หลายปีก่อน ผมกับเพื่อนตั้งใจไปปีนเขาวิทนีย์ ซึ่งมีความสูง 14,505 ฟุต และเป็นภูเขาที่สูงที่สุดในอเมริกา เราไปถึงเชิงเขาช่วงพลบค่ำกางถุงนอน นอนที่ค่ายพักแรม พยายามข่มตาหลับก่อนจะเริ่มปีนเขา เมื่อแสงแรกมาถึงการปีนเขาวิทนีย์ไม่ใช่การปีนจริงๆ แต่เป็นการเดินตามทางขึ้นเขายาว 17.7 กิโลเมตร โดยไม่หยุดพัก

การปีนเขาแม้จะยากลำบาก แต่ก็ทำให้เบิกบานใจ เพราะมีทิวทัศน์ที่งดงามทะเลสาบสีฟ้า และทุ่งหญ้าเขียวชอุ่มสวยงามอยู่ตลอดเส้นทาง แต่หนทางยาวไกลและน่าเหน็ดเหนื่อย เป็นบททดสอบขาและปอด ผมคิดจะหันหลังกลับเมื่อเวลาผ่านไปและหนทางข้างหน้าดูยาวไกลไม่สิ้นสุด

แต่เมื่อผมเห็นยอดเขาเป็นครั้งคราวและตระหนักว่าแต่ละก้าวกำลังนำผมให้เข้าใกล้ขึ้นอีกก้าว หากผมเดินต่อไปผมก็จะไปถึง ความคิดนี้ทำให้ผมสามารถเดินต่อได้

เปาโลยืนยันกับเราว่า “เวลาที่เราจะรอดนั้นใกล้กว่าเวลาที่เราได้เริ่มเชื่อนั้น” (รม.13:11) ทุกวันนำเราเข้าใกล้วันอันยิ่งใหญ่ขึ้นอีกวัน วันที่เราไปถึง “ยอดเขา” และเห็นพระพักตร์องค์พระผู้ช่วยให้รอด ความคิดนี้จะทำให้เราก้าวเดินต่อไปได้