อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์อาจเคยกล่าวไว้ว่า “มีอยู่สองสิ่งที่ไม่สิ้นสุด นั่นคือจักรวาลและความโง่เขลาของมนุษย์ แต่ผมไม่แน่ใจเท่าใดนักว่าจักรวาลเป็นเช่นนั้น” น่าเศร้าที่หลายครั้งดูเหมือนเราทำตัวเองให้ตกอยู่ในสถานการณ์โง่เขลาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความเสียหายที่เกิดจากความโง่เขลาและปัญหาที่ตามมาก็ดูจะมีมากมายไม่สิ้นสุด

ในเวลาแห่งความเสียใจนี้เอง ที่ดาวิดถ่ายทอดความทุกข์ใจและการคร่ำครวญของท่านต่อพระเจ้าในสดุดี 38 ขณะที่ท่านย้อนดูความล้มเหลวของตัวเอง รวมทั้งผลลัพธ์อันเจ็บปวดที่ท่านต้องเผชิญ เพราะความล้มเหลวเหล่านั้นกษัตริย์ดาวิดตรัสไว้อย่างน่าคิดว่า “เพราะความโง่เขลาของข้าพระองค์ บาดแผลของข้าพระองค์จึงเหม็นและเน่าเปื่อย” (สดุดี 38:5) แม้ผู้เขียนสดุดีจะไม่ได้ให้รายละเอียดว่า สิ่งที่ท่านทำหรือบาดแผลที่แย่ลงของท่านคืออะไร แต่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจน คือ ดาวิดรู้ว่าความโง่เขลาของตัวเองเป็นต้นเหตุ

ทางออกสำหรับความโง่เขลาที่สร้างความเสียหายเช่นนั้นคือ การรับเอาสติปัญญาของพระเจ้า สุภาษิต 9:10 เตือนเราว่า “ความยำเกรงพระเจ้าเป็นที่เริ่มต้นของปัญญา และซึ่งรู้จักองค์บริสุทธิ์ เป็นความรอบรู้” มีเพียงหนทางเดียวเท่านั้นคือการยอมให้พระเจ้าเปลี่ยนแปลงเรา ที่เราจะสามารถเอาชนะการตัดสินใจผิดๆ ที่สร้างปัญหาตามมาได้ การทรงนำด้วยความรักของพระเจ้า ทำให้เราสามารถเดินไปตามทางแห่งปัญญาของพระองค์ได้-BC