สุนัขแก่ของเราพันธุ์เวสต์ ไฮแลนด์ ไวท์ เทอเรียร์ นอนขดอยู่ปลายเตียง ตรงนั้นเป็นที่นอนของมันมา 13 ปีแล้ว ปกติมันจะไม่ขยับตัวหรือทำเสียงดัง แต่ไม่นานมานี้ มันมักจะใช้เท้าเขี่ยเราเบาๆ ในตอนกลางดึก ตอนแรกเราคิดว่ามันอยากจะออกไปข้างนอก แต่ที่จริงมันแค่ต้องการรู้ว่าเรายังอยู่ใกล้ๆ ตอนนี้หูของมันเกือบจะหนวกและตาก็ฝ้าฟาง มันมองในความมืดไม่เห็นและไม่ได้ยินเสียงขยับตัวหรือเสียงหายใจของเรา ตามธรรมชาติ มันจะสับสนและยื่นขาออกไปเพื่อหาความมั่นใจ ฉันจึงเอื้อมมือไปลูบหัวของมันเพื่อให้มันรู้ว่าฉันอยู่ใกล้ ๆ มันหมุนตัวครั้งหรือสองครั้ง นอนลง แล้วก็หลับต่อ

“ข้าพระองค์จะหนีไปไหนให้พ้นพระพักตร์ของพระองค์” (สดุดี 139:7) ดาวิดถามพระเจ้า ท่านได้รับการปลอบโยนและบันทึกว่า “ถ้าข้าพระองค์…อาศัยอยู่ที่ส่วนของทะเลไกลโพ้น แม้ถึงที่นั่น พระหัตถ์ของพระองค์จะนำข้าพระองค์…สำหรับพระองค์ แม้ความมืดก็ไม่มืด” (สดุดี 139:9-12)

คุณกำลังหลงทางในความมืดอยู่หรือไม่ ทุกข์ใจ หวาดกลัว รู้สึกผิดสงสัย ท้อแท้ ไม่แน่ใจในพระเจ้าหรือ ความมืดก็ไม่มืดสำหรับพระองค์ แม้จะมองไม่เห็น แต่พระองค์อยู่แค่เอื้อม พระองค์ตรัสว่า “เราจะไม่ละท่านหรือทอดทิ้งท่านเลย” (ฮีบรู 13:5) จงยื่นมือออกไปหาพระองค์ พระองค์ทรงอยู่ใกล้