ขณะยืนอยู่ข้างเตียงของเพื่อนในห้องผู้ป่วยฉุกเฉิน ผมรู้สึกสงสารเมื่อได้ยินเสียงร้องอันทุกข์ทรมานของผู้ป่วยคนอื่นๆ ขณะที่อธิษฐานเผื่อเพื่อนและผู้ป่วยเหล่านี้ ผมตระหนักว่าชีวิตในโลกนี้ช่างสั้นนัก ผมคิดถึงเพลงเก่าๆ ของจิม รีฟส์ที่พูดถึงว่าโลกนี้ไม่ใช่บ้านของเรา แต่เป็น “เพียงแค่ทางผ่าน”

โลกของเราเต็มไปด้วยความอ่อนล้า เจ็บปวด หิวโหย หนี้สิน ความยากจน โรคภัย และความตาย เพราะเราต้องใช้ชีวิตในโลกเช่นนี้ คำเชิญของพระเยซูจึงเหมาะกับเวลาและสถานการณ์ “บรรดาผู้ทำงานเหน็ดเหนื่อยและแบกภาระหนัก จงมาหาเรา และเราจะให้ท่านทั้งหลาย หายเหนื่อยเป็นสุข” (มัทธิว 11:28) เราต้องการพักผ่อน

แทบทุกพิธีไว้อาลัยที่ผมเคยไปร่วมจะมีการพูดถึงนิมิตของยอห์นเรื่อง “ท้องฟ้าใหม่และแผ่นดินโลกใหม่” (วิวรณ์ 21:1-5) ซึ่งเหมาะกับพิธีนี้

แต่ผมเชื่อว่าพระธรรมตอนนี้มีไว้สำหรับคนเป็นมากกว่าคนตาย ช่วงเวลาที่เราจะตอบรับคำเชิญให้เข้ามาพักในพระเยซูก็คือขณะที่เรายังมีชีวิตอยู่ เพราะนั่นเป็นโอกาสเดียวที่เราจะรับเอาสิทธิตามพระสัญญาในพระธรรมวิวรณ์ ที่ว่าพระเจ้าจะสถิตท่ามกลางเรา (วิวรณ์ 21:3) พระองค์จะเช็ดน้ำตาของเราทุกหยด (วิวรณ์ 21:4) และที่นั่น “จะไม่มีความตาย ความเศร้าโศก การคร่ำครวญ และความเจ็บปวดอีกต่อไป” (วิวรณ์ 21:4)

จงตอบรับคำเชิญของพระเยซูเข้าสู่การพักผ่อนในพระองค์