บทความที่ฉันมักจะหยิบมาอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีกมีชื่อว่า “ทำงานจนไม่ต้องมีชื่อ (นิรนาม)” ของเจน โยเลน ฉันตัดมาจากนิตยสารฉบับหนึ่งเธอเขียนว่า “นักเขียนที่ดีที่สุดคือคนที่จิตใจเบื้องลึกแล้วปรารถนาจะใช้นามปากกาลงท้ายเพียงว่า ‘นิรนาม’ เพราะเรื่องราวที่ถ่ายทอดย่อมสำคัญกว่าตัวผู้เล่า”

เรื่องราวที่เราถ่ายทอดคือเรื่องของพระเยซู พระผู้ช่วยให้รอดซึ่งสละชีวิตของพระองค์ให้เรา เราและผู้เชื่อคนอื่นๆ จึงมีชีวิตอยู่ร่วมกันเพื่อพระองค์และแบ่งปันความรักของพระองค์ให้กับผู้อื่น

โรม 12:3-21 กล่าวถึงท่าทีที่ถ่อมใจและมีความรักว่าควรจะปรากฏไปในทุกความสัมพันธ์ที่เรามีต่อกัน เราที่เป็นสาวกของพระคริสต์ “อย่าคิดถือตัวเกินที่ตนควรจะคิดนั้น แต่จงคิดให้ถ่อมสุขุมสมกับขนาดความเชื่อที่พระเจ้าได้ทรงโปรดประทานแก่ท่าน… จงรักกันฉันพี่น้อง ส่วนการที่ให้เกียรติแก่กันและกันนั้น จงถือว่าผู้อื่นดีกว่าตัว” (ข้อ 3,10)

ความภูมิใจกับความสำเร็จในอดีต ทำให้เรามองไม่เห็นของประทานของผู้อื่น ความเย่อหยิ่งอาจทำลายอนาคตได้

ยอห์นผู้ให้บัพติศมาซึ่งมีหน้าที่เตรียมทางให้กับพระเยซูกล่าวว่า “พระองค์ต้องทรงยิ่งใหญ่ขึ้น แต่ข้าพเจ้าต้องด้อยลง” (ยน.3:30)

พระคำข้อนี้สมควรเป็นคำขวัญประจำใจเราทุกคน