ผมโตมาในโบสถ์ที่เต็มไปด้วยธรรมเนียม ธรรมเนียมหนึ่งคือเมื่อสมาชิกครอบครัวหรือเพื่อนที่รักเสียชีวิต จากนั้นไม่นานที่ม้านั่งหรือภาพวาดที่ผนังตรงโถงทางเดินในโบสถ์มักจะมีแผ่นทองเหลืองจารึกว่า “เพื่อระลึกถึง…” จารึกชื่อของผู้จากไป ป้ายมันวาวนี้ย้ำเตือนถึงชีวิตหนึ่งที่จากไป ผมประทับใจอนุสรณ์เหล่านี้จนถึงทุกวันนี้ แต่ในขณะเดียวกันผมก็ได้คิดด้วยว่าป้ายเหล่านี้เป็นวัตถุและเป็นสิ่ง “ไม่มีชีวิต” มีวิธีไหนที่จะเพิ่มความ “มีชีวิต” ให้กับอนุสรณ์เหล่านี้ได้บ้าง

หลังจากมรณกรรมของโยนาธาน เพื่อนรักดาวิดอยากจะระลึกถึงและรักษาสัญญาที่มีต่อเพื่อน (1 ซมอ.20:12-17) แทนที่ดาวิดจะเพียงแค่มองหาสิ่งที่เป็นวัตถุ ดาวิดแสวงหาและพบสิ่งที่เกี่ยวข้องกับชีวิตอย่างยิ่งคือโอรสของโยนาธาน (2 ซมอ.9:3) การตัดสินใจของดาวิดนั้นน่าทึ่ง พระองค์เลือกสำแดงสัจกรุณา (ข้อ 1) ต่อเมฟีโบเชท (ข้อ 6-7) ในรูปแบบของการมอบคืนทรัพย์สิน (“ที่ดินทั้งหมดของซาอูลปู่ของท่าน”) และการจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม (“ท่านจงรับประทานอาหารอยู่ที่โต๊ะของเราเสมอไป”)

เมื่อเราระลึกถึงผู้ที่จากไปโดยจัดทำแผ่นจารึกหรือภาพวาด ขอให้เราระลึกถึงตัวอย่างของดาวิดด้วย ที่เผื่อแผ่ความกรุณาสู่ผู้ที่ยังมีชีวิต