ผมเข้าคิวจ่ายเงินในร้านค้าแถวบ้านและมองไปรอบๆ เห็นวัยรุ่นที่โกนศีรษะและเจาะจมูก เมื่อมองผ่านชั้นวางอาหารว่างไป คนหนึ่งกำลังซื้อเนื้อสเต็ก แอสพารากัสและมันฝรั่ง หญิงชรากำลังเลือกพีชและสตรอเบอร์รี่ พระเจ้าทรงรู้จักชื่อของคนเหล่านี้หรือ ผมถามตัวเอง พวกเขาสำคัญต่อพระองค์จริงหรือ

พระผู้สร้างสิ่งสารพัดคือพระผู้สร้างมนุษย์ทุกคน เราแต่ละคนมีค่าควรที่พระองค์จะสนใจและรัก พระเจ้าทรงสำแดงความรักนั้นโดยพระองค์เอง ทั้งบนเนินเขาขรุขระในอิสราเอลและสุดท้ายคือบนไม้กางเขน

เมื่อพระเยซูเข้ามาในโลกอย่างผู้รับใช้ ทรงแสดงให้เห็นว่าพระหัตถ์ของพระเจ้าไม่ได้ใหญ่เกินไปสำหรับคนต่ำต้อยที่สุดในโลก เป็นพระหัตถ์ที่สลักชื่อเราทุกคน พร้อมกับรอยแผลซึ่งเป็นราคาของความรักมากมายที่ทรงมีต่อเรา

เมื่อใดที่พบว่าผมจมอยู่กับความเวทนาตนเอง และเต็มด้วยความเจ็บปวดเพราะเดียวดายดังอธิบายไว้ชัดเจนในพระธรรมเช่น โยบและปัญญาจารย์ ผมจะอ่านพระกิตติคุณที่เป็นเรื่องราวและพระราชกิจของพระเยซู หากผมสรุปว่าการมีชีวิตอยู่ “ภายใต้ดวงอาทิตย์” (ปญจ.1:3) ของผมไม่ได้มีความสำคัญต่อพระเจ้า ก็แสดงว่าผมขัดแย้งกับวัตถุประสงค์หลักข้อหนึ่งที่พระเจ้าเสด็จมาในโลก พระเยซูจึงเป็นคำตอบของคำถามที่ว่าฉันสำคัญหรือ?