ชื่อของเขาคือ ดะนิอัน และเขาถือว่าตัวเองเป็นนักเรียนของโลกใบนี้ เขาพูดถึงประเทศและเมืองที่เขาเคยเดินทางผ่านมาว่า “นี่คือโรงเรียนที่ใหญ่มาก” ในปี 2016 เขาเริ่มต้นการเดินทางสี่ปีด้วยจักรยานเพื่อพบปะและเรียนรู้จากผู้คน เมื่อมีอุปสรรคด้านภาษา เขาพบว่าบางครั้งผู้คนสามารถเข้าใจกันได้โดยเพียงแค่มองหน้ากัน นอกจากนี้เขายังใช้แอปพลิเคชั่นแปลภาษาในโทรศัพท์เพื่อช่วยในการสื่อสาร เขาไม่ได้วัดคุณค่าการเดินทางของเขาด้วยจำนวนระยะทาง หรือตามจำนวนสถานที่ที่ได้เห็น แต่เขาวัดคุณค่าจากผู้คนที่ได้ทิ้งร่องรอยแห่งความประทับใจไว้ให้เขา “ผมอาจไม่รู้ภาษาของคุณ แต่ผมอยากรู้ว่าคุณเป็นใคร”

ช่างเป็นโลกที่กว้างใหญ่ แต่พระเจ้าทรงรู้จักทุกสิ่งและทุกคนในโลกนี้เป็นอย่างดีในทุกด้าน ดาวิดผู้เขียนสดุดีรู้สึกยำเกรงพระเจ้าเมื่อท่านได้พิจารณาถึงทุกสิ่งที่เป็นฝีพระหัตถ์ของพระองค์ ทั้งการทรงสร้างฟ้าสวรรค์ ดวงจันทร์และดวงดาว (สดด.8:3) ท่านประหลาดใจว่า “มนุษย์เป็นผู้ใดเล่าซึ่งพระองค์ทรงระลึกถึงเขา” (ข้อ 4)

พระเจ้าทรงรู้จักคุณอย่างลึกซึ้งยิ่งกว่าใครจะสามารถทำได้ และพระองค์ทรงห่วงใยคุณ เราทำได้เพียงตอบสนองว่า “ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้าของบรรดาข้าพระองค์ พระนามของพระองค์สูงส่งยิ่งนักทั่วทั้งแผ่นดินโลก” (ข้อ 1,9)