ในฐานะที่เป็นแม่ที่มีลูกเล็ก บางครั้งฉันก็มักตื่นตระหนก ปฏิกิริยาแรกของฉันคือโทรศัพท์หาแม่และถามว่าจะทำอย่างไรกับอาการแพ้ของลูกชายหรืออาการไอของลูกสาว

แม่เป็นแหล่งความรู้ที่ดี แต่เมื่อฉันอ่านสดุดี ฉันก็ได้คิดว่าเราต้องการความช่วยเหลือที่มนุษย์ให้ไม่ได้อยู่เนืองๆ ในสดุดี 18 ดาวิดตกอยู่ในอันตรายร้ายแรง ท่านหวาดกลัว เฉียดใกล้ความตายและทุกข์ทรมาน ท่านร้องทูลพระเจ้า

ดาวิดกล่าวได้ว่า “ข้าพระองค์รักพระองค์”เพราะท่านเข้าใจว่าพระเจ้าทรงเป็นป้อมปราการ พระศิลาและผู้ช่วยกู้ (สดุดี 18:1-2) พระเจ้าทรงเป็นโล่ เป็นความรอด เป็นที่กำบังเข้มแข็ง บางทีเราอาจไม่เข้าใจคำสรรเสริญของดาวิด เพราะเราไม่เคยมีประสบการณ์การช่วยเหลือจากพระเจ้า อาจเป็นเพราะว่าเราโทรศัพท์หาที่ปรึกษาก่อนจะขอคำแนะนำหรือความช่วยเหลือจากพระองค์

แน่นอนว่าพระเจ้าทรงวางคนอื่นๆ ไว้ในชีวิตของเราเพื่อให้ความช่วยเหลือและปลอบโยน แต่ขอให้เราไม่ลืมที่จะอธิษฐานด้วย พระเจ้าทรงได้ยินเรา เช่นที่ดาวิดร้องว่า “จากพระวิหารของพระองค์ พระองค์ทรงสดับเสียงของข้าพเจ้า และเสียงร้องของข้าพเจ้าได้ยินไปถึงพระกรรณของพระองค์” (สดุดี 18:6) เมื่อเราเข้าหาพระเจ้า เราก็ร้องเพลงร่วมกับดาวิดและมีพระองค์เป็นศิลา ป้อมปราการและผู้ช่วยกู้ของเรา

ครั้งต่อไปที่คุณคว้าโทรศัพท์ อย่าลืมอธิษฐานด้วย