บ่ายวันหนึ่งผมคุยกับเพื่อนที่ผมนับถือเป็นพี่เลี้ยงฝ่ายวิญญาณ เรื่องการใช้พระนามพระเจ้าอย่างไม่สมควร ตามที่พระบัญญัติข้อที่สามบอกว่า “อย่าออกพระนามพระเจ้าของเจ้าอย่างไม่สมควร” (อพยพ 20:7) เราอาจคิดว่าหมายถึงการนำพระนามไปใช้สบถหรือพูดพล่อยๆ แต่พี่เลี้ยงของผมได้สอนผมเรื่องความเชื่อที่แท้จริง เขาให้คิดดูว่ามีทางไหนอีกบ้างที่เราดูหมิ่นพระนามของพระเจ้า

เวลาที่ผมปฏิเสธคำแนะนำของคนอื่นและพูดว่า “พระเจ้าบอกให้ผมไปทางนี้” ผมก็ใช้พระนามในทางที่ผิด หากผมทำเพื่อให้คนอื่นยอมรับความต้องการของผม

เวลาที่ผมใช้พระวจนะนอกบริบทเพื่อพยายามสนับสนุนความคิดที่ผมอยากให้เป็น ผมก็กำลังใช้พระนามของพระเจ้าอย่างไร้ความหมาย

เมื่อผมสอน เขียน หรือพูดจากพระวจนะอย่างไม่ระมัดระวัง ผมก็ใช้พระนามในทางที่ไม่ถูกต้อง

นักเขียน จอห์น ไพเพอร์ นำเสนอความคิดในเรื่องนี้ไว้ว่า “สิ่งสำคัญคือ…’อย่าให้พระนามไร้ความหมาย’…อย่าทำให้คุณค่าและพระสง่าราศีของพระเจ้าหายไป” ไพเพอร์บอกว่า เราใช้พระนามแบบผิดๆ เมื่อเรา “กล่าวถึงพระเจ้าในแบบที่ทำให้พระองค์ไร้ค่าหรือไม่มีความสำคัญ”

เพื่อนของผมท้าทายให้ผมถวายเกียรติแด่พระนามของพระเจ้าและระมัดระวังมากขึ้นในการใช้พระคำของพระองค์อย่างรอบคอบและถูกต้อง ไม่เช่นนั้นก็เท่ากับว่าผมทำให้พระองค์เสื่อมเสีย