ความทุกข์อย่างหนึ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตเรา คือการที่เราจดจ่ออยู่กับสิ่งที่เราต้องการขณะนั้น จนลืมนึกถึงสิ่งที่เรามีอยู่แล้ว ผมคิดถึงเรื่องนี้เมื่อคณะนักร้องคริสตจักรขับร้องบทเพลง จากสดุดี 103 “จิตใจของข้าเอ๋ยจงถวายสาธุการแด่พระเจ้า และอย่าลืมพระราชกิจอันมีพระคุณทั้งสิ้นของพระองค์” (สดุดี 103:2) พระเจ้าทรงเป็นผู้ทรงอภัย ผู้ทรงรักษาโรค ผู้ทรงไถ่ ผู้ทรงจัดเตรียม ผู้ประทานความพึงพอใจและชีวิตให้แก่เรา (สดุดี 103:4-5) เราย่อมไม่ลืมสิ่งเหล่านี้ แต่เราก็มักจะลืมเมื่อเหตุการณ์ในชีวิตประจำวันหันเหความสนใจของเราไปยังความจำเป็นเร่งด่วน ความล้มเหลวที่เกิดขึ้น และสถานการณ์ที่ดูจะควบคุมไม่ได้

ผู้เขียนสดุดีย้ำว่า “พระเจ้าทรงพระกรุณาและมีพระคุณ…มิได้ทรงกระทำต่อเราตามเรื่องบาปของเรา หรือทรงสนองตามบาปผิดของเรา เพราะว่าฟ้าสวรรค์สูงเหนือแผ่นดินเท่าใด ความรักมั่นคงของพระองค์ที่มีต่อบรรดาคนที่เกรงกลัวพระองค์ก็ใหญ่ยิ่งเท่านั้น” (สดุดี 103:8;10-11)

ในการดำเนินชีวิตด้วยความเชื่อ เราถ่อมใจมาหาพระเยซูคริสต์ เพราะเราไม่คู่ควร เราได้รับพระคุณ และความรักของพระองค์อย่างท่วมท้นแม้ไม่มีสิทธิ์ เราจึงระลึกถึงพระราชกิจอันมีพระคุณทั้งสิ้นของพระองค์

“จิตใจของข้าเอ๋ย จงถวายสาธุการแด่พระเจ้า และทั้งสิ้นที่อยู่ภายในข้า จงถวายสาธุการแด่พระนามบริสุทธิ์ของพระองค์” (สดุดี 103:1)