ทุกปี เมื่อฉันเอาที่ให้อาหารนกฮัมมิงเบิร์ดออกมา เจ้านกตัวเล็กจอมวุ่นวายก็จะเริ่มต่อสู้กันเพื่อแย่งตำแหน่งที่จะดูดน้ำหวานแม้จะมีที่นั่งรอบ “โต๊ะ” ถึงสี่ที่ แต่พวกนกก็ยังจะสู้กันเพื่อแย่งที่ที่เพื่อนของมันใช้อยู่ ทั้งที่แหล่งจ่ายอาหารแต่ละจุดก็มาจากที่เดียวกัน คือขวดน้ำหวานที่อยู่ด้านล่างของที่ให้อาหาร ฉันรู้ว่าทุกจุดที่จ่ายน้ำหวานก็เหมือนๆ กัน ฉันจึงส่ายหัวเพราะความตะกละของมัน

แต่แล้วฉันก็สงสัยว่า ทำไมฉันมองเห็นความตะกละของนกได้ง่ายกว่าเห็นความตะกละของตนเอง ฉันมักต้องการที่นั่งของคนอื่นใน “โต๊ะของพระเจ้า” แม้ฉันจะรู้ว่าของประทานอันดีทุกอย่างมาจากแหล่งเดียวกัน นั่นคือจากพระเจ้าและยังรู้ด้วยว่าของประทานจากพระองค์จะไม่มีวันหมด เพราะพระเจ้าทรงสามารถจัดเตรียมสำรับให้แก่เราแม้เมื่ออยู่ต่อหน้าต่อตาศัตรูของเรา (สดด.23:5) เหตุใดเราจึงกังวลว่าคนอื่นจะได้สิ่งดีในชีวิตที่เราอยากได้

องค์พระผู้เป็นเจ้าสามารถประทาน “ทุกสิ่งทุกอย่างเพียงพอสำหรับตัว”เพื่อเราจะมี “สิ่งของบริบูรณ์สำหรับงานที่ดีทุกอย่าง” (2 คร.9:8) เมื่อเราตระหนักว่าสิ่งสำคัญในงานของเรา คือพันธกิจแห่งพระคุณของพระเจ้า (1 ปต.4:10) เราก็จะหยุดต่อสู้เพื่อแย่งชิงตำแหน่งของผู้อื่น และจะขอบพระคุณพระองค์สำหรับตำแหน่งที่พระเจ้าทรงตั้งเราไว้ เพื่อให้เรารับใช้ผู้อื่นในพระนามของพระองค์ – JAL