่บนเตียงขณะที่มีจานสกปรกมากมายวางอยู่ในอ่างล้างจาน ฉันไม่มั่นใจว่าจะดูแลเด็กวัยกำลังซนอย่างไร และวาดภาพตัวเองกำลังยืนทำอาหารอยู่หน้าเตาให้กับครอบครัวไม่ออก ฉันหวาดกลัวว่าความอ่อนแอของฉันจะส่งผลกระทบต่อวิถีการดำเนินชีวิตของพวกเรา

พระเจ้าทรงจงใจทำให้กองทหารของกิเดโอนอ่อนแอลงก่อนที่กองทัพของท่านจะเผชิญหน้ากับชาวมีเดียน ประการแรก คนที่หวาดกลัวได้รับอนุญาตให้จากไป ชายสองหมื่นสองพันคนได้กลับบ้าน (วนฉ.7:3) ต่อมาจากหนึ่งหมื่นคนที่เหลืออยู่ มีเพียงผู้ที่ใช้มือวักน้ำขึ้นดื่มที่อยู่ต่อได้ เหลือผู้ชายเพียงสามร้อยคน แต่ความเสียเปรียบนี้ป้องกันชนชาติอิสราเอลจากการพึ่งพากำลังของพวกเขาเอง (ข้อ 5-6) พวกเขาจึงไม่อาจพูดได้ว่า “มือของเราเองได้กู้เราไว้” (ข้อ 2)

เราหลายคนเคยประสบกับเวลาที่เรารู้สึกหมดพลังและอ่อนล้า เมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้นกับฉัน ฉันจึงได้ตระหนักว่าฉันต้องการพระเจ้ามากเพียงใด พระองค์ทรงเสริมกำลังภายในใจฉันโดยพระวิญญาณของพระองค์ และภายนอกผ่านการช่วยเหลือของเพื่อนๆและครอบครัว ฉันต้องปล่อยวางการพึ่งพาตัวเองลงชั่วคราว แต่สิ่งนี้สอนฉันให้พึ่งพาในพระเจ้ามากกว่าเดิม เพราะ “ความอ่อนแอมีที่ไหน เดชของเรา [พระเจ้า]ก็มีฤทธิ์ขึ้นเต็มขนาดที่นั่น” (2คร.12:9) เรามีความหวังได้แม้ในยามที่เราไม่สามารถพึ่งพาตัวเราเอง