เมื่อเดวิด วู้ด อดีตนักกีฬาเอ็นบีเอเล่นในทีมโตเกรอ เดอ บาสโกเนีย ผมอยู่ด้วยในนัดชิงชนะเลิศสแปนิชบาสเก็ตบอลคัพ ก่อนการแข่งครั้งหนึ่ง เขาอ่านสดุดี 144:1 “สาธุการแด่พระเจ้า พระศิลาของข้าพเจ้า ผู้ทรงฝึกมือของข้าพเจ้าให้ทำสงคราม และนิ้วมือของข้าพเจ้าให้ทำศึก” เขาบอกผมว่า “เหมือนพระเจ้าเขียนข้อนี้มาเพื่อผม พระองค์ทรงฝึกมือให้คว้าลูกและฝึกนิ้วของผมให้ชู้ต” เดวิดรู้สึกว่าพระเจ้าทรงเรียกให้เขาเล่นบาสเก็ตบอลและได้เรียนรู้ว่าพระเจ้าทรงรับเราอย่างที่เราเป็นและช่วยให้เราทำสิ่งที่พระองค์ทรงเรียกให้ทำได้

เราอาจรู้สึกและสรุปง่ายๆ ว่าเราไม่มีอะไรให้พระเจ้าใช้ได้เลย เมื่อพระเจ้าปรากฏต่อโมเสสและให้ท่านไปบอกชนอิสราเอลว่า จะทรงปลดปล่อยพวกเขาจากอียิปต์ (อพยพ 3:16-17) ท่านรู้สึกว่าไม่มีความสามารถ จึงทูลพระเจ้าว่า “ข้าพระองค์มิใช่คนช่างพูด…เป็นคนพูดไม่คล่องแคล่ว” (อพยพ 4:10) ท่านอาจพูดไม่เก่งหรือกลัว แต่พระเจ้าทรงแทนที่ความขาดแคลนนั้นด้วยความเพียงพอจากพระองค์ พระเจ้าตรัสว่า “ไปเถิดเราจะอยู่ที่ปากของเจ้า และจะสอนคำซึ่งควรจะพูด” (อพยพ 4:12)

พระเจ้าทรงต้องการเพียงให้เราเดินตามแผนการของพระองค์ พระองค์จะทรงทำส่วนที่เหลือ คุณจึงเป็นพระพรแก่ผู้อื่นได้ในพระหัตถ์อันทรงฤทธิ์ของพระองค์