อยู่อย่างนิรนาม

บทความที่ฉันมักจะหยิบมาอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีกมีชื่อว่า “ทำงานจนไม่ต้องมีชื่อ (นิรนาม)” ของเจน โยเลน ฉันตัดมาจากนิตยสารฉบับหนึ่งเธอเขียนว่า “นักเขียนที่ดีที่สุดคือคนที่จิตใจเบื้องลึกแล้วปรารถนาจะใช้นามปากกาลงท้ายเพียงว่า ‘นิรนาม’ เพราะเรื่องราวที่ถ่ายทอดย่อมสำคัญกว่าตัวผู้เล่า”