นักวาดภาพล้อเลียนตั้งกระดานวาดรูปตามสถานที่สาธารณะและวาดรูปผู้คนที่ยินดีจ่ายเงินเล็กๆ น้อยๆ เพื่อให้ได้รูปขำขันของตนเอง ภาพเหล่านั้นดูสนุกสนานเพราะมีการเน้นลักษณะบางอย่างให้โดดเด่นเกินจริง นำเสนอตัวตนของคนนั้นในแบบขำขัน

แต่ภาพล้อเลียนพระเจ้าไม่ใช่เรื่องน่าขำ การนำเอาพระลักษณะอย่างหนึ่งของพระเจ้ามาขยายจนเกินจริงจะทำให้เกิดภาพบิดเบือนที่คนอื่นเข้าใจผิดได้ง่ายๆ ภาพบิดเบือนของพระเจ้ากลายเป็นเรื่องเล่นๆ เหมือนกับภาพล้อเลียน คนที่เห็นพระเจ้าเป็นเพียงผู้พิพากษาขี้โมโห และเอาแต่ใจ จะถูกคนที่เน้นเรื่องความเมตตาล่อให้หลงได้ง่าย คนที่เห็นพระเจ้าเป็นคุณปู่ใจดีจะไม่ยอมรับการถูกพิพากษา คนที่เห็นเรื่องของพระเจ้าเป็นเพียงแนวคิดทางปรัชญามากกว่าเป็นพระเจ้าผู้ทรงพระชนม์อยู่และเปี่ยมด้วยความรักในที่สุดจะเห็นว่าแนวคิดอื่นน่าสนใจกว่า ผู้ที่เห็นพระเจ้าเป็นเพื่อนรัก มักจะทิ้งพระองค์ไปเมื่อได้พบเพื่อนที่เขาชอบมากกว่า

พระเจ้าประกาศว่าพระองค์ทรงพระกรุณาและทรงกอปรด้วยพระคุณ แต่ทรงเที่ยงธรรมในการลงโทษผู้ที่ทำผิดบาปด้วย (อพย.34:6-7)

เมื่อเราสำแดงความเชื่อเป็นการกระทำ เราจำเป็นต้องหลีกเลี่ยงการมองพระเจ้าเฉพาะลักษณะที่เราชอบใจเท่านั้น เราต้องนมัสการพระองค์ตลอดทั้งสิ้น ไม่ใช่เลือกแค่สิ่งที่เราชอบ